منطقه «اسنودونيا» در شمال غربي کشور ولز تقريبا 80 سال پيش پذيراي برخي از گرانبهاترين نقاشي هاي معروف جهان بود تا از حملات نازي ها در جريان جنگ جهاني دوم در امان ماند.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايرنا به گفته پايگاه خبري شبکه بي بي سي، بسياري آثار هنري به ارزش ميليون ها پوند در جريان حمله نازي ها در اروپا غارت شد و از بين رفت. اما با بمباران لندن و اجتناب ناپذيربودن حملات آلمان ها، توجه به نحوه محافظت از مجموعه آثار نگارخانه ملي لندن معطوف شد.
از زمان آغاز جنگ جهاني دوم، آثار نقاشي در مکان هاي موقتي کشور ولز انبار مي شد، اما اين اماکن براي حفظ اين آثار در طولاني مدت، مناسب نبود.
«وينستون چرچيل» نخست وزير بريتانيا در سال 1940 جمله معروفي را در مورد گنجينه هنري اين کشور به زبان آورد: اين آثار را در غارها و سردابه ها پنهان کنيد، اما يک تصوير هم نبايد از اين جزيره خارج شود.
کارشناسان همه بريتانيا را براي يافتن مکاني مخفي زير پا گذاشتند تا اينکه به معدن سنگ «مانود» در شهر معدني تاريخي «بلاينا فستينيوگ» در ولز رسيدند.
کوه مانود به عنوان يک معدن سنگ بيش از يک قرن استفاده مي شد که در برابر بمباران ها تقريبا آسيب ناپذير بود. دور دست بودن اين مکان، مخفي نگه داشتن ماموريت انتقال آثار هنري در آن زمان را آسان تر مي کرد.
«سوزان بوسمان» پژوهشگر ارشد نگارخانه ملي لندن در شرح انتقال حدود دو هزار آثار هنري از هنرمنداني چون لئوناردو داوينچي، رامبرانت و ون دايک به اين مکان گفت: معدن هاي سنگي سرد و رطوبت دار، مکان مناسبي براي نگهداري آثار گرانبهاي هنري نيست، از اين رو قبل از انتقال اين آثار، دماي هواي کلبه هاي آجري ساخته شده در دل اين کوه، اندازه گيري شد.
وي افزود: در واقع، شرايط ايجاد شده در کوه مانود، بهتر از شرايط نگارخانه ملي لندن قبل از جنگ بود.
بزرگترين آثار نقاشي در آن زمان در قفسه هايي مخصوص انتقال فيل ها بسته بندي شد و از راه زميني انتقال يافت. نقاشي هاي کوچک تر نيز با ون هاي اداره پست و چند دستگاه کاميون منتقل شد تا از جلب توجه جلوگيري شود.
سپس اين محموله ها در ايستگاه راه آهن بارگيري و تا مقابل در کلبه ها انتقال يافت و پس از کنترل دقيق شرايط جوي فضاي جديد، تخليه شد.
بوسمان در توصيف اينکه اين ماموريت همواره به راحتي انجام نمي شد، به دشواري انتقال پرتره اسب سوار چارلز اول اثر «ون دايک» اشاره کرد.
دولت بريتانيا مدت مالکيت خود بر کوه مانود را تا سال هاي 1950 حفظ کرد و قرار بر اين شد اين مکان در صورت وقوع جنگ جهاني سوم، نقش مشابهي را ايفا کند. در حاليکه اين معدن سنگي و کلبه هاي ساخته شده، در وضعيت خوبي قرار ندارند و دسترسي به اين مکان به شدت کنترل مي شود.