پنجاه و هفتمين دوسالانه ونيز سال 2017 به سرپرستي خانم " کريستين ماسل" به عنوان کيوريتور ارشد در مرکز ژرژ پمپيدو و با مديريت پائولو باراتا به عنوان رياست اين دوسالانه شنبه هفته آينده گشايش خواهد يافت.
به گزارش گالري آنلاين، اين رويداد از 23 ارديبهشت تا 5 آذر (13 مي تا 26 نوامبر) در ونيز برپاست.
کيوريتور فرانسوي دوسالانه ونيز به قدرت متعالي هنر باور دارد و اميدوار است نمايشگاهي متمرکز بر موضوع امسال اين رويداد برپا شود.
کريستين ماسل در رابطه با موضوع نمايشگاه امسال دوسالانه ونيز توضيح داده است:
موضوع نمايشگاه امسال " زنده باد، زنده باد ، هنر " در نظر گرفته شده و همانطور که اين عنوان نشان ميدهد، در واقع نداي هنر نيرويي پر جنب و جوش براي اتصال بشر به يکديگر، در جهاني که به طور فزاينده رو به فردگرايي و بي تفاوتي ميرود، برشمرده شده است.
نمايشگاه امسال با حضور 120 هنرمند از 51 کشور جهان که 103 نفر از آنها تا کنون در اين رويداد حضور نداشته اند برگزار خواهد شد.
مجموعه آثار دوسالانه به 9 غرفه مجزا تقسيم شده است که طي توالي موضوعي مشخصي همراه با نمايش کتاب آغاز ميشود و در غرفه اي با موضوع " زمان و بي نهايت" پايان مي پذيرد.
کيوريتور دوسالانه ونيز، در پاسخ به سوالي مبني بر اينکه چطور اين نمايشگاه واکنشي است در مقابل رفتار واپسگرايانه، فردگرايانه و بي تفاوت بشر امروز؟ بيان کرد:
براي من، هنر هميشه فعاليتي بوده که نوع بشر توسط آن چيزي را درون خود کشف کرده و به نمايش بيروني در آورده است.
اين عمل تمريني است براي افرادي که خلق ، کشف و درک ميکنند و حقيقتي است، براي بيان و نمايش درونيات هنرمند.
اين بيان همان چيزي است که ذهن شما را به چالش ميکشد، چرا که در مواجهه با آن با نقطه نظرات بسيار زيادي از فرهنگ هاي گوناگون روبرو ميشويد.
دوسالانه ونيز يک رويداد بين المللي است، در نتيجه شما مي توانيد افکار و بيان هنرمندان مختلف از غرب تا شرق جهان را ببينيد و اين امر باعث ميشود شما ديدگاه و موقعيت خودتان را نسبت به دنيا بسنجيد. شايد در اين سنجش، يقين شما تبديل به يک پرسش شود. به خودي خود آن چيزي که باعث ايجاد سوال ميشود، افکار جديدي را به وجود خواهد آورد.
به طور کلي يکي از اهداف برگزاري چنين رويدادهاي هنري اي باز تعريف برخي مناسبات جهاني است. هر چند اين آرزويي است که براي آن تلاش ميشود و الزاما هميشه به موفقيت نميرسد، اما در تصوير پردازي آرزوهاي هنرمندان در آثار شان ، انرژي آن جهانِ ممکن منتقل خواهد شد.
اين بخش مهمي از فعاليت هاي انساني است، زيرا ميتواند اقدامات مشخصي از بشر را هدايت کند و يا حداقل ميتوانيم اميدوار باشيم چنين باشد.
شما در گفته هاي پيشين خود اشاره کرده بوديد به اينکه دوسالانه ونيز "همراه با هنرمندان، براي هنرمندان و توسط هنرمندان" برگزار ميشود. ايده ها و دغدغه هاي هنرمندان را تا چه حد همسو با موضوع مورد نظر اين دوره ديده ايد؟
واقعيت اين است که من ساختار اين برنامه را پس از گفتگو با هنرمندان مختلف، ديدن و جستجو کردن در آثار آنها برنامه ريزي کردم. اين جستجو محدود به زمان انجام امور اجرايي اين برنامه نميشود، بلکه باز ميگردد به تجربيات و ارتباطات من با هنرمندان در سالهاي گذشته.
ما در جستجوي موضوعي نبوديم که مفهوم آن مطلق و يا براي چنين رويدادي خيلي کوچک باشد. براي ما آنچه حس و حال اين 15 هزار متر مکعب را ميسازد اهميت ويژه دارد.
در اين رويداد، شما وارد يک گفتمان ميشويد که شما را به مسيري هدايت ميکند. مسيري که از يک خودِ منحصر به فرد و ديگر ابعاد زندگي نشات گرفته است.
آنچه براي ما اهميت دارد ايده و طرحي برونگرا است با انرژي حرکت از درون به جهان بيرون از خود و مشترک با ديگران.
عقيده و ديدگاه متفاوت خانم ماسل با سرپرست دوره قبلي دوسالانه " اوکوي انوزر" چهره اي جديد و کاملا متمايز از اين رويداد رقم زده است.
کريستين ماسل تعداد هنرمندان را با هدف اختصاص دادن فضا، زمان و توجه بيشتر به هر يک از افراد کاهش داده و در اين رابطه ميگويد:
من زمان زيادي را همراه با يک معمار براي نوع تقسيم بندي فضا صرف کردم. در حقيقت دوسالانه ونيز تنها محلي براي مرور آثار هنرمندان جهان نيست بلکه به تک تک کارها بايد فکر کرد و اثر مخاطب را به انديشيدن وادارد.
برگزاري دوسالانه کاري است که نياز به تفکر، دقت و سرعت بالايي دارد. ما زمان کوتاهي داشتيم و در شروع کار بايد سرعت عمل بالايي به خرج ميداديم تا مطمئن شويم به درستي در زمان مقرر تمام کارها اتمام يافته است.
در اين پروژه معمار دو رگه ي ترک-ايتاليايي خانم "Jasmin Oezcebi " من را همراهي کرد و به اعتقاد من ايشان در فرصت کوتاهي که داشتيم به بهترين روش فضا را طراحي کرد و آرزوي من محقق شد.
من در ابتدا از او خواستم به مکعب ها در تفکيک فضا فکر نکند، چرا که هدف ما ايجاد يک گفتمان سيال است و اميدوارم مخاطبين نيز همين احساس را دريافت کنند.
يکي از انتقادات وارد شده به دوسالانه ونيز اين است که آثار به نمايش درآمده به شدت متکي به تجارب متفاوت و منحصر به فرد است و مخاطب در برخي موارد نميتواند هدف هنرمند و حتي دليل حضور اثر در مجموعه را درک کند. شما براي ايجاد انسجام در اين مجموعه چه راهکاري را پيش رو گرفته ايد؟
استنباط من به عنوان مخاطب از دوره هاي قبلي دوسالانه اين بود که اين نمايشگاه تنها مشابه ليستي از هنرمندان است که به هر يک اعلام شده فضايي در اختيار داريد و شما را در روز افتتاحيه خواهيم ديد…
در حالي که کيوريتور دقيقا بايد بداند چه آثاري به نمايش در خواهد آمد. اگر تنها فضا در اختيار هنرمند قرار بگيرد و منتظر شويم تا ببينيم او چه اثري نمايش ميدهد چگونه ميتوانيم برنامه اي را سازماندهي کنيم؟
به آن شيوه مخاطب در نهايت احساس ميکند هيچ ايده اي براي برپايي اين نمايش وجود نداشته است.
ترجمه: خبرنگار گالري آنلاين، سارا حسيني