سعيد چاواري نقاش و از هنرمندان حاضر در نمايشگاه گروهي « طبيعت بي جان ۱+۱۲» که زاده دوران جنگ و انقلاب است به ارائه تاريخ ايران در آثار خود بسيار علاقمند است و در اين راه از رنگ فيروزه اي بهره مي گيرد.
نمايشگاه گروهي « طبيعت بي جان ۱+۱۲» به همت کارگروه نمايشگاه هاي انجمن هنرمندان نقاش ايران و به کيوريتوري عيسي جباري در خانه هنرمندان ايران برگزار شد.
در ادامه خواننده گفتگوي اين هنرمند با خبرنگار گالري آنلاين باشيد.
سعيد چاواري در ابتداي گفتگوي خود به موضوع نمايشگاه اشاره کرد و گفت: دهه ۵۷ الي ۶۸ خيلي حساس و عجيب بود بخصوص براي من که متولد سالهاي اول انقلاب و شروع جنگ هستم؛ کودکي من باجنگ همراه بود و در خاطرات من مدارس ويران شده و معلماني است که در جبهه ها جان خود را از دست ميدادند. ما شاهد کشته شدن هموطن هايمان و ويران شدن خانه هايمان بوديم. شکست شکست و ترک برداشتن تن ما…
وي در ادامه به اثر خود پرداخت و بيان کرد: ظروف فيروزه اي نمادي است از مردمان سرزمينم. رنگ فيروزه اي مختص اين خاک است و اين ظروف هنوز شکست هايي بر اندام خود دارند. اين کار و چند اثر ديگر از اين مجموعه را براي نمايشگاه انجمن کار کردم ولي با همان تکنيک و ديدگاه آثار قبلي و تقريبا يک خط سير را طي کرده اند.
چاواري اذعان داشت: من توجه و علاقه خاصي به تاريخ سرزمينم دارم و هميشه عناوين تاريخي اين سرزمين من را برانگيخته مي کند و تقريبا در همه دوره هاي کاري ام رنگ و بوي تاريخ ايران ديده مي شود.
اين نقاش در پايان گفت: من سعي مي کنم آنچه در ذهن دارم را به واسطه بافت و رنگ و تکنيک خاصي که مدنظر دارم، ارائه دهم و اگر اين اتفاق حاصل نشود هيچوقت آن اثر را نمايش نمي دهم. ساختار و پوسته کار براي من خيلي اهميت دارد و همچنين محتوا نيز حائز اهميت است.