عبدالله عامري در سال 1301 متولد شد. او فارغ التحصيل دانشکده هنرهاي زيبا بود و در طول فعاليت هنري خود در نمايشگاه ها و بي ينال هاي متعددي شرکت کرده بود.
او در يک خانواده کاملاً مذهبي و در محله امام‌زاده يحيي، چسبيده به خيابان ري و از نقاط قديمي تهران، که در ميانه شمال و جنوب شهر قرار گرفته بود و بافت اجتماعي متوسطي داشت، متولد مي‌شود.
کشف نقاشي اتفاق مهمي در کودکي‌اش بود. او ناخواسته زباني را مي‌فهميد و درک مي‌کرد که مي‌توانست با آن سکوت کلامي را جبران کند.
عبداله عامري مانند بسياري از هم نسلانش که از اولين فارغ‌التحصيلان دانشکده هنرهاي زيبا دانشگاه تهران بودند، در دوران تحصيل با نوگرايي در نقاشي و با مکاتبي مثل امپرسيونيسم و پست امپرسيونيسم آشنا مي‌شود و تجربه مي‌کند، و در دوره‌هاي بعد از تحصيل، هم پاي نگرش‌هاي تازه‌اي که در حيطه نقاشي مطرح مي‌گردد، به تجربه اندوزي خود ادامه مي‌دهد.
به اين ترتنيب او با بسياري از گرايش‌هاي رايج در نقاشي مانند کوبيسم، نقاشي انتزاعي و نيمه انتزاعي، سوررئاليسم و نيز چشمداشت و توجه به هنر ايراني را تجربه مي‌کند و سرانجام بنا به خواسته خود و با توجه به حال و هواي موضوع نقاشي، تکنيک و يا سبکي را به‌کار مي‌گيرد.
به رغم تمام تنوع کاري که عبدالله عامري در پيش گرفته است، دو نکته به طرز بارزي در کارهاي او به چشم مي‌خورد: نکته اول مفهوم‌گرايي در آثار اوست.
نکته ديگري که در آثار او قابل اعتنا مي‌باشند، عشق به طبيعت است. اين عشق را به‌خصوص در همه مناظري که از طبيعت کشيده ميتوان مشاهده کرد.
رنگ‌‌هاي روشن و درخشان مناظر او، انعکاسي از صفا، خلوص، پاکي و نيز اعتنا به "نگارگري ايراني" است. اين توجه او به نگارگري را از دورگيري‌هايي که گاه به‌کار مي‌گيرد ميتوان تشخيص داد.
گالري آنلاين درگذشت اين هنرمند گرانقدر را به جامعه هنرهاي تجسمي و بازماندگان ايشان تسليت ميگويد.