گفتگوي خانم پترا، مدير شبکۀ بين‌المللي موزه‌هاي صلح (INMP) در لاهۀ هلند و در حاشيه نمايشگاه بوي بادام با خبرنگار گالري آنلاين:
مدير شبکۀ بين‌المللي موزه‌هاي صلح در ابتدا از اينکه به بازديد از نمايشگاه بوي بادام دعوت شده است ابراز خرسندي نمود و افزود:
در اين نمايشگاه، هنرمندان ايراني آثاري بسيار چشمگير ارائه داده‌اند و شما از ديدن آنها خسته نمي‌شويد. مشکل سلاح‌هاي شيميايي اينست که قابل ديدن نيستند. بوييده مي‌شوند و مي‌کُشند، ولي هرگز ديده نمي‌شوند. در نتيجه، حتي هنرمندان نيز براي به تصوير کشيدن آنها با چالش روبرو هستند. آنها قربانيان حادثه که دچار ترس و نااميدي شده‌اند و رنج مي‌کشند را به تصوير مي‌کشند؛ اما مواد شيمياي را نميتوان تصوير کرد.
به نظر من تلاش براي پيدا کردن راه‌حلي براي به تصوير کشيدن چنين موضوعي تلاشي بسيار بزرگ و شگفت‌انگيز است.
بسياري از همکاران من در اين نمايشگاه به نقاشي پسري علاقه داشتند که نمايشگر نااميدي قربانيان جنگ است. او در گوشه‌اي نشسته است، گوش‌هايش را گرفته و چشمانش را بسته است؛ هواپيما و عروسک شکسته‌اي در مقابلش دارد. اين صحنه بسيار دل آدم را مي‌شکند.
همچنين، من از نقاشي سرباز کوچک در لباس ارتش که پشت سر او آسمان زرد رنگ به تصوير کشيده شده است بسيار لذت بردم. ما در هلند در OPCW روزي آزاد (an Open Day) داريم که شهروندان هلندي لباس‌هاي محافظتي‌اي که به طور معمول براي حفاظت انسان در مقابل سلاح‌هاي شيميايي پوشيده مي‌شوند را مي‌پوشند. و در عين حال که نشانگر نااميدي زيادي هستند، ولي همچنان اميد خود را نيز از دست نداده‌اند. ديدنن اين مراسم بسيار جالب و شگفت‌انگيز است.
ما دربارۀ جنگ و سلاح‌ها اطلاعاتي داريم و چيزهايي مي‌دانيم وليکن هنوز به آينده اميدواريم و توصيۀ شخصي من به هنرمندان اينست که لطفا به جنبه‌هاي مثبت نيز نگاه کنيد. به درسي که از آنها مي‌شود گرفت و اميدي که مي‌توان به آينده داشت.
