به سرانجام رسيدن پروژه توسعه موزه هنرهاي معاصر نيويورک تا سال 2019

new museum: OMA to expand SANAA-designed institution in new york

طرح توسعه موزه جديد هنرهاي معاصر معاصر نيويورک درمنهتن طبق پيش بيني‌ها  تا 2019 به سرانجام خواهد رسيد.

به گزارش گالري آنلاين به نقل از هنرآنلاين، موزه جديد هنرهاي معاصر معاصر نيويورک محصول يک ديدگاه جست و جو گر براي ايجاد يک مرکز اصلي سياسي براي هنرهاي معاصر در شهر نيويورک است. نام اين موزه با هدف متمايز کردن خود از مراکز هنري ديگر ، با تمرکز بر هنر، هنرمندان نوظهور، روحيه پيشگامي خود را در بر دارد.                                                    

طي دو دهه اخير پس از تأسيس آن در سال1977، اين موزه شهرت زيادي براي برنامه‌هاي هنري برجسته خود به دست آورد و نهايتاً از منزل نامرئي خود در يک اتاق زير شيرواني ، به مراتب بالا رفت.

در سال 2003 ، شرکت معماري ژاپني سانا،براي دست يابي به تماشاگران بيشتر و به هدف ايجاد يک مرکز بصري، مأموريت طراحي يک مرکز وقف شده براي اين موزه را به عهده داشت.

افزايش فضاي نمايشگاهي مهم‌ترين موضوع در طراحي موزه جديد بوده است که بيشتر مورد توجه فضاي محبوس و به هم انباشته ساختمان قديمي موزه جديد است. فضاي تردد کاهش يافته تا اندازه گالري‌ها افزايش يابد به راه پله اي که ميان طبقه سوم و چهارم قرار گرفته ، فقط 3 فوت مي‌باشد که کمترين فضاي اجازه داده شده توسط قوانين ساخت و ساز شهري است.

در اينجا ، عرض باريک راه پله و ارتفاع زياد سقف با هم ترکيب شده‌اند تا يک تجربه فضايي مهيج ايجاد کنند.

گالري‌ها تقريباً بدون پنجره هستند ، فضاي ديوار به روزنه‌هاي عمارت اولويت دارد . جا به جايي جعبه‌هاي سازنده ساختمان در واقع يک راه حل براي ورود نور طبيعي به گالري‌ها از طريق پنجره‌هاي سقفي در جلو آمدگي‌هاي به وجود آمده مي‌باشد. در هنگام شب ،نور مصنوعي توليد شده در فضاي داخلي گالري‌ها از طريق پنجره‌هاي سقفي سرازير شده و توسط پوشش‌هاي آستري منتشر مي‌شود و به آرامي ساختمان را روشن مي‌کند. ساختار سقف گالري‌ها در معرض ديد عموم قرار دارد تا آثار هنري از آن آويزان شود که مجدداً فضاي نمايشي بزرگ‌تر و قابل انعطاف تري را فراهم مي‌کند.                                                                       

نماي شهر توسط پنجره‌هاي وسيع در طبقه‌هاي بالاتر به نمايش گذاشته مي‌شوند که مانع از بازديد کننده مي‌شود تا شهر و موزه را به هم گره بزند. اين ساختمان هم چنين فضاي ساختاري خود را با استفاده از مصالح صنعتي منعکس مي‌کند که در واقع آنچه معماران به عنوان "ناهمواري" توصيف مي‌کنند، منعکس مي‌نمايد. فضاي خارجي در دو لايه از توري آلومينيوم پوشانده شده است که يک نماي بافته شده سوسو زننده ايجاد مي‌کند. از آنجايي که توري استيل بيشتر در ساختمان سازي استفاده مي‌شود، آلومينيوم به عنوان ماده داراي رنگ روشن تر و نيمه شفاف تر انتخاب شده است که حس روشنايي بيشتر ايجاد مي‌کند. اين توري لبه‌هاي ساختمان را ملايم تر کرده و به آن اجازه مي‌دهد در فضاي اطراف خود محو شده و به ميزان شفافيت آن بيفزايد.

پیمایش به بالا