سرديس عباس کيارستمي براي اصلاح اين اثر از خانه هنرمندان برداشته شد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از هنرآنلاين، سرديس‌هايي که چندي پيش از مفاخر ايران در خانه هنرمندان نصب شد با واکنش‌هاي منفي فراواني مواجه شد که دليل بيشتر آنها بي‌شباهت بودن مجسمه به صاحب آن بود. جدا از عدم شباهت در فرم و ساختار چهره که باعث مي‌شد بسياري از اين سرديس‌ها براي مخاطب قابل شناسايي نباشند، درباره سرديس عباس کيارستمي به دليل حذف عينک آن، بحث‌هاي زيادي به وجود آمد. حال با گذشت حدود سه هفته از نصب اين آثار، مجسمه عباس کيارستمي از جاي خود برداشته شده تا عينک آن اضافه شود.
همچنين مديرعامل سازمان زيباسازي شهر تهران چند روز پيش اعلام کرد ساير مجسمه‌ها نيز بازبيني خواهند شد تا در حد امکان اصلاحاتي روي آنها صورت گيرد.
عطا صحرايي سازنده سرديس عباس کيارستمي است که چندي پيش در گفت و گو با هنرآنلاين درباره حواشي به وجود آمده پيرامون فقدان عينک در سرديس کيارستمي گفت: من اين مجسمه را با عينک ساختم و آن‌قدر روي اين مسئله حساس بودم که سه بار فريم‌هاي مختلف را ساختم تا نزديک‌ترين شکل به عينک کيارستمي را داشته باشد. اين عينک قابل برداشتن از روي چهره بود و در پايان کار نيز ذکر کردم که بايد جداگانه قالب‌گيري شود. اما ظاهرا در زمان قالب‌گيري، اين عينک گم شده و مجسمه بدون عينک ساخته شده است و در مراحل بعد نيز هيچ کسي توجه نکرده است که عينک روي چهره وجود ندارد. اين مسئله باعث شد نقدهاي زيادي به من شود و همه مي‌گفتند با توجه به اينکه چهره کيارستمي بدون عينک قابل تصور نيست، چگونه يک مجسمه‌ساز تصميم گرفته است عينک او را حذف کند. اين در حالي است که همه بازديدکنندگان سمپوزيوم شاهد بودند که اين اثر با عينک ساخته شده است و حتي اگر منِ مجسمه‌ساز عينک را حذف کرده بودم، مسئولان و ناظران بايد به من تذکر مي‌دادند که اين عينک قابل حذف کردن نيست.
اين هنرمند افزود: زماني که من سرديس را در سمپوزيوم ساختم افرادي مانند سيف‌الله صمديان و ابراهيم حقيقي که از دوستان کيارستمي بودند کار مرا ديدند و شباهت آن را تائيد کردند. با اين‌حال مجسمه‌اي که هم‌اکنون نمايش داده شده تفاوت‌هايي با کار من دارد، مانند اينکه زاويه سر در اثر من پايين‌تر بود، اما در قالب‌گيري سر کمي چرخش به بالا دارد. با توجه به اينکه روز مناقصه قالب‌گيري، مجسمه‌هاي ما زير آفتاب گرم تابستان قرار داشت، ممکن است کمي تغيير شکل در آنها به وجود آمده باشد که بعداً در مرحله قالب‌گيري و اجرا باعث دفرمه شدن چهره شده است. خودم در آثار هنرمندان ديگري نيز شاهد بودم که در سمپوزيوم اثرشان کاملا شبيه چهره موردنظر بود، اما مجسمه فعلي هيچ شباهتي به اصل آن ندارد. البته از اين مسئله نيز نمي‌توان چشم‌پوشي کرد که بعضي از آثار به‌طور کلي از نظر تناسبات و شبيه‌سازي مشکل دارند. در اين موارد مسئولان و داوران بايد نظارت دقيق داشته باشد و اجازه ساخت و نصب چنين آثاري را ندهند. حتي اگر سرديسي با هزينه زياد ساخته شده است در صورت ضعيف بودن نبايد نصب شود، زيرا نبايد صرفا به ارائه آمار توجه کرد بلکه بايد کيفيت حفظ شود.