گنجینه هنری بریتانیا چطور از حملات هیتلر مصون ماند

منطقه «اسنودونیا» در شمال غربی کشور ولز تقریبا 80 سال پیش پذیرای برخی از گرانبهاترین نقاشی های معروف جهان بود تا از حملات نازی ها در جریان جنگ جهانی دوم در امان ماند.

به گزارش گالری آنلاین به نقل از ایرنا به گفته پایگاه خبری شبکه بی بی سی، بسیاری آثار هنری به ارزش میلیون ها پوند در جریان حمله نازی ها در اروپا غارت شد و از بین رفت. اما با بمباران لندن و اجتناب ناپذیربودن حملات آلمان ها، توجه به نحوه محافظت از مجموعه آثار نگارخانه ملی لندن معطوف شد.
از زمان آغاز جنگ جهانی دوم، آثار نقاشی در مکان های موقتی کشور ولز انبار می شد، اما این اماکن برای حفظ این آثار در طولانی مدت، مناسب نبود.
«وینستون چرچیل» نخست وزیر بریتانیا در سال 1940 جمله معروفی را در مورد گنجینه هنری این کشور به زبان آورد: این آثار را در غارها و سردابه ها پنهان کنید، اما یک تصویر هم نباید از این جزیره خارج شود.



کارشناسان همه بریتانیا را برای یافتن مکانی مخفی زیر پا گذاشتند تا اینکه به معدن سنگ «مانود» در شهر معدنی تاریخی «بلاینا فستینیوگ» در ولز رسیدند.
کوه مانود به عنوان یک معدن سنگ بیش از یک قرن استفاده می شد که در برابر بمباران ها تقریبا آسیب ناپذیر بود. دور دست بودن این مکان، مخفی نگه داشتن ماموریت انتقال آثار هنری در آن زمان را آسان تر می کرد.
«سوزان بوسمان» پژوهشگر ارشد نگارخانه ملی لندن در شرح انتقال حدود دو هزار آثار هنری از هنرمندانی چون لئوناردو داوینچی، رامبرانت و ون دایک به این مکان گفت: معدن های سنگی سرد و رطوبت دار، مکان مناسبی برای نگهداری آثار گرانبهای هنری نیست، از این رو قبل از انتقال این آثار، دمای هوای کلبه های آجری ساخته شده در دل این کوه، اندازه گیری شد.
وی افزود: در واقع، شرایط ایجاد شده در کوه مانود، بهتر از شرایط نگارخانه ملی لندن قبل از جنگ بود.
بزرگترین آثار نقاشی در آن زمان در قفسه هایی مخصوص انتقال فیل ها بسته بندی شد و از راه زمینی انتقال یافت. نقاشی های کوچک تر نیز با ون های اداره پست و چند دستگاه کامیون منتقل شد تا از جلب توجه جلوگیری شود.
سپس این محموله ها در ایستگاه راه آهن بارگیری و تا مقابل در کلبه ها انتقال یافت و پس از کنترل دقیق شرایط جوی فضای جدید، تخلیه شد.
بوسمان در توصیف اینکه این ماموریت همواره به راحتی انجام نمی شد، به دشواری انتقال پرتره اسب سوار چارلز اول اثر «ون دایک» اشاره کرد.
دولت بریتانیا مدت مالکیت خود بر کوه مانود را تا سال های 1950 حفظ کرد و قرار بر این شد این مکان در صورت وقوع جنگ جهانی سوم، نقش مشابهی را ایفا کند. در حالیکه این معدن سنگی و کلبه های ساخته شده، در وضعیت خوبی قرار ندارند و دسترسی به این مکان به شدت کنترل می شود.

logo-samandehi