درحال حاضر نيويورک شاهد برگزاري مهماني هايي در گنبدهايي حبابي ست که شهر را فرا گرفته اند. اما معماري حبابي بيش از 40 سال پيش شکل گرفته است. ايده ي اوليه، به صورت طبيعي در دهه ي 1960 آغاز شد. طرح پروژه 1970 انت فارم از شرکت فراموش شده ي جرسي دِويل اين ايده را مطرح نمود؛ معماري که شايد بيش تر براي اينستاليشن کاديلاک رانچ شناخته شده که شامل ده اتومبيل تا نيمه حفر شده در زمين بوده است.
پس از آن در 1988، هنرمند مايکل راکُويتز طرح پاراسايت را ايجاد نمود. اين طرح که به عنوان شوخي کنايه آميزي پيرامون مواد زائدي که ما هيچ گاه به آن ها فکر نمي کنيم در نظر گرفته شد؛ استفاده اي از باد خروجي هاي تهويه مطبوع ساختمان به عنوان بادکننده ي ساختار حبابي بود.
الکسيس روخس، پروفسور معماري از ساي آرک، اينستاليشن حبابي خود را در سال 2006 ساخت. روخس با اين ايده که در آينده ما خانه هايمان را در يک چمدان حمل مي کنيم، از کامپيوتر استفاده نمود تا فرم هاي دقيق تري را برش و مورد استفاده قرار دهد.
پس از آن در سال 2005، شرکت نوروژي ام ام دبليو، اينستاليشي را براي اتصال ميان چهار ساختمان مجزا با استفاده از ساختارهاي معماري حبابي ايجاد نمود. کنگو کوما نيز در همين سال، با استفاده از اين معماري يک خانه چاي در زمين هاي موزه ي فرانکفورت طراحي نمود.
در سال 2006، رم کولهاسو مهندس سيسيل بالموند ساختاري را ايجاد نمودند که شايد يکي از بهترين پاويون هايي است که بر روي زمين گالري سرپنتيندر لندن به نمايش درآمده است.
 پروژه 1970 از انت فارم |
 پاراسايت از مايکل راکُويتز |
 اينستاليشن الکسيس روخس |
 اينستاليشن شرکت ام ام دبليو |
 خانه چاي از کنگو کوما |
 پاويون سرپنتين 2006 از رم کولهاوس |