يک نقاشي ناشناخته در زير پرتره‌اي از دوران آبي مشهور «پيکاسو» کشف شد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، به نظر مي‌رسد «دوره آبي» که بيش از هر زمان ديگري در حرفه «پابلو پيکاسو» مورد بررسي قرار گرفته، هنوز رازي براي فاش کردن داشته باشد؛ چراکه اکنون متخصصان مؤسسه هنر کورتولد در لندن، زني مرموز که در زير يک پرتره مشهور اين هنرمند پنهان شده بود را کشف کردند.
محققان با استفاده از اشعه ايکس و مادون قرمز «پرتره ماتئو فرناندز د سوتو» (Mateu Fernández de Soto) (۱۹۰۱) که تصويرگر يک مجسمه‌ساز اسپانيايي است را بررسي کردند. اين مجسمه‌ساز در «دوران آبي» پيکاسو (دوراني که از نظر سبک‌شناسي نقطه عطفي بود و لحني اندوهگين در آثار اوليه اين نقاش داشت) با او دوست شده بود.
«پيکاسو» در طول سه سال، از ويژگي‌هاي سنتي نقاشي فاصله گرفت و از ضربات قلم موي احساسي و يک پالت آبي ـ سبز که اکنون به‌طور آشکارا به عنوان نشانه‌اي از اين دوران شناخته مي‌شود، استفاده کرد. نقاشي‌هاي «دوران آبي» او محبوبيت زيادي پيدا کرده‌اند و اکنون موضوع پژوهش‌هاي گسترده‌اي هستند.
تابلو نقاشي «پرتره ماتئو فرناندز د سوتو» به دليل قدمت و ترکيب‌بندي‌اش مشهور است. اين اثر اداي ديني به دوست و هنرمندي است که خودکشي‌اش «پيکاسو» را به ورطه‌ي غم کشاند.
يافته‌هاي مؤسسه کورتولد نشان مي‌دهد که «ماتئو فرناندز د سوتو» سوژه‌ي اوليه اين نقاشي نبوده، زيرا تصوير زني که اخيرا کشف شده است، احتمالاً چند ماه قبل‌تر نقاشي شده است. موي اين زن به سبک شينيون بسته شده است، مدلي که در آن زمان در ميان زنان شيک‌پوش پاريسي رايج بود. اين مدل مو، شباهتي ميان او و مدل‌هاي چندين پرتره‌ي ديگر پيکاسو که در همان سال خلق شده‌اند ايجاد مي‌کند.
مؤسسه کورتولد همچنين اضافه کرد که اين نقاشي به وضوح دستخوش چندين اصلاح شده و ممکن است در ابتدا به سبک پرجنب‌وجوش و امپرسيونيستي که پيش از دوران آبي پيکاسو وجود داشت، خلق شده باشد.
در بيانيه‌اي از سوي مؤسسه کورتولد آمده است: «تحقيقات بيشتر روي اين نقاشي و تحليل‌هاي دقيق‌تر مي‌تواند اطلاعات بيشتري درباره اين زن مرموز فاش کند، اما مشخص نيست که بشود هويت او را تعيين کرد. او ممکن است يک مدل يا دوستي بوده باشد که براي يکي از نقاشي‌هاي رنگارنگ امپرسيونيستي پيکاسو از زندگي شبانه پاريس ژست گرفته است.»
البته گفته مي‌شود کارشناسان قبلاً حدس زده بودند که نقاشي ديگري در زير تصوير د سوتو پنهان شده است، چراکه نشانه‌هاي قلم‌مو و بافت رنگ روي تابلو غيرعادي بود.
پابلو پيکاسو در سال ۱۸۸۱ ميلادي متولد شد. والدين او هنرمند بودند و پدر پيکاسو از همان دوران کودکي تکنيک‌هاي رسمي طراحي را به او آموخت و پيکاسو در سن هشت سالگي توانست به مهارت کامل در خلق نقاشي‌هاي رنگ روغن دست پيدا کند.
پيکاسو در سن ۱۳ سالگي فعاليتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پيش گرفت و بيشتر علاقه داشت صحنه‌هايي با مضمامين مذهبي و پرتره‌هاي اعضاي خانواده‌اش را نقاشي کند. اين رويکرد سنتي و آکادميک در نقاشي‌هاي الهام‌گرفته از کليسا و تصوير عزيزانش همچون نقاشي‌هاي «مرد کليسا» و «پرتره مادر هنرمند» آشکار است.
با اين حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشي‌هاي پيکاسو از سبک واقع‌گرايانه فاصله گرفت. نقاشي‌هايي همچون «لولا، خواهر هنرمند» بدون شک تحت تأثير «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسيونيست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسيونيست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پيکاسو را به تجربه سبکي آزادتر و آوانگارد نشان مي‌دهد.
پيکاسو در سال ۱۹۰۱ ميلادي به نظر مي‌رسيد که کاملا رئاليسم را رها کرده است. اين موضوع را به وضوح مي‌توان در انتخاب رنگ‌هاي او متوجه شد که از رنگ‌هاي طبيعي به طيف آبي تغيير کرده بود. اين تغيير در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ ميلادي ادامه پيدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبي شناخته مي‌شود.
هنر اين دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاريک است؛ رويکردي که احتمالاً ناشي از افسردگي ناشي از خودکشي يک دوست نزديک او بوده است. آثار هنري تک‌رنگ اين دوره اغلب داراي چهره‌هايي هستند که در فقر يا نااميدي زندگي مي‌کنند، مانند نوازنده گيتار لاغر در «گيتاريست پير» و مادري که در نقاشي «مادر و کودک»، فرزندش را در آغوش گرفته است.
هنگامي که پيکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشي کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالي که رنگ‌هاي آبي هنوز در اين نقاشي‌ها وجود دارد، اما با سايه‌هاي گرم‌تر همراه شده‌اند. به همين ترتيب، پيکاسو پس از نقل به منطقه «مون‌مارتر» در پاريس، تمرکز خود را از افرادي که در نااميدي زندگي مي‌کردند، به سرگرمي‌ها از جمله آکروبات‌ها و ساير نوازندگان سيرک تغيير داد.
پيکاسو طي سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفريقايي الهام گرفت. اين مرحله که به عنوان دوره آفريقايي او شناخته مي‌شود، گرماي دوره رز او را حفظ کرد اما تغييري در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جاي به تصوير کشيدن آکروبات‌ها، نقاشي کردن تصاوير انتزاعي را آغاز کرد. يکي از خودنگاره‌هاي او تحت تاثير همين دوره خلق شده است.
کوبيسم ژانري است که موضوعات مورد نظر و اشيا را در قالب اشکالي با زاويه‌هاي شکسته‌شده به تصوير مي‌کشد. «پيکاسو» و «ژرژ براک» از پيشگامان سبکي بودند که به يکي از مهم‌ترين جنبش‌هاي هنري تبديل شد.