با زبان بافت بیان کردن در هنرهای تجسمی کوششی بوده که در ابتدای قرن بیستم توجه نقاشان غربی را به خود جلب کرده است. شاید بگوئیم مانند تاکیدی است به گونه ای تکنوازی در یک ارکستر. برای بافتی نو گذاشتن رنگ کلفت با کاردک نقاشی یا ماله دیگر خشنودی نمی اورد چنانچه ریوپل و استایل کارمیکردند.

گرچه پیکاسو و براک خیلی پیشتر روی تابلو ماسه میریختند و برای بافت نرم نقش دار کاغذ دیواری را برتابلو می چسباندند و سپس خیلی دیرتر -شویترز- همه چیز چسباند. ولی ماکس ارنست خیلی پا فراتر نهاد.

علی فرامرزی نقاش و طراح ایرانی با تکیه بگونه ای از زبان بافت لحظاتی نگاهی بیرونی دارد که در فیگورهایش مطرح میکند و زمانی درونی میشود که فرمهای هندسی را بکار میگیرد و ترکیبش را با سطوح بافت دار مثبت و منفی سامان میدهد که ما اوج این توانائی را در طراحی های منحصر به فرد او میتوانیم بیابیم. او در تصویرهای بیرونی لطیف و نرم و در تجریدی ها بیشتر سنگین و پر هیبت است.

او ظرفیت دیگری را دربافت جستجو میکند و می آزماید که در میان نقاشان ما کمتر دیده شده است. این هم راه نرفته ایست که او میپیماید.

صادق بریرانی

اردیبهشت 1379