نقدی بر «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» / فتح یک شهر


«نگارخانه‌ی به وسعت یک شهر» طرحی بود که از سوی سازمان زیباسازی در اردیبهشت‌ماه امسال در تهران اجرا شد. در این طرح 10 روزه، روی 1600 سازه‌ی تبلیغاتی آثار هنرمندان ایرانی و خارجی از دوره‌های مختلف هنری به‌نمایش گذاشته شد.

سحر صمدیان - نویسنده و منتقد هنرهای تجسمی - زندگی در کلان‌شهرها، با پیامدهای ناخوشایند بسیاری همراه است: آلودگی، ترافیک، گرانی، انواع بیماری و استرس و همچنین بمباران‌های تبلیغاتی‌ای که آرامش را از ساکنانش سلب می‌کند. در راستای تحقق بخشیدن به رویای یک آرمانشهر* «اتین لاوی»* فرانسوی تا کنون دو مجموعه عکس از پاریس و میلان روی سایت شخصی‌اش منتشر کرده که در آن‌ها تبلیغات خفقان‌آور و فشرده شهری، جای خود را به شاهکارهای کلاسیک نقاشی داده‌اند. در این پروژه که «اوه خدای من! چه کسی تبلیغات را دزدیده است؟»* نام دارد، نقاشی‌ها در فرآیندی دیجیتالی روی بیلبوردها قرار گرفته‌اند و قرار است در آینده نزدیک، شهرهای بزرگ دیگری را هم شامل شوند. «لاوی» می‌خواهد به این طریق هشداری به ساکنان جامعه مصرفی دهد که چطور صاحبان سرمایه از هیچ فضای خالی آرامش و تنفسی برای مخاطب نمی‌گذرند تا بتوانند با ایجاد نیازهای کاذب، پایه‌های سرمایه‌داری‌شان را مستحکم‌تر کنند.

حضور یک تابلوی نقاشی اما در میان فضای متشنج شهری، مجالی است برای تأمل و تنفس در هوایی دیگر. او با انتخاب این دو شهر با پیشینه تاریخی و معماری کلاسیک‌شان و آوردن نقاشی‌هایی که به درستی برای هر فضا انتخاب شده‌اند، بدترکیبی و ناهماهنگی حضور تبلیغات مدرن و بروز را با زمینه نمایش‌شان به نقد می‌کشد و با این جایگزینی نمونه‌های ایده‌آلی از این شهرها را در شرایطی که اگر تحت سیطره مصرف قرار نمی‌گرفتند، به ما نمایش می‌دهد. متأسفانه این عکس‌ها دست‌کاری شده‌اند و در واقعیت چنین چیزی رخ نداده است؛ ولی خیال‌پردازی مرزی ندارد …

مشروح خبر

منبع : ایسنا

logo-samandehi