مراسم سالگرد درگذشت زنده‌ياد همايون ثابتي‌مطلق هنرمند عرصه نقاشي و مجسمه‌سازي پنجشنبه ۲۳ تير در سالن استاد شهناز خانه‌هنرمندان ايران با اجراي اميرهمايون ثابتي‌مطلق فرزند اين هنرمند برگزار شد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از روابط عمومي خانه هنرمندان ايران، در ابتداي اين مراسم پرويز حيدرزاده استاد دانشگاه و از دوستان ثابتي‌مطلق روي صحنه آمد و بيان کرد: متاسفانه سال گذشته به علت کرونا شرايط مناسبي براي عرض تسليت فراهم نبود. با اين حال ياد همايون ثابتي‌مطلق به عنوان هنرمندي شريف و مدرسي آگاه همواره در قلب ما زنده است.
وي بعد از بيان گوشه‌اي از بيوگرافي اين هنرمند اظهار کرد: من به عنوان کسي که در مقاطع مختلف با اين هنرمند همراه بودم بايد بگويم به ندرت با فردي مثل ايشان چه به لحاظ اخلاقي و چه به لحاظ آموزشي برخورد کرده‌ام. همايون ثابتي‌مطلق به خرد جمعي احترام مي‌گذاشت، همواره صبورانه از منافع شخصي خود به خاطر جمع مي‌گذشت و اين موضوع ريشه در پاک‌سرشتي او داشت. درباره دستاوردهاي اين هنرمند بايد گفت او به امر جست‌وجو در هنرهاي تجسمي اهميت مي‌داد و از هرگونه معيار از پيش ساخته شده در هنرهاي تجسمي پرهيز مي‌کرد. مرحوم ثابتي‌مطلق در عرصه مديريت هنري کوشا، سرشار از ايده‌هاي نو و راهکارهاي عملي در چارچوب ادراک معاصر بود اما حيف که به دلايل پيچيده‌اي تلاش اين‌گونه هنرمندان که اتفاقا انگشت‌شمار هم هستند به سرانجام نمي‌رسد و اين داستان تازه‌اي در اين آب و خاک نيست.
اين استاد دانشگاه در بخش ديگري از صحبت‌هاي خود مطرح کرد: من يک وجه مشترک بين همايون ثابتي‌مطلق و ايرج کريم خان زند مي‌بينم؛ اينکه هر دو با توجه به ساختارهاي شخصيتي که داشتند درست زماني که تلاش آنها داشت به نتيجه مي‌رسيد از دست رفتند و اين تاسف‌بار است.
حيدرزاده عنوان کرد: در اينجا بي‌ارتباط نمي‌بينم براي دانشجويان درباره کار هنري صحبت کنم که جداي از اين مراسم و همايون ثابتي‌مطلق نيست؛ احترام به ذات هنر، تلاش جدي در خلق اثري هنري و… جزو ويژگي‌هاي او بود. پس به شما مي‌گويم اگر کارتان با تلاش همراه باشد به نتيجه مي‌رسد. بايد بگويم در کار هنري هيچ راه ميان‌بري وجود ندارد شايد با ميان‌بر زدن در مقاطعي بر حسب تصادف، کارتان نتيجه بدهد اما اين نتيجه پوشالي خواهد بود.
وي گفت: مهم نيست اثر هنرمند در زمان خود مقبول باشد اما اگر از بطن او و نيازهاي زمان مايه گيرد در فرازهاي بعدي و در تاريخ ماندگار خواهد شد.
در ادامه اميرهمايون ثابتي‌مطلق اظهار کرد: چند سال پيش بود که مصاحبه‌اي از مادر و پدر شد و در طي آن خبرنگاران به من گفتند تو هم درباره کار پدر صحبت کن. من دو، سه دقيقه چيزي به ذهنم نرسيد بعد از چند دقيقه اين جمله به ذهن آمد که پدرم ساده‌ترين مفاهيم را به روشي متفاوت از آنچه که معمول و مرسوم است به سمع و نظر ديگران مي‌رساند. او هميشه به من مي‌گفت هر آن چيزي که مشاهده مي‌کني راه‌هاي زيادي براي بيان دارد.
سپس عباس مجيدي مجسمه‌ساز و عضو شوراي عالي خانه هنرمندان ايران روي صحنه آمد و گفت: درگذشت دوست و هنرمند عزيزمان را تسليت مي‌گويم. متاسفانه در يکي، دو سال گذشته کرونا بسياري از عزيزان را از ما گرفت و در عرصه هنر هم کم نبودند افرادي که نابه‌هنگام از ميان ما رفتند؛ از سينما و موسيقي گرفته تا عرصه هنرهاي تجسمي و شعر و معماري، همايون عزيز هم يکي از آنها بود. بدتر اينکه شرايط سخت تحميلي کرونا، فرصت و امکان خداحافظي شايسته را به ما نداد و اين يک هشدار بود. به هر حال ما امروز اينجا جمع شده‌ايم تا پس از گذشت يک سال ياد شخص بزرگي را گرامي بداريم که همواره ممارست‌هاي جدي او در حوزه تدريس و خلق هنر، نقش مشارکتي او در رفتارهاي جمعي، همراهي با انجمن‌هاي مختلف ستودني است که البته اين موارد نشان از بلوغ فکري و روح و خرد جمعي او داشت. همايون ثابتي‌مطلق از ميان ما رفت اما انديشه‌ها و آثار او همچنان استوار و پابرجاست. هنوز اثر «گل‌ها» در پارک ملت و برج ميلاد خودنمايي مي‌کند و البته آثار ديگر ايشان يادگاراني هستند که بر استمرار انديشه‌هاي او دلالت دارند. در ارتباط با اين هنرمند هر چه بخواهم بگويم کم گفته‌ام. مجددا درگذشت ايشان را تسليت مي‌گويم.
در بخش ديگر از اين مراسم رضا قره‌باغي رزمي‌کار و دوست ۳۵ ساله اين هنرمند پشت تريبون قرار گرفت و عنوان کرد: آثاري که همايون ثابتي‌مطلق دارد به ذهن معطوف است يعني در عين سادگي، عميق و شريف هستند. آشنايي من با او از سال ۶۴ آغاز شد. در همه اين سال‌ها ادب، مهرباني و تواضع از او ديدم؛ هنرمندي که الهام‌بخش، الگو و سرمشق بود. هيچ‌وقت حتي در سخت‌ترين شرايط، بحران‌ها و حوادث هولناک عصبي و خشمگين نشد؛ حوادثي که بين ما وجود دارد و شامل حسادت‌ها و کج‌فهمي‌ها هم مي‌شود اما او هيچ‌وقت از اين موضوعات عصبي نشد و هميشه مي‌خنديد.
وي افزود: ما در سفر مکزيک با يکديگر بوديم و در آن سفر چقدر همايون ثابتي‌مطلق تاثيرگذار بود. خاطراتي زيادي از او دارم مثلا بايد بگويم اولين اثري که از او ديدم مربوط به سال ۷۵ مي‌شود؛ من به کتابخانه دانشگاه هنر رفتم و بعد از سال‌ها و اشتياق دوري او را در گالري دانشگاه هنر ديدم و کارش را هم مشاهده کردم. همان اثر در بينال مجسمه‌سازي به نمايش درآمد که مثل يک هايکو بود.
سپس اميرهمايون ثابتي‌مطلق مطرح کرد: پدر قوي بود و ما را به قوي بودن دعوت مي‌کرد، هميشه پشتيبان ما بود و زماني‌که رفت تازه شرايط براي ما آشکار شد. متوجه شديم که در طي اين سال‌ها چه کسي را داشتيم و چگونه ما را حمايت مي‌کرد. صحبت کردن درباره پدر براي من سخت است در تمام اين يک سال همواره خودم را فريب مي‌دادم که او را از دست نداده‌ام، هميشه با غرور و افتخار در کنارش مي‌ايستادم البته همين حالا هم به او افتخار مي‌کنم.
احمد سليماني دبير سمپوزيوم مجسمه‌هاي توچال روي صحنه آمد و با بيان اينکه آشنايي‌اش با همايون ثابتي‌مطلق به سال ۸۵ در اولين سمپوزيوم مجسمه‌سازي تهران برمي‌گردد، گفت: بارها در مجامع مختلف با ايشان ارتباط داشتم و هيچ‌وقت چهره‌اش را بي لبخند نديدم. من سي و اندي سال در دانشگاه تدريس مي‌کردم يادم است يک بار يکي از دوستان به من گفت به دانشگاه آزاد بيا و حجم تدريس کن، وقتي به آنجا رفتم پرسيدم پيش از اين چه کسي اينجا حجم درس مي‌داد؟ دانشجويي گفت آقاي ثابتي‌مطلق که من به محض شنيدن اسم ايشان از دانشگاه برگشتم چون آقاي ثابتي‌مطلق استاد بزرگي بود.
در پايان اين مراسم فهيمه زاهدي از دوستان خانوادگي اين هنرمند و مترجم و فروزان حيدري‌فر از شاگردان مرحوم ثابتي‌مطلق روي صحنه آمدند و شعري خواندند.
