اگر عاشق نور تابستان، روزهاي طولاني تعطيلات، راه رفتن در ساحل و دراز کشيدن روي شن‌ها باشيد، مجموعه‌اي از نقاشي‌هاي «خواکين سورولا» شما را سرحال مي‌کند. در اين گزارش با مجموعه‌اي از بهترين آثار اين نقاش آشنا مي‌شويد که حال و هواي تابستان در سواحل مديترانه را به تصوير مي‌کشند.
«ماهيگير» اثر «خواکين سورولا»
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، «خواکين سورولا»(زاده ۱۸۶۳ – درگذشت ۱۹۲۳)، که به عنوان نقاش اسپانيايي نور نيز شناخته مي‌شود، در خلق تابلوهايي با موضوع ساحل و دريا که از ساحل والنسيا الهام گرفته شده بود، چيره دست بود. «سورولا» بوم‌هايي با درخشندگي بي‌نظير خلق کرد و توانست با ضربات قلم‌موي خود فضاي مديترانه را متفاوت از هر نقاش ديگري به تصوير بکشد.
اگرچه «خواکين سورولا» بيشتر به خاطر نقاشي‌هاي ساحلي آفتابي و صحنه‌هاي آرام ساحلي‌اش شناخته مي‌شود، اما او در ژانر «صحنه‌هاي خودماني» نيز به‌ويژه در سال‌هاي ابتدايي فعاليت به عنوان هنرمند نقاشي مي‌کرد. او در نقاشي‌هاي اوليه‌اش زندگي طبقات کارگر والنسيا، به‌ويژه صحنه‌هايي از کار مربوط به ماهيگيري و دنياي دريانوردي را به تصوير مي‌کشد که در آن دهقانان و ماهيگيران فروتن سوژه‌هاي اصلي هستند.
«غذا خوردن در قايق» اثر «خواکين سورولا»
«سورولا» در اواخر دوران حرفه‌اي‌اش از سوي «انجمن اسپانيايي‌هاي نيويورک» مأموريت يافت تا مجموعه‌اي از نقاشي‌ها از آداب و رسوم محبوب و زيباي مناطق مختلف اسپانيا خلق کند. در اين نقاشي‌ها مي‌توان دوباره «سورولا» را به عنوان يک نقاش «صحنه‌هاي خودماني» ديد.
«نخلستان» اثر «خواکين سورولا»
«ماهي» اثر «خواکين سورولا»
مديترانه
اگرچه «خواکين سورولا» مکان‌هاي زيادي را در اسپانيا به تصوير کشيد، اما مکان مورد علاقه او بدون شک سواحل مديترانه بود. مانند بسياري از نقاشان ديگر، «سورولا» مقصد تابستاني مورد علاقه خود را داشت: خانواده نقاش تعطيلات تابستاني خود را در منطقه والنسيا مي‌گذراندند، جايي که «سورولا» بهشت خودش و مکان الهام‌بخش خود را پيدا کرد.
«قدم زدن در ساحل» اثر «خواکين سورولا»
سورولا نمادين‌ترين آثار هنري خود را با الهام از صحنه‌هايي از ساحل والنسيا نقاشي کرد. درخشندگي درياي مديترانه به او اجازه داد تا انعکاس نور خورشيد روي بادبان‌هاي کشتي‌ها به تصوير بکشد و بازي نور و سايه‌ها را روي بدن شناگران و دريا به نقاشي کند.
نور
اما بدون شک «سورولا» نقاش اسپانيايي نور و يکي از چهره‌هاي برجسته «نئو امپرسيونيسم» در اسپانيا بود. او نيز مانند ديگر امپرسيونيست‌ها، در هواي آزاد فعاليت مي‌کرد. صحنه‌هاي ساحلي او يادآور شيفتگي امپرسيونيست‌هاي ديگر مانند «کلود مونه» به سايه‌ها و رنگ‌هاي مختلف نور روي آب و صحنه‌هاي قايق بادباني «ادوارد مانه» است.
درباره «خواکين سورولا»
«سورولا» کودکي غم‌انگيزي را سپري کرد. او در خانواده فقيري متولد شد و در دو سالگي والدينش را بر اثر بيماري احتمالي وبا از دست داد و يتيم شد. پس از آن، دايي و خاله «سورولا» از او و خواهرش مراقبت کردند. خوشبختانه استعداد هنري او از همان دوران کودکي مشخص بود و او از سن ۹ سالگي در شهر محل زندگي‌اش به يادگيري هنر مشغول شد.
همانطور که اشاره شد، ويژگي‌هاي يک هنرمند بااستعداد از همان دوران کودکي در «سورولا» آشکار شد و در سن ۱۵سالگي به «آکادمي سن کارلوس» واقع در «والنسيا» پيوست.
او که براي تحصيلات تکميلي به مادريد رفته بود و شاهکارهاي هنري موزه «پرادو» را بررسي کرده بود، در ادامه به «رم» و «پاريس» رفت و دوباره به والنسيا بازگشت. او در ابتدا آثار تاريخي و رئاليستي اجتماعي کشيد که يکي از آنها «مارگريت ديگر»(۱۸۹۲) بود که نخستين اثر هنري موفقيت‌آميز او محسوب مي‌شد. اين نقاشي در نمايشگاه ملي مادريد مدال طلا دريافت کرد، سپس در نمايشگاه بين المللي شيکاگو جايزه نخست را کسب کرد و فروخته شد و متعاقباً به «موزه هنر ميلدرد لين کمپر» واقع در ايالات متحده اهدا شد.
او اغلب خانوده‌اش را نقاشي مي‌کرد. در سال ۱۸۸۸ ميلادي «سورولا» ازدواج کرد و بعد از مدتي صاحب دو دختر و يک پسر شد. اعضاي خانواده او از سوژه‌هاي محبوب او براي نقاشي کردن به شمار مي‌رفتند.
«سورولا» به امپرسيونيسم روي آورد. در سال ۱۹۰۶ ميلادي «سورولا» براي نخستين‌بار در گالري «ژرژ پتي»، يکي از گالري‌هاي اصلي امپرسيونيست در پاريس شرکت کرد. اين يک موفقيت چشمگير بود و به اعتبار بين المللي اين هنرمند کمک کرد. اين نمايشگاه نزديک به ۵۰۰ اثر، نقاشي‌هاي دوران ابتدايي فعاليت و همچنين صحنه‌هاي ساحلي، مناظر و پرتره‌ها را شامل مي‌شد. تعداد نقاشي‌هاي او حيرت منتقدان را به همراه داشت.
«سورولا» در ايالات متحده آمريکا به يک ستاره تبديل شد. او در سال ۱۹۰۸ ميلادي با يک مجموعه‌دار به نام «آرچر ميلتون هانتينگتون» ملاقات کرد که او را به عضويت انجمن اسپانيايي آمريکا در شهر نيويورک درآورد و از او دعوت کرد تا آثارش را در سال ۱۹۰۹ در اين شهر به نمايش بگذارد. اين نمايشگاه شامل ۳۵۶ نقاشي بود که ۱۹۵ نقاشي از آنها فروخته شد. سورولا پنج ماه را در آمريکا گذراند و در اين مدت بيش از ۲۰ پرتره کشيد.
موزه‌اي مختص آثار «خواکين سورولا» ساخته شده است. در سال ۱۹۳۲ خانه اين هنرمند در مادريد به موزه‌اي تبديل شد که امروزه به عنوان «موزه سورولا» شناخته مي‌شود. اين خانه معمولي اسپانيايي متعلق به نيمه اول قرن بيستم، خانه و کارگاه او در يازده سال آخر عمرش بود. خانواده‌اش املاک او را به دولت اسپانيا سپردند و دولت تصميم گرفت آن را به موزه‌اي تبديل کند که نقاشي‌ها و وسايل شخصي او (مجسمه‌ها، نامه‌ها، منسوجات، مبلمان و غيره) که «سورولا» در طول زندگي‌اش جمع‌آوري کرده بود را به نمايش بگذارد.