ماتیاس کارسیکاس با ترکیب شیشه، چوب و سرامیک، مجسمه‌هایی خلق می‌کند که هم طبیعی و هم فانتزی‌وار به نظر می‌رسند. او هر ماده را می‌پذیرد و اجازه می‌دهد نقش خود را در ترکیب‌بندی آثارش ایفا کند. نتیجه، مجسمه‌هایی است که بر لبه مرز میان ارگانیک و دست‌ساز ایستاده‌اند.

به گزارش گالری آنلاین، در نگاه اول، آثار کارسیکاس شبیه برداشت‌های آبستره از گل‌ها و شاخ‌ و برگ به نظر می‌رسند، اما با دقت بیشتر، گفت‌وگویی پیچیده میان بافت‌ها و مواد کشف می‌شود. شیشه دمیده‌شده دستی، گلبرگ‌های شفاف و صیقلی را می‌سازد، در حالی که تکه‌های چوب بدون‌پرداخت، با لبه‌های خام خود نظم را به چالش می‌کشند. قطعات کوچک گِل پخته‌شده در الگوهایی منظم به چشم می‌خورند و یادآور گلچه‌های ریز یک شکوفه‌اند. این تعادل میان دقت و نقص، تنشی زنده پدید می‌آورد که آثارش را پویا نگه می‌دارد.

کارسیکاس علاقه‌ خاصی به بازسازی بافت‌های طبیعی دارد. او لعاب‌هایی طراحی کرده که سطح خزه و لیسنی را بازآفرینی می‌کنند و به سرامیک‌هایش ظاهری می‌دهند که گویی از دل جنگل برخاسته‌اند. آثاری چون «یئکالا» و «ساممال» گواه این مهارتند؛ با رنگ‌های سبز خال‌دار که الگوهای گیاهی را شبیه‌سازی می‌کنند. با کنترل دقیق سطح، مرز میان دست‌ساز و یافته‌ای طبیعی را محو می‌کند.

نخستین اثر مهم عمومی او، «باغ گوله‌ریز کوچک»، روی دیوار مهدکودکی در هلسینکی نصب شد. این اثر با مقیاس بزرگ گل‌ها و خوشه‌های توت و نخود، دنیای شگفت‌انگیز کودکان را تداعی می‌کند؛ جایی که همه چیز بزرگ و جادویی به نظر می‌رسد. این پروژه نمونه‌ای از آن است که چگونه آثار کارسیکاس تنها از طبیعت الهام نمی‌گیرند، بلکه از خاطره و ادراک نیز سرچشمه می‌گیرند.

پس از نمایشگاه بزرگ خود در موزه شیشه فنلاند، کارسیکاس همچنان مرزهای خلاقیتش را جابه‌جا می‌کند. او هم‌اکنون روی دو پروژه هنری عمومی جدید کار می‌کند و وعده آثار بیشتری با امضای ویژه خود—ترکیب استادانه صنعتگری، نوآوری و ارتباط عمیق با مواد—را می‌دهد. رویکرد او فراتر از ساخت اشیاست؛ خلق تجربه‌ای است که در آن بافت، رنگ و فرم، زبانی آرام اما قدرتمند از خود طبیعت را فریاد می‌زنند.