19 آگوست در تقويم بسياري از کشورهاي جهان بعنوان روز جهاني عکاسي نامگذاري شده است. چرا اين روز چنين عنواني بر خود گرفته است و تاريخچه‌ي اين نامگذاري چيست و به چه رويدادي بازمي‌گردد؟
قديمي‌ترين عکس ثبت شده در تاريخ عکاسي تصويري است که نيسفور نيپس، اشراف‌زاده‌ي فرانسوي در سال 1826 با فرايندي که خود آن را هليوگرافي ناميد از چشم‌انداز پنجره‌ي اتاقش گرفت. چند سال بعد يک فرانسوي ديگر به نام لوئي داگر به سال 1837 به فناوري‌اي دست يافت که تصويري مثبت، مستقيم و پايدار بر صفحه‌ي نقره‌اندود ثبت مي‌کرد. او فناوري خود را داگروتيپ ناميد که در تاريخ عکاسي بعنوان نخستين شيوه‌ي عملي ثبت تصوير شناخته مي‌شود.
اين فرايند اصلاحات و تغييراتي کرد تا اينکه در ژانويه 1839 آکادمي علوم فرانسه داگروتيپ را بعنوان يک اختراع فني به ثبت رساند. ولي چند ماه بعد دولت فرانسه که به اهميت اين اختراع پي برده بود با تخصيص مقرري ماهانه براي داگر و شريکش، که فرزند نيپس بود، از آنان خواست که در يک گردهمايي در پاريس در 19 آگوست 1839 جزئيات فني داگروتيپ و چگونگي کارکرد اين فرايند را براي عموم شرح دهند.
دولت وقت فرانسه، در آن روز، اختراع جديد يعني «عکاسي» را بعنوان هديه‌اي رايگان به تمام جهان اعلام نمود و اين نخستين رونمايي عکاسي براي عموم مردم بود؛ يعني نقطه‌ي آغاز رشد اين فن و هنر در جهان.
ظاهرا پيشنهاد نامگذاري 19 آگوست – زمان نخستين رونمايي عکاسي براي عموم – بعنوان روز جهاني عکاسي نخستين بار توسط انجمن‌هاي عکاسي در آمريکا اعلام شد ولي شوراي عکاسي بين‌المللي هند در سال 1991 نخستين نهادي بود که اين روز را رسما بعنوان روز جهاني عکاسي جشن گرفت و از آن هنگام تا امروز هر سال کشورهاي بيشتري اين تاريخ را بعنوان «روز جهاني عکاسي» در تقويم‌هاي خود گنجانده‌اند.
لوئي داگر و عکسي که ثبت کرد
روز عکاسي، روزي است که همه‌ي فعالين اين حوزه در سراسر جهان بطور همزمان به عرصه‌اي که در آن فعاليت مي‌کنند بيشتر بينديشند. بهانه‌اي‌ست براي باهم بودن و تمرکز بيشترشان رو‌ي شباهت‌ها. فرصتي براي معرفي بيشتر اين پديده‌ي شگفت‌انگيز به همگان. روزي که در آن همه‌ي عکاسان جهان حرفه و هنر خود را گرامي بدارند و به ارزش‌هاي آن افتخار کنند.
عکاسي يکي از مهمترين اختراعات بشر در قرن نوزدهم بوده است. از آن هنگام که لوئي داگر در پاريس تابستاني فرايند خود را علني نمود تا امروز، عکاسي راه درازي آمده است؛ تغييرات زيادي به خود ديده و روز به روز بر ضريب نفوذش در ميان مردم و جوامع افزوده شده است.
عکاسي در طي تمام اين سال‌ها پرتوي درخشان بر بسياري از گوشه‌هاي تاريک يا ناشناخته‌ي زندگي بشر انداخته است و از پس اين سال‌ها به يکي از موثرترين، نيرومندترين، سريعترين و پرطرفدارترين ابزار و رسانه‌هاي بشر براي ارائه‌ي انديشه‌ها و احساساتش تبديل شده است.
مارسل پروست، نويسنده‌ي شهير فرانسوي، جايي در شاهکار هميشه ماندگارش «در جستجوي زمان از دست رفته» مي‌نويسد: «به گمان من تنها عکاسي است که، همانند بوسه، مي‌تواند با تازه‌ترين کاربردهايش از درون آنچه به نظر ما چيزي با ظاهري قطعي و هميشگي مي‌رسد صد چيز ديگر را بيرون بکشد که همه باز همان‌اند.»