آثار نقاشی محمدعلی سعیدی
محمدعلی سعیدی، نقاش و مدرس دانشگاه، مجموعه تازه خود با عنوان «باغ ایرانی» را در گالری خط سفید به نمایش گذاشت. این آثار که از سال ۱۴۰۰ شکل گرفتهاند، بازتابی از تلفیق معماری ایرانی، نقشمایههای سنتی و برخوردی اکسپرسیونیستی انتزاعی هستند و مخاطب را به جهانی میان واقعیت و خیال دعوت میکنند. در این مجموعه، غیبت انسان و بازآفرینی فلسفی فضا، تجربهای متافیزیکی از باغ ایرانی ارائه داده است.
این مجموعه برگرفته از ایدهای بود که نخستین بار در قالب یک فیلمنامه شکل گرفت. سعیدی در این رابطه گفت «مجموعه باغ ایرانی را از سال ۱۴۰۰ آغاز کردهام و داستان این مجموعه از آنجا شروع شد که یک فیلمنامه نوشتهام که در آن لوکیشنهای مختلفی از روستاهای ایرانی به چشم میخورد و بهمرور این لوکیشنها به جهان نقاشیهایم راه پیدا کردند.»
وی در این نمایشگاه ۱۵ اثر با ترکیب مواد و در ابعاد مختلف به نمایش درآورد. این آثار تحت تاثیر جنبش سقاخانه بوده و با نگاه به آنها شاهد برخوردی اکسپرسیونیستی انتزاعی با نقشمایههای ایرانی هستیم.
سعیدی به عنوان نمایشگاه خود اشاره کرده و گفت عنوان «باغ ایرانی» برگرفته از جزئیات یک باغ طبقاتی ایرانی است که در آثارم دیده میشود و نشاندهنده بازآفرینی فلسفی نظم و خیال است و این اسم به خاطر این گذاشته شده است.
در استیتمنت نمایشگاه وی نیز به این موضوع اشاره شده که در آثار، «باغ ایرانی» نه صرفاً بهمثابه فضایی طبیعی، بلکه بهعنوان بیانی فلسفی از نظم و خیال بازآفرینی میشود. ترکیب هندسهی معماری ایرانی با نور وهمانگیز و رنگهای رویایی، مخاطب را به دنیایی میان واقعیت و خیال میکشاند؛ جایی که زمان ایستاده و طبیعت در سکوتی متافیزیکی تنفس میکند.
مسیر جستوجو و کنکاش درونی سعیدی از دوران کودکی و علاقهاش به طرحها و نقشهای تمبر آغاز شد. او در این رابطه بیان کرد که چون پدرم مجموعهدار تمبر بود، من از دوران کودکی شیفته طرحها و نقشهایی شدم که در تصاویر تمبرها میدیدم و تماشای این تصاویر بسیار لذتبخش بود. بالاخره در ۱۲ سالگی یک دوره کوتاهِ یکماهه نقاشی رفتم و پس از آن فهمیدم که باید نقاشی را ادامه بدهم و برای همین برای ادامه تحصیل در هنرستان ثبتنام کردم. اکنون به مدت 25 سال است که به صورت حرفه ای نقاشی می کنم.
سعیدی درباره مسیر جستوجو و کنکاش خود در این دوره نقاشی اذعان داشت که فعلا در این دوره نقاشی هستم و نمیدانم تا کی ادامه خواهد یافت.
استیتمنت نمایشگاه او در رابطه با غیبت انسان ها در آثارش چنین اشاره می کند که غیبت انسان در این فضا، نشانهای از میل نقاش به جستوجوی «حضور غایب» است؛ حضوری که در سنگ، درخت و آب انعکاس یافته و روح معماری ایرانی را زنده نگاه میدارد. گنبدها، طاقها، حوضی آرام و گذر چهارباغ، نه بازنمایی گذشته، بلکه بازخوانی ناخودآگاه جمعی ایرانی در بستر سورئالیسماند. این هنرمند با پرهیز از هرگونه روایت مستقیم، فضا را به رویایی معمارانه بدل کرده است؛ جایی که طبیعت و ساختار، حافظه و خیال، در تعادلی شاعرانه به گفتوگو مینشینند.
گفتنی است؛ نمایشگاه «باغ ایرانی» از دوم الی دوازدهم آبان ماه ۱۴۰۴ در گالری خط سفید برگزار شد.
