يک سرديس ۷۰ ميليون دلاري اثر «آلبرتو جاکومتي» در حراجي مدرن ساتبيز ارائه شد اما در نهايت خريداري پيدا نکرد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، يک سرديس برنزي متعلق به سال ۱۹۵۵ از آلبرتو جاکومتي که با برآورد ۷۰ ميليون دلار در حراجي شبانه آثار مدرن ساتبيز در نيويورک ارائه شده بود، روز سهشنبه موفق به يافتن خريدار نشد.
اين مجسمه که از سوي حراجي «ساتبيز» به عنوان اثر شاخص معرفي شده بود، از اموال شيلدون سولو، غول املاک که در سال ۲۰۲۰ درگذشت، در حراجي ارائه شده بود. اين مجسمه که در دوسالانه ونيز در سال ۱۹۵۶ به نمايش گذاشته شده بود، پيشتر در جنوب فرانسه به نمايش درآمده بود.
حراجگذار، مزايده اين اثر را که بدون ضمانت (گارانتي فروش) عرضه شده بود، از ۵۹ ميليون دلار آغاز کرد. اگرچه چند پيشنهاد باعث شد قيمت تا ۶۴ ميليون دلار بالا برود، اما پس از چهار دقيقه اثر بدون فروش از حراج خارج شد.
مديرعامل ساتبيز، چارلز استوارت، به روزنامه والاستريت ژورنال گفت: «حراجها اغلب مديريتشده و برنامهريزيشده هستند، اما اين يک لحظه طبيعي در حراج بود. ما به اهميت اين اثر پايبنديم.»
۶ عدد از اين نسخه مجسمه برنزي جاکومتي توليد شده است. يکي از نسخهها درحالي در سال ۲۰۱۰ در کريستيز به قيمت ۵۳ ميليون دلار فروخته شد که قيمت آن بين ۲۵ تا ۳۵ ميليون دلار برآورد شده بود. ساتبيز نيز در سال ۲۰۱۳ نسخه ديگري از آن را با قيمت ۵۰ ميليون دلار فروخت. در آن زمان ارزش اين مجسمه بين ۳۵ تا ۵۰ ميليون دلار تخمين زده شده بود.
آثار «جاکومتي» مدتهاست که به عنوان آثار شاخص و مورد علاقه مجموعهدارها شناخته ميشوند و معمولاً با قيمتهاي هشت رقمي يا بيشتر به فروش ميرسند. در سال ۲۰۱۵، مجسمه «مردي که اشاره ميکند» (Pointing Man) متعلق به سال ۱۹۴۷ ميلادي نيز از مجموعه سولو، با قيمت ۱۴۱.۳ ميليون دلار فروخته شد که رکورد فروش آثار اين در حراج را شکست. اخيراً نيز اثر Le Nez (از سالهاي ۱۹۴۷/۴۹، قالبگيريشده در ۱۹۶۵) از «مجموعه مکلو» (Macklowe Collection) با قيمت ۷۸.۴ ميليون دلار به فروش رسيد.
آلبرتو جاکومتي» (Alberto Giacometti) مجسمهساز و نقاش سوئيسي يکي از بزرگترين هنرمندان قرن بيستم است. جاکومتي در سال ۱۹۰۱ ميلادي متولد شد و از همان دوران کودکي به هنر علاقه نشان داد و نخستين تابلو رنگ روغن خود را در سن دوازده سالگي خلق کرد. پدرخوانده او نقاش مکتب فوويسم بود و بردارش «برونو» نيز معمار شد. ديگر بردارش، «ديهگو» طراح و هنرمند، مهمترين مدل «جاکومتي» و دستيار او بود. جاکومتي در سال ۱۹۶۲ در بينال ونيز جايزه بزرگ مجسمه سازي را دريافت کرد و به اين ترتيب به شهرتي جهاني دست پيدا کرد.
اما بيش از هر چيز ديگري، مجسمههاي شبيه به انسان «جاکومتي» هستند که او را به شهرت رساندند. با اينکه او در طراحي، نقاشي و ساخت اشياء تزئيني هم تجربه داشت، آدمکهاي باريک او هستند که به سرعت نام «جاکومتي» را در ذهن علاقهمندان به هنر تداعي ميکنند. «جاکومتي» به دنبال جنگ جهاني دوم از ژنو به پاريس بازگشت. در اين دوران تمرکزش را بر خلق مجسمههاي تکي گذاشت که اغلب درحال قدم زدن يا ايستادن بودند.
دوستان و خانواده «جاکومتي» سوژه آثار هنري او ميشدند. «جاکومتي» ترجيح ميداد از سوژههايي استفاده کند که شخصا آنها را ميشناخت؛ براي مثال، برادرش «ديهگو» و همسرش «آنت». او همچنين از حافظهاش براي استفاده از سوژهها بهره ميبرد.