در هفته هنر برلين ۲۰۲۴، هري نوريف نمايشگاه انفرادي خود با عنوان «اتاق کف» را در گالري «ديترچ و شلشترييم» رونمايي مي‌کند.
به گزارش گالري آنلاين، اين نمايشگاه که تا ۱۶ نوامبر ادامه دارد، شامل يک چيدمان آينه‌اي است که به‌طور مداوم کف سفيد غليظي توليد و آزاد مي‌کند و به تدريج فضاي زيرزميني را پر مي‌کند. تعامل بين سطوح بازتابنده و کف در حال رشد، محيطي غوطه‌ور ايجاد مي‌کند که بازديدکنندگان را تشويق مي‌کند تا در آن شرکت کنند، به تفکر بپردازند و تجربه‌اي کامل از جو در حال تحول داشته باشند.
در قلب «اتاق کف» هري نوريف، مفهوم يک مهماني کف نهفته است—پديده‌اي غوطه‌ور که در آن ميليون‌ها حباب هوا در يک فيلم ظريف از آب معلق هستند که توسط مولکول‌هاي صابون به هم متصل شده‌اند. اين نمايش کوتاه‌مدت که قادر به گسترش و حل شدن سريع است، طبيعت پرشتاب صنعت معاصر و توجه زودگذر ما به مسائل فضايي و اقتصادي را بازتاب مي‌دهد. در عصر مشورتي امروز، هنر غالباً به نمايشي يا ابزاري بازاريابي تبديل مي‌شود، درست مانند کف که در يک لحظه مي‌ترکد و ناپديد مي‌شود. هنرمند مستقر در نيويورک و پاريس، بنيان‌گذار و مدير خلاق استوديو کروزبي، سبک امضايي خود را در Transformism و بازسازي ارائه مي‌دهد که هنر، طراحي، معماري و مد را با هم ترکيب مي‌کند و مرزهاي سنتي بين اين رشته‌ها را محو مي‌کند.
مقاله‌اي از جاستين لودويگ، مدير اجرايي Creative Time، به نمايشگاه پيوست شده و به بررسي عميق‌تري از آثار نوريف مي‌پردازد. لودويگ کف را به عنوان عنصر بازيگوشي توصيف مي‌کند که الهام‌گرفته از مهماني‌هاي کف دهه ۹۰ و فرهنگ کوئير است. نوريف گالري را به فضايي فراتر از هنجارهاي اجتماعي تبديل مي‌کند، جايي که کف اشاره به احساسي ديگرگونه دارد اما به سرعت محو مي‌شود و نماد اشباع زودگذر است.
نوريف همچنين به ايده پاکيزگي، که توسط کف و صابون نمايان مي‌شود، علاقه‌مند است، زيرا اين عناصر حذف سطحي مايعات بدن را براي ارائه يک بدن «تميز» فراهم مي‌کنند. در کنار کف، نوريف قالب‌هاي صابون حاوي اشياء روزمره مانند فندک‌هاي خراب، گوشي‌هاي قديمي و سيم‌هاي آسيب‌ديده را به نمايش مي‌گذارد. اين اشياء، مانند فسيل‌ها درون خود، کارايي عملي خود را از دست داده و به يادگاري‌هاي تزئيني تبديل مي‌شوند که به وابستگي ما به فناوري اشاره دارند. با بي‌استفاده کردن آن‌ها، نوريف وابستگي ما به اين اشياء را نقد مي‌کند و ما را به چالش کشيدن هدف آن‌ها دعوت مي‌کند. اين تمرکز بر پاکيزگي با نقد مصرف‌گرايي ترکيب مي‌شود و نشان مي‌دهد که چگونه مصرف بيش از حد مي‌تواند مضر باشد. نوريف به اين موضوع اشاره مي‌کند که ما به باور اين که جمع‌آوري اشياء هويت ما را تعريف مي‌کند، عادت کرده‌ايم. در اين ديدگاه، اشياء بيشتر از ابزار هستند؛ آن‌ها به نمادهايي از آنچه که هستيم و به چه چيزي مي‌خواهيم تبديل مي‌شوند و نحوه ابراز وجود ما به ديگران را شکل مي‌دهند.
