ياد و خاطره «اولگا وايزينگر-فلوريان»، براي مدت طولاني زير لحافي از گلبرگ‌هاي پژمرده فراموش شده بود. چه کسي مي‌دانست که «اولگا» يکي از بزرگترين چهره‌هاي هنر نقاشي گل در «عصر طلايي وين» بود و در رده نام‌هاي بزرگي همچون «گوستاو کليمت» و «اگون شيله» قرار داشت؟ دو نمايشگاه بزرگ در موزه‌هاي وين در سال ۲۰۱۹ او را دوباره مورد توجه عموم قرار داد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، «اولگا وايزينگر فلوريان» در سال ۱۸۴۴ ميلادي در خانواده‌اي مرفه در «وين» متولد شد. ازدواج «اولگا» با داروسازي به نام «فرانز وايزينگر» در سال ۱۸۷۴ ميلادي باعث نشد تا او از فعاليت حرفه‌اي در حوزه هنر دست بکشد. «اولگا» در نخستين سال ازدواجش توسط نقاش‌هاي منظره تعليم خصوصي ديد. او در سال ۱۸۸۴ ميلادي کارگاه خودش را تاسيس کرد و براي جبران فقدان آموزهاش‌هاي آکادميک زنان، شاگردان زن را پذيرفت.
استعداد «وايزينگر فلوريان» در هنر در همان دوران هنرجويي آشکار شده بود. او بدون ترس از هيات منصفه «خانه هنرمندان» که معتبرترين موسسه هنري امپراتوري اتريش ـ مجارستان بود، زماني که به درخواستش براي نصب نقاشي‌اش در مکاني مهم‌تر بي‌اعتنايي شد، نقاشي خود را از روي ديوار برداشت. اعتماد به نفس او بالاخره ثمره داد و با وجود تنش‌ها، «اولگا» همچنان در نمايشگاه‌هاي سالانه اين موسسه شرکت مي‌کرد و از اين طريق جايگاه خود را در بازار هنر تثبيت کرد.
«وايزينگر فلوريان» در خلق تابلوهاي نقاشي منظره و گل تخصص داشت. آثار هنري مربوط به سال‌هاي نخست فعاليت هنري «اولگا» بيشتر واقع‌گرايانه و با توجه زياد به جزئيات خلق مي‌شدند، اما او در حوالي ۱۸۹۰ ميلادي به سراغ سبک امپرسيونيسم رفت. او به استفاده از ضربات قلم‌مو روان، خيلي زود به يکي از مهم‌ترين نقاشان اين سبک در اتريش تبديل شد.
آثار او در سراسر اروپا و فراتر از آن به نمايش گذاشته شد. از شهر زادگاهش وين گرفته تا برلين و مونيخ گل‌هاي او در بسياري از شهرها به نمايش گذاشته شدند. اين روند موفقيت، با نمايش آثار «اولگا» در سه نمايشگاه جهاني به اوج رسيد: ۱۸۹۳ در شيکاگو، ۱۹۰۰ در پاريس و ۱۹۰۴ در سنت لوئيس.
«وايزينگر-فلوريان» با وجود تمام موفقيت‌هايي که به دست آورد، حمايت از همکاران زن خود را فراموش نکرد. او به عنوان عضو و رئيس «انجمن زنان نويسنده و هنرمند»، براي حقوق آن‌ها مبارزه کرد. اين تعهد مادام‌العمر زماني ادامه يافت که او انجمن‌هاي «هشت هنرمند زن» را در سال ۱۹۰۰ و «انجمن هنرمندان زن اتريش» را در سال ۱۹۱۰ تأسيس کرد. او پس از يک دوره فعاليت طولاني و پربار، زماني که در سال ۱۹۱۳ نابينا شد، از فعاليت هنري دست کشيد. او ميراثي از خود به جاي گذاشت که زنان هنرمند هنوز هم مي‌توانند به آن توجه کنند.