روايت تازه از انيس واردا؛ ۱۳۰ عکس براي ديدن وجه پنهان يک اسطوره

نمايشگاهي در موزه کارناوله پاريس با بازسازي خانه و آتليه تاريخي انيس واردا و نمايش ۱۳۰ عکس و اسناد آرشيوي ديده‌نشده، وجه کمتر شناخته‌شده اين هنرمند برجسته را به عنوان عکاس نشان مي‌دهد.

به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، بسياري تصور مي‌کنند همه چيز را درباره انيس واردا (۲۰۱۹-۱۹۲۸)  سينماگر و هنرمند پيشگان فرانسوي مي‌دانند؛ چرا که در دهه گذشته نمايشگاه‌ها و مرورهاي آثار متعددي از او برگزار شده است. با اين حال، شهرتي که اين هنرمند ابتدا به عنوان فيلمساز و سپس به عنوان هنرمند تجسمي به دست آورد، باعث شده يکي از جنبه‌هاي مهم کار او، يعني آغاز فعاليتش به عنوان عکاس تا حدي در حاشيه قرار گيرد.

نمايشگاهي تازه در موزه کارناوله پاريس که بر رابطه واردا با پاريس تمرکز دارد، با ارائه ۱۳۰ نسخه چاپ قديمي به همراه اسناد ديده‌نشده از آرشيو اين هنرمند اختصاص يافته است.

واردا از سال ۱۹۵۱ تا پايان عمر، در يک آدرس ثابت زندگي مي‌کرد: شماره ۸۶ خيابان دگر (که نامش يادآور لويي دگر، مخترع فرآيند عکاسي در قرن هجدهم است) در منطقه چهاردهم پاريس. او به جاي اجاره يک آپارتمان، پدرش را قانع کرد که جايي در آن زمان مخروبه، بدون سيستم گرمايشي و با توالت‌هاي بيروني را برايش بخرد: دو مغازه و ساختمان‌هاي جانبي‌شان که با يک حياط از هم جدا مي‌شدند.

به گزارش لوموند، اين نمايشگاه اين مکان ديدني و خاص را بازسازي و زنده کرده است؛ مکاني که هم خانه او بود و هم بخش مهمي از کارش را شکل داد و هم به عنوان آتليه، استوديوي عکاسي براي دوستان و بازيگران، لوکيشن فيلمبرداري و حتي فضاي نمايشگاه کاربرد داشت.

آنيس واردا کارگردان فرانسوي که از او به عنوان مادر موج نوي سينماي فرانسه ياد مي‌شود، در سال ۲۰۱۹ در سن ۹۰ سالگي درگذشت.

اين فيلمساز، عکاس و هنرمند زن، با فيلم‌هايش چون «نقطه کوتاه»، «کلئو از ۵ تا ۷» و «شادي» نقش تعيين‌کننده‌اي در تعريف موج نوي سينماي فرانسه داشت.

وي نخستين فيلم بلند خود را در سال ۱۹۵۵ با نام «نقطه کوتاه» ساخت. «سواحل آنيس» نيز ديگر ساخته اوست که جايزه بهترين اثر مستند جوايز سزار را کسب کرد، او در سال ۲۰۱۱ به‌جهت خدماتش در عرصه فرهنگ و هنر فرانسه، به مقام لژيون دونور رسيد.

واردا در سال ۱۹۶۴ جايزه سينمايي لوئي دلوک را کسب کرد، در سال ۱۹۹۲ نامزد نخل طلاي کن بود، در سال ۱۹۸۵ شير طلاي ونيز را برد و در سال ۱۹۶۵ خرس نقره‌اي جشنواره برلين و در سال ۲۰۱۵ نخل افتخاري کن را به‌دست آورد.

پیمایش به بالا