بيش از ۱۰۰ طراحي، پاستل، آبرنگ و چاپ آثار «پير آگوست رونوار»، نقاش نامدار فرانسوي که مدتها از نظر پنهان مانده بودند در نيويورک به نمايش گذاشته ميشوند.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، اوايل سال جاري ميلادي، زني ساکن پنسيلوانيا يک اثر هنري طراحي شده با ذغال را فقط با قيمت ۱۲ دلار از يک حراجي محلي خريد. چيزي در اين طراحي براي اين زن آشنا بود؛ بنابراين با يک کارشناس آثار هنري تماس گرفت. پاسخ اين بود: «تبريک ميگويم!» و بنابراين اين زن يکي از طراحيهاي «پير آگوست رنوار» را به دست آورده بود. اين اثر هنري اکنون ممکن است ارزشي ششرقمي داشته باشد.
داستان کشف دوباره و ناخواسته آثار هنرمندان مشهور چندان نادر نيست، اما در مورد طراحي «رنوار» اين موضوع کمي معنادارتر است، چراکه اين بخشي از آثار اوست که تا حد زيادي توسط مجموعهداران و متصديان نمايشگاهها ناديده گرفته شده است. در واقع، آخرين باري که نمايشگاهي اختصاصي براي آثار کاغذي «رنوار» برگزار شد، سال ۱۹۲۱، يعني دو سال بعد از درگذشت اين هنرمند بود.
«موزه و کتابخانه مورگان» واقع در نيويورک، اين وقفه طولاني را با نمايشگاهي با عنوان «طراحيهاي رنوار» در پاييز پيشرو از بين ميبرد و همانطور که وعده داده شده، بيش از ۱۰۰ طراحي، پاستل، آبرنگ و چاپ از اين هنرمند قرن نوزدهم و بيستم گرد هم خواهند آمد.
يکي از دلايل بيتوجهي به طراحيهاي رنوار ممکن است صرفا کثرت نقاشيهاي او باشد. «رنوار» زندگي طولاني داشت و بيوقفه کار کرد؛ برآوردها نشان ميدهد که او حدود ۴,۰۰۰ نقاشي خلق کرده است از ماجراجوييهاي امپرسيونيستياش در کنار «مونه» و ديگران و حتي دورههاي مختلفي که در آنها به کلاسيکگرايي، «روبنس»، «تيسين»، هنر پرزرقوبرق فرانسوي قرن هجدهم و نوعي مدرنيسم شخصي روي آورد را شامل ميشود. بهطور خلاصه، آثار او بسيار گستردهاند. يکي از فرضيات نمايشگاه «مورگان» اين است که طراحيها ميتوانند به ما در درک اين دورهها کمک کنند.
«کالين بيلي»، مدير اين نمايشگاه، در ايميلي نوشت: «برخلاف دگا يا سزان، استفاده رنوار از طراحي پراکنده و تنها بهتازگي مجموعه آثار کاغذي او فهرستبندي شدهاند. ممکن است تا ۱,۰۰۰ اثر کاغذي وجود داشته باشد که برخي هنوز پيدا نشدهاند.»
نوآوري اوليه رنوار شايد اين بود که احساس و شهود خود را مستقيما روي بوم ميآورد، اما او در زمانهاي ديگري دوباره به طراحي بازميگشت.
«بيلي» توضيح داد: «از آنجا که در اوايل دهه ۱۸۶۰ در مدرسه هنرهاي زيبا آموزش ديده بود، او هميشه طراحي را بنيادي ميدانست و اين را بهويژه در بازگشتش به طراحي در اواخر دهه ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ ميبينيم.»
«بيلي»، که اکنون دهمين سال مديريت خود در «موزه مورگان» را ميگذراند، سه دهه است که روي آثار «رنوار» کار ميکند و شاهد گسترش مجموعه آثار کاغذي اين هنرمند در اين مؤسسه بوده است. با اين حال، اين نمايشگاه به امانت گرفتن آثار نيازمند بوده است که از جمله آنها به امانت گرفتن آثار از موزه هنرهاي زيباي بوستون، موزه متروپوليتن نيويورک، موزه نلسون ـ اتکينز کانزاس سيتي، موزه آلبرتينا وين و بيشترين تعداد از موزه اورسي پاريس که همکار اصلي اين نمايشگاه بوده و قرار است از مارس تا ژوئيه ۲۰۲۶ ميزبان «طراحيهاي رنوار» باشد، ميتوان اشاره کرد.
نمايشگاه بهصورت موضوعي سازماندهي شده و مطالعات آکادميک رنوار، طرحهاي زندگي مدرن، و پرترهها (چه رسمي و چه غيررسمي) را پوشش ميدهد. ميتوان گفت که اين نمايشگاه آثار نهايي رنوار را در کنار طراحيهاي مقدماتي آنها دوباره متحد ميکند. در اينجا، موزه اورسي دو اثر کليدي را ارائه ميدهد: «رقص در روستا»(۱۸۸۳) و «محاکمه پاريس»(۱۹۱۴).
«بيلي» گفت: «بريت موريسو در سال ۱۸۸۶ ميلادي به تماشاي خصوصي طراحيهاي رنوار دعوت شد. او بسيار تحتتاثير قرار گرفت و در دفتر خاطراتش يادداشت کرد که بسيار مطلوب خواهد بود اگر عموم مردم که تصور ميکردند امپرسيونيستها با بيشترين سهلانگاري کار ميکنند بتوانند چنين طراحيهايي را ببينند.»
او افزود: «به نوعي، نمايشگاه ما پاسخي به همين بينش اوست.»
«پير آگوست رنوآر» در سال ۱۸۴۱ در فرانسه متولد شد. رنگهاي زنده تابلوهاي نقاشي «رنوآر» رنجي که اين هنرمند به خصوص در سالهاي پاياني عمرش متحمل شد را پنهان کرده است.
او در سن ۲۱ سالگي وارد مدرسه هنرهاي زيباي پاريس شد و توسط «چارلز گلاير» تعليم ديد. در آنجا بود که با «کلود مونه»، «آلفرد سيسلي» و «فردريک بازيل» آشنا و دوست شد.
«رنوآر» در کنار اين نقاشها به عنوان يکي از مهمترين هنرمندان امپريسيونيست شناخته ميشود. حتي با اينکه تابلوهاي نقاشي او همچون دوستانش در ابتدا از سوي مردم و آکادمي رد شدند، «رنوآر» با گذشت زمان به يکي از تحسينشدهترين هنرمندان نسل خود تبديل شد. محبوبيتي که تا به امروز همچنان باقي مانده است.
موضوع نقاشيهاي «رنوآر» اغلب مردم و منظره بودند و دوستانش را به عنوان مدل نقاشيهايش انتخاب ميکرد. همانطور که گفته شد به رغم مقاومتهاي اوليه در برابر آثار «رنوآر»، نقاشيهاي او به رسميت شناخته شدند و مورد تحسين قرار گرفتند. حتي دولت فرانسه يکي از نقاشيهاي او را خريد. همه چيز به خوبي پيش ميرفت اما متاسفانه در سال ۱۸۹۹ به بيماري روماتيسم مفصلي مبتلا شد. اين بيماري سبب درد و تورم زياد در مفاصل و در مواردي سبب تغيير شکل مفاصل ميشود. دستهاي «رنوآر» دچار تغيير شکل مفصلي شده بودند. به دنبال اين بيماري، حرکت «رنوآر» محدود شد و هر حرکت براي او درد و تلاش زيادي را به همراه داشت.
با وجود اين موضوع، «رنوآر» خلق تابلوهاي نقاشي را تا پايان عمرش يعني تا سال ۱۹۱۹ ادامه داد. او تابلوهاي نقاشي خلق کرد که با توجه به اينکه حرکت دادن مچهايش برايش کاري دشوار و دردناک بوده است، به طور حيرتآوري زيبا به تصوير کشيده شدهاند.