نامي پتگر، نقاش و مدرس هنر، يازدهم آذر ۱۳۲۴ در تهران متولد شد. فضاي هنري و فرهنگي خانواده، کودکي او را از ابتدا به گونه يي متفاوت رقم زد. او فرزند علي‌اصغر پتگر و برادرزاده جعفر پتگر از نقاشان مشهور ايراني است. ماني و نيما پتگر نيز برادران اوهستند که هر يک از افراد اين خانواده به شکلي منحصر بفرد نقش به سزايي را در هنر معاصر کشور ايفا کرده اند.
اين هنرمند ابتدا تحت تأثير پدر و عموي خود نقاشي واقع گرا را در پيش گرفت اما پس از سفر و تحصيل در اروپا به نقاشي انتزاعي روي آورد. عمده شهرت وي به دليل فعاليت‌هاي آموزشي در زمينه آموزش نقاشي بوده است.
با اينکه پتگر در سفرهايي به رم، واتيکان، فلورانس و پاريس از هنر کلاسيک و مدرن اروپا بسيار آموخت با اين حال همه کارهايش هم چنان ايراني ماند و تأثير از هنر غربي در او به گونه‌اي نبود که آثارش رنگ و بوي ايراني خود را از دست بدهد. در آثار نقاشي و طراحي وي همواره نگاه تغزلي و عارفانه با ترکيب‌بندي و رنگ‌پردازي‌هاي ويژه وجود داشت و در نقاشي‌هاي فيگوراتيوش نيز جنبه‌هايي از تفکرات سمبوليک ارائه مي شد.
چيره دستي کمال يافته او در امتزاج با پنداشتش از اساطير به آثارش ويژگي هاي منحصر به فردي بخشيده است تا مخاطب را به جهاني آشنا و در عين حال بيگانه ببرد؛ مناظري وراي منظره و چهره هايي وراي صورت. علاقه او به عرفان و فلسفه شرق باعث شد تا پس از غور در مفاهيم عرفاني و شرق دور از جمله هند، تبت و بوديسم، الهامات اعتقادي مکاتب فکري که ريشه هاي ذنيستي داشتند را در آثارش شاهد باشيم.
در کارهاي پتگر آميزش فيگور و تجريد با عناصر سمبليک فراوانند که نشان از شناخت دقيق او از سمبل ها دارد. اساطير چه با خاستگاه غرب همچون يونان و رم و چه اسطوره هاي ايراني همچون آناهيد يا آناهيتا و کهن الگوهاي تصويري، تمدن هاي برجسته از مضامين آثارش هستند البته با ريشه هاي قوي از ايراني بودن؛ چه ايران قبل از اسلام و چه پس از اسلام از مطالب مورد علاقه او بود.
از ديد اين نقاش هنر در اسلام وسيله اي براي اشراق بود و همين گونه هم زيست. با نگاهي موشکافانه به طبيعت و محيط اطرافش نه فقط شاهد ظاهر آنها بود بلکه در پي آني مي گشت که جوهر روح طبيعت باشد. چشم اندازهايش که مقطع مهمي از آثار او هستند از جمله درخت، صخره، آسمان، آب و رود… ولي نه آنطور که در اين جهان است؛ شايد از نظر او کمال مطلق را در طبيعت مي توان يافت و او آن گونه که مي ديد، مي ساخت.
پس از سال ها تدريس در تهران به نوشهر هجرت کرد تا به دور از قيل و قال شهر در آغوش سبزه ها و باران هاي تند به تند فضاي جديدي بسازد. هجرت او مسلماً ناشي از عزلت طلبي نبود چرا که آنجا هم هنردوستان گردش جمع شدند و شايد بتوان به صراحت گفت نامي فصل جديدي را در نوشهر براي هموطنان خطه شمال رقم زد که فقط با اسم نامي پتگر شروع شد.
جلسات نقد و بررسي آثار نقاشان غربي مکاتب فکري و فلسفي غرب، تاريخ ايران باستان، سمبل هاي معماري و ارتباط آن با کهن الگوها، شناخت هنر در اسلام، ارتباط قلمروهاي فکري و هنري بين غرب و شرق، برخورد عميق با معاني واژه ها، ارتباط بين هنر، موسيقي و رياضيات و بسياري ديگر از تعليمات جانبي نقاشي همواره برپا بود.نگاه تغزلي اش به انسان خصوصاً زن همانند جلوه اي از مادر، زمين، خاک از نشان هاي برجسته آثارش است و مي توان گفت قسمت اعظم آثار وي به دليل داشتن همين مفاهيم (در بخش فيگورها) هنوز نمايش عمومي زيادي نداشته تا علاقه مندان بتوانند تمامي آثار او را در نمايشگاه ها ببينند.اما همين نکته هم مانع خلق آثارش با مضامين انساني در قالب فيگوراتيو نبود.
او بدون ادعا قلم مي زد و خوب مي دانست چه مي کند و کجا مي رود.
او به عالمي وصل بود که همچون پيام آوران قرن حاضر براي خود ماموريتي را مفروض داشت که بر انجامش همت ها کرد و نسلي را مرهون نگاه دقيق و اثر بخشش باقي گذاشت. قامت بلند، باوقار و صداي دلنشين او حضوري بود که هنرجويانش مسحور کلامش شوند و مشتاقانه پاي صحبت هاي او بنشينند. او سخنوري بي بديل بود که جا و بي جا حرف نمي زد. اصراري بر افاضله علم و دانش نداشت. ولي بر جايي که مستعد و جوينده مي يافت، مي باريد و مي باريد تا شايد به مخاطب خاطرنشان کند که تو تا چه حد تشنه اي؛ فقط تشنگي را به ياد هنرجو مي انداخت بعد گام به گام به سوي عطش مي رفت تا با سيراب کردن او را از سراب برهاند.
نامي قالب هاي فکري گذشته و جديد، نگاه هاي متعصبانه عاري از کشف و شهود و يکسونگري را به چالش مي کشاند و در اين جدال تلنگرهايي به ذهن هنرجويان مي زد تا آنها را هم پرسشگر بار آورد.
وي از تجربه‌هايي که از تدريس در دانشگاه‌ها يا آموزشگاه شخصي خود کسب کرده بود در تبيين حقانيت بروز جلوه‌هاي بينش انساني و معنوي در هنر بهره جسته و مقالاتي در اين زمينه انتشار داده و نيز در برنامه‌هاي تلويزيوني در رابطه با تفسير تاريخ نقاشي تحليل‌هاي ويژه ارايه کرده بود.
برخي از نمايشگاه‌هاي مهمي که نامي پتگر در آنها شرکت داشت:
۱۳۴۴، نمايشگاه هنرمندان خاورميانه در سفارت ترکيه
۱۳۴۶، نمايشگاه هنرمندان معاصر در سالن جديد موزه ايران باستان
۱۳۵۳، نمايشگاه مکتب کمال‌الملک و پيروانش در نگارخانه مهر شاد
۱۳۵۵، نمايشگاه سه نقاش معروف رئاليست در نگارخانه تخت جمشيد
۱۳۴۶، نمايشگاه هنرمندان معاصر ايران در فرهنگسراي نياوران
۱۳۶۸، نمايشگاه هنرمندان معاصر ايران در موزه هنرهاي معاصر
۱۳۷۱، نمايشگاه جلوه‌هاي هنر ايران در موزه هنرهاي معاصر
۱۳۷۹تا۱۳۷۰، شرکت در کليه نمايشگاه‌هاي دو سالانه ايران
اين نقاش معاصر بر اثر سکته قلبي در آتليه شخصي اش در نوشهر در حال کشيدن نقاشي در هشتم مرداد ماه سال ۱۳۸۷ درگذشت. او هنگام مرگ ۶۳ سال سن داشت.
منبع: biografiaka.akaup / Wikipedia / hamshahrionline