«نگارخانهي به وسعت يک شهر» طرحي بود که از سوي سازمان زيباسازي در ارديبهشتماه امسال در تهران اجرا شد. در اين طرح 10 روزه، روي 1600 سازهي تبليغاتي آثار هنرمندان ايراني و خارجي از دورههاي مختلف هنري بهنمايش گذاشته شد.
سحر صمديان – نويسنده و منتقد هنرهاي تجسمي – زندگي در کلانشهرها، با پيامدهاي ناخوشايند بسياري همراه است: آلودگي، ترافيک، گراني، انواع بيماري و استرس و همچنين بمبارانهاي تبليغاتياي که آرامش را از ساکنانش سلب ميکند. در راستاي تحقق بخشيدن به روياي يک آرمانشهر* «اتين لاوي»* فرانسوي تا کنون دو مجموعه عکس از پاريس و ميلان روي سايت شخصياش منتشر کرده که در آنها تبليغات خفقانآور و فشرده شهري، جاي خود را به شاهکارهاي کلاسيک نقاشي دادهاند. در اين پروژه که «اوه خداي من! چه کسي تبليغات را دزديده است؟»* نام دارد، نقاشيها در فرآيندي ديجيتالي روي بيلبوردها قرار گرفتهاند و قرار است در آينده نزديک، شهرهاي بزرگ ديگري را هم شامل شوند. «لاوي» ميخواهد به اين طريق هشداري به ساکنان جامعه مصرفي دهد که چطور صاحبان سرمايه از هيچ فضاي خالي آرامش و تنفسي براي مخاطب نميگذرند تا بتوانند با ايجاد نيازهاي کاذب، پايههاي سرمايهداريشان را مستحکمتر کنند.
حضور يک تابلوي نقاشي اما در ميان فضاي متشنج شهري، مجالي است براي تأمل و تنفس در هوايي ديگر. او با انتخاب اين دو شهر با پيشينه تاريخي و معماري کلاسيکشان و آوردن نقاشيهايي که به درستي براي هر فضا انتخاب شدهاند، بدترکيبي و ناهماهنگي حضور تبليغات مدرن و بروز را با زمينه نمايششان به نقد ميکشد و با اين جايگزيني نمونههاي ايدهآلي از اين شهرها را در شرايطي که اگر تحت سيطره مصرف قرار نميگرفتند، به ما نمايش ميدهد. متأسفانه اين عکسها دستکاري شدهاند و در واقعيت چنين چيزي رخ نداده است؛ ولي خيالپردازي مرزي ندارد …
منبع : ايسنا