طرح "مرکز شهری صدرا" و طرح "خانه طاقی گویُم" از "دفتر معماری دیگر" برنده جایزه فستیوال جهانی معماری WFA در بخش "پروژه های آینده" گردید.

به گزارش گالری آنلاین، فستیوال جهانی معماری WFA از سال ۲۰۰۸ برگزار می‌شود و چهار سال ابتدایی آن در شهر بارسلونا برگزار شد و پس از آن چهار سال نیز سنگاپور میزبان این رویداد بود. برلین آلمان و شهر آمستردام در کشور هلند در سال‌های اخیر میزبان این رویداد جهانی در عرصه هنر معماری بوده‌اند.

امسال طرح‌ها و پروژه‌های تکمیل‌شده از سراسر جهان در قالب بیش از ۳۰ بخش به رقابت با هم پرداختند. فهرست کامل برندگان این جشنواره جهانی در بخش های گوناگون را می‌توانید در سایت جشنواره مشاهده نمایید.

خانه طاقی گویُم

در این پروژه این سوال مطرح شد که ساختار طاق و قوسی چگونه می تواند به شکلی توسعه یابد که فضایی مکعب شکل را دربرگیرد؛ به عبارت دیگر چگونه می شود حجمی با مرز های مکعب، به واسطۀ ساختارهای برگرفته از چهارطاقی، هم به تفکیک فضا بپردازد و هم راه حلی برای سازۀ خود داشته باشد؟ آیا این ساختارهای گنبدی شکل می توانند جوابی برای سبک زندگی عمومی و خصوصی در خانه داشته باشند؟ امکانات این دو رگه گی چه چیزهایی ست؟

در طرح خانه گویم، صفحه های متورم شده و تحت تأثیر سازماندهی طاق و قوسی، به حجم های گنبدی شکلی تبدیل می شوند؛ در طبقه همکف، این احجام نیم گنبد، فضاهای بسته و نیم بسته را در درون خود جای می دهند؛ به صورتیکه سه نیم گنبد پشت به پشت درون مکعبی شیشه ای قرار دارند و فضاهای آشپزخانه، تعویض لباس و اتاق مهمان را شکل می دهند و فضای سیال بین آن ها فضای عمومی داخل خانه است؛ در این طبقه همه چیز شفاف است به جز این سه ریزفضای غوطه ور در آن و ارتباط با حیاط بصورت بی واسطه مقدور است.

در تضاد با این شفافیت، در طبقه اول سه نیم گنبد رو به روی هم قرار می گیرند و محل حیاط مرکزی گود رفته ای را ایجاد می-کنند که مطابق با زندگی خصوصیِ اتاق های خواب در این طبقه است. عملاً ارتباط با بیرون از طریق این حیاطِ نیمه محصور شکل می گیرد.
در نتیجه، مرز غیر قطعی و مبهمِ درون و بیرون هر کدام از طبقات بصورت متفاوتی شکل گرفته است. نیم گنبد های طبقات بالا و پایین بروی هم می نشیند و نحوه انتقال نیرو که به اسلاف چهارطاقی نزدیک است باعث می شود فضایی دورگه به وجود بیاید که در مرز مکعب و فرم های گنبدی قرار بگیرد.

مرکز شهری صدرا

در این پروژه چند پرسش ساختاری مطرح بود، اینکه چگونه می­ شود مجموعه­ ای ساخت که خاصیت الگویی و تأثیرگذاری داشته باشد و در عین حال از کلیشه­ های یادمانی مرسوم فاصله­ ی انتقادی بگیرد. و اینکه مسئله­ ی فضای باز و فضاهای عمومی برای تفرج و زندگی اجتماعی چگونه می ­تواند با اقلیم و آفتاب "جِنگ" شیراز رابطه برقرار کند.

و اینکه با توجه به تمایل مردم شیراز به معماری پر از تخیل و طراوت چگونه می ­توان به آن رسید و در عین حال مرز انتقادی، معماری "کیچ" حفظ شود و جذابیتی عاری از ابتذال به وجود آورد. بر مبنای اشتراک پاسخ این پرسش­ ها، به سمت این ایده رفتند که شهری میان شهر بسازند. کل را متلاشی کردند و از جزء، فضاها و احجام شهری بسازند. شهری پر از فضاهای نیمه ­باز سایه­ دار که در هر کدام از فضاها می ­توان رویدادها و تم­ های مختلفی ایجاد کرد. تم­ هایی از شادی، آتش، تعزیه، نقالی، بازی و موسیقی. حجم­ هایی که در عین حالی که از یک خانواده بودند، می ­توانند علی­ رغم شباهت­ های ساختاری، شمایل مختلفی هم پیدا کنند، نورگیری­ هایی سر در بیاورد، مسجدی قد علم کند و فضاهای فرهنگی خود را نمایان­ تر سازند تا خوانایی و تنوع هم در عین هماهنگی شکل بگیرد و فضایی مدنی و اجتماعی در لایه­ ها و طبقات اجتماعی مختلف به وجود بیاورد. این شهر که در عین اینکه با گذشته نسبتی برقرار می­کند و در فرم و ساختار کانسپتی و ساختار سازه ­ای از زمین آنجا روییده است، در عین حال بی ­زمان می ­نماید.

منبع: آرل/اتووود