اين نمايشگاه نتيجه دو دهه جمع‌آوري هدفمند و پيوسته است و موزه بريتانيا را به‌عنوان نهادي معرفي مي‌کند که به دنبال فراتر رفتن از شهرت خود در ارائه نمايشگاه‌هاي تاريخي است.
Pablo Picasso, Still life under the lamp (1962). © Succession Picasso, DACS, London 2024
به گزارش گالري آنلاين، اولين محل اقامت دائمي پابلو پيکاسو در پاريس، يک ساختمان فقيرنشين در محله مونمارتر بود. اين ساختمان که به دليل ناپايداري‌اش در هواي بد، «قايق رخت‌شويي» لقب گرفته بود، محل سکونت گروهي از هنرمندان فقير بود و همين محيط، پيکاسو را در ميان طبقات فرودست جامعه قرار داد. اين دوره، «دوره آبي» پيکاسو نام دارد، که با نقاشي‌هاي تک‌رنگ و اندوهناک شناخته مي‌شود. اما يک اثر چاپي از همان زمان نيز به‌خوبي روح اين دوره را به تصوير مي‌کشد.
اثر «يک غذاي فقيرانه» (۱۹۰۴) با تمسخر شکوه و رونق کافه‌هاي امپرسيونيستي، يک زوج نحيف و اندوهگين را به تصوير مي‌کشد که حالت تسليم و نااميدي‌شان با همدردي خاصي ترسيم شده و نشان مي‌دهد که هنرمند از تجربه‌هاي شخصي خود الهام گرفته است. اين اثر که با استفاده از يک صفحه رويي بازيافتي ساخته شد، اولين تلاش جدي پيکاسو در زمينه چاپ‌سازي بود؛ رسانه‌اي که در هفت دهه بعدي سايه‌اي از کارهاي ديگر او بود و گاه تأثير مستقيمي بر آن‌ها داشت.
Pablo Picasso, The frugal meal (1904). © Succession Picasso, DACS, London 2024
پيکاسو در طول زندگي هنري خود نزديک به ۲۵۰۰ اثر چاپي توليد کرد. شايد اين موضوع براي کساني که بيشتر با نقاشي‌ها و مجسمه‌هاي او آشنا هستند، شگفت‌انگيز باشد، اما با توجه به عادات پرکار و همه‌جانبه پيکاسو، جاي تعجب نيست. اکنون، نمايشگاه بزرگي در موزه بريتانيا به نام «پيکاسو: چاپ‌ساز» برگزار شده تا اين جنبه کمتر شناخته شده از آثار او را به تصوير بکشد. اين نمايشگاه حدود ۱۰۰ اثر چاپي از جمله حکاکي‌ها، ليتوگرافي‌ها، آکوآتينت‌ها و لينوکات‌ها را گرد آورده و نشان مي‌دهد که چگونه پيکاسو با وجود آموزش محدود رسمي، اين رسانه را به‌طور گسترده‌اي کاوش کرده است.
Pablo Picasso, Leaping bulls (1950). © Succession Picasso, DACS, London 2024
اين نمايشگاه نتيجه دو دهه جمع‌آوري هدفمند و پيوسته است و موزه بريتانيا را به‌عنوان نهادي معرفي مي‌کند که به دنبال فراتر رفتن از شهرت خود در ارائه نمايشگاه‌هاي تاريخي است. در سال ۲۰۱۶، اين موزه با خريد ۱۹ اثر چاپي انتزاعي اعلام کرد که «آخرين شکاف مهم» در مجموعه آثار چاپي پيکاسو را پر کرده است. نيکولاس کالينان، مدير موزه، در آستانه برگزاري اين نمايشگاه مدعي شد که اين مجموعه «بزرگ‌ترين مجموعه چاپ‌هاي پيکاسو در بريتانيا» است. با بيش از ۵۰۰ اثر چاپي، اين ادعا اغراق‌آميز به نظر نمي‌رسد.
پيکاسو به‌طور متناوب و شديد به چاپ‌سازي مي‌پرداخت، و دو دوره چاپ‌سازي مشهور او در اين نمايشگاه به‌طور کامل به نمايش درآمده‌اند که پر از شور، خميدگي و فريب هستند. اولين دوره متعلق به «مجموعه ولار» است، که نام خود را از دلال هنري‌اي گرفته که در سال ۱۹۳۰ سفارش ۱۰۰ حکاکي نئوکلاسيک از پيکاسو داد (هرچند پيکاسو هفت سال طول کشيد تا آن‌ها را تکميل کند). اين آثار به اساطير کلاسيک و همچنين به استادان قديمي چاپ اشاره دارند. براي مثال، «فائون در حال برهنه کردن يک زن» (۱۹۳۶) با اثر رمبرانت از ژوپيتر و آنتيوپ بازي مي‌کند و به سمت انتزاع پيش مي‌رود.
دومين دوره معروف چاپ‌سازي پيکاسو «مجموعه ۳۴۷» نام دارد، که به تعداد آثاري اشاره دارد که او در يک دوره هفت‌ماهه در سال ۱۹۶۸ خلق کرد. موزه بريتانيا مجموعه کامل اين آثار را دارد، اما با توجه به اينکه اين آثار تکراري هستند—پيکاسو گاهي در يک روز تا هشت چاپ خلق مي‌کرد—فقط ۲۸ اثر به نمايش گذاشته شده‌اند. اين آثار پر از ارجاعات اروتيک و خيالي هستند و موجودات، سينه‌ها و نوارهاي سياه رنگ در آن‌ها به چشم مي‌خورد. در يکي از مشهورترين آثار اين مجموعه، «پيکاسو، آثارش و مخاطبانش» (۱۹۶۸)، پيکاسو مسن خود را به‌طور مستقيم با مخاطب روبرو مي‌کند.
Pablo Picasso, Pike II 1959 © Succession Picasso, DACS, London 2024
کاترين داونت، کيوريتور چاپ‌هاي مدرن و معاصر، گفت: «[چاپ‌هاي پيکاسو] نشان‌دهنده درک عميق او از اين رسانه و تمايل او به آزمايش و نوآوري بود. چاپ‌سازي براي پيکاسو تبديل به هنري شد که از طريق آن مي‌توانست داستان بگويد و افکار يا ايده‌هايش را دنبال کند. تعداد کمي از هنرمندان به‌اندازه او در قرن بيستم به اين رسانه کمک کرده‌اند.»