ساختار و فرم هاي منعطف در حروف و خط فارسي
مهم ترين ويژگي در آثار محيا طلوع کيان، نقاش ،کاليگرافر و مدرس دانشگاه، به نمايش گذاشتن قدرت بصري در حروف و خط ايراني است، او باور دارد انواع خط فارسي خصوصا خط نستعليق و شکسته نستعليق به دليل ساختار فرم، قابليت و کشش زيادي در ايجاد نوآوري و خلق شکل هاي بديع در حروف را دارد. او در زمان خلق اثر قوانين و قواعد نوشتاري را کنار گذاشته تا به نوعي بتواند به قالبي نو و شخصي تر برسد، در ترکيب بندي هاي پر و شلوغ و منتشر با دقت در جزييات سعي دارد علاوه بر نمايش اصالت هنر سنتي و نقاشي ايراني، شلوغي ذهني انسان معاصر را به نمايش بگذارد. وي با بکارگيري رنگ هاي متنوع خصوصا رنگهاي غالب در نگارگري و هنرهاي سنتي ايراني در پالت خود سعي دارد مانند يک نقاشي آبستره به انتزاع برسد و با مخاطب ارتباط بصري را فراتر از خوانايي حروف و کاربرد خط برقرار کند، او همواره سعي دارد پيوندي ميان هنر سنتي و غني ايراني با هنر معاصر را در فضايي نو و کاملا شخصي برقرار کند.
او با برخورد صورتگرايي که به خط دارد ،با نگاهي فرماليستي خط را از بستر اصلي آن که خوانايي است دور مي کند و بيرون مي کشد و سعي دارد در فضايي انتزاعي هويتي بصري بدان ببخشد ، بيشتر از اينکه فضاي کاليگرافي و خط در آثارش سنگيني کند حال و هواي نقاشي در کارهايش غالب و مشهود است ،کار هايش نقاشي هايي آبستره اي هستند که در آن حروف نقش المان بصري را دارد، داشتن نگاه شخصي و نو به حروف در کاليگرافي و حفظ تاثير ناخودآگاه هنرهاي سنتي ايراني که ريشه درکهن ترين فرم هاي ايراني دارد در فضاي مدرن امروزي ، از خصوصيات کار اوست . و سعي دارد رنگ ها و ترکيب ها و ريتم هاي موجود در هنر ايراني را در ترکيبي نو با شيوه و تکنيکي خاص و متفاوت را به نمايش بگذارد.
