«قلمي چند از گنجينه ملک مدني» در موزه ملي ايران رونمايي مي‌شود.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، نمونه‌هاي ناديده از «هنر خوشنويسي» در قالب نمايشگاهي با عنوان «قلمي چند از گنجينه ملک مدني» يکم دي در موزه ملي ايران به نمايش در مي‌آيد.
در اين نمايشگاه که از ساعت ۱۴ تا ۱۶ در موزه مادر ايران در خيابان امام خميني (ره)، خيابان سي‌تير، موزه ملي ايران برگزار مي‌شود، علاوه بر نمايش آثار خوشنويسي مجموعه «محمد حسن ملک مدني» از مجموعه‌داران داراي مجوز از وزارتخانه ميراث فرهنگي، آثاري از ميرعماد، ميرزا غلامرضا اصفهاني، زين العابدين اصفهاني، گلزار، اسماعيل جلاير و ملک محمد قزويني نيز به نمايش در مي‌آيند.
آيين افتتاح اين نمايشگاه با حضور غلامحسين امير خاني ، سيد مجتبي حسيني – معاون امور هنري وزارت ارشاد -، سيد محمد بهشتي – رييس سابق سازمان ميراث فرهنگي – و با حمايت يک گالري خصوصي برگزار مي‌شود.
خطاطي در ايران پس از فتح اسلام، نخست به شيوه نَسخ وجود داشت. به دنبال آن با حمايت ابوبکر بن سعد زنگي در فارس، ده‌ها نسخه قرآن خطي به وجود آمد. در زمان حکومت ايلخانيان، به دليل نفوذ هنر چين و سلطه‌ي مغول‌ها، اوراق مُذهّب کتاب‌ها، نخستين بار با نقش‌هاي تزييني زينت يافت. در زمان حکومت تيموريان در ايران، خط و خوشنويسي اهميتي ويژه پيدا کرد.
از يک سو ميرعلي تبريزي خط نستعليق را که از ترکيب خط نسخ و تعليق به‌تدريج ايجاد شده بود، قوام بخشيد. از سوي ديگر شاهزاده بايسنقر ميرزا به‌عنوان مشهورترين خطاط قرآن در اين دوره ياد مي‌شود. آنچه که به‌عنوان شيوه‌ها يا قلم‌هاي خوشنويسي ايراني شناخته مي‌شود بيشتر براي نوشتن متون غير مذهبي مانند ديوان اشعار قطعات ظريف هنري يا براي مراسلات و مکاتبات اداري ابداع شده و به‌کار رفته‌است. اين در حالي است که خط نزد اعراب و ترکان عثماني بيشتر جنبه ديني داشته‌است. هرچند آنان نيز براي امور منشي‌گري و غيرمذهبي قلم‌هايي را بيشتر به‌کار مي‌برند، اما اوج هنرنمايي آنان – بر خلاف خوشنويسان ايراني- در خط ثلث و نسخ و کتابت قرآن و احاديث وجود دارد.
در ايران نيز براي امور مذهبي مانند کتابت قرآن يا احاديث و روايات و همچنين کتيبه‌نويسي مساجد و مدارس مذهبي بيشتر از خطوط ثلث و نسخ بهره مي‌گرفتند که نزد اعراب رواج بيشتري دارد. هرچند ايرانيان در اين قلم‌ها نيز شيوه‌هايي مجزا و مختص به خود آفريده‌اند.