بسياري معتقدند چشمهاي نقاشي «موناليزا» اثر «لئوناردو داوينچي» هنگامي که در سراسر اتاق حرکت ميکنند آنها را دنبال ميکند. اين پديده با نام «اثر موناليزا» شناخته شده است اما تحقيقات جديد چنين ادعايي را رد ميکند.
به گزارش گالري آنلاين، ايسنا به نقل از ديليميل نوشت، پديده مرموز نگاه «موناليزا» تاکنون واقعي شناخته ميشد، اما محققان با انجام تحقيقات و آزمونهاي مختلف، ثابت کردند اين نقاشي چنين ويژگي را ندارد. اين تحقيق، راز نگاههاي دنبالهدار «موناليزا» به تماشاگران حاضر در موزه «لوور» را کشف کرد.
بخشي از اين تحقيق نشان ميدهد «موناليزا» به زاويه ۱۵.۴ درجهاي سمت راست تماشاگران خيره ميشود اما محققان ميگويند براي اثبات فرضيه خيره شدن، اين زاويه بايد ۵ درجه ميبود.
پروفسور «گرنات هورستمن» در اين زمينه بيان ميکند: «روانشناسي ادراکي در دهه ۱۹۶۰ اثبات کرد مردم خيلي خوب ميتوانند بفهمند آيا کسي به آنها نگاه ميکند يا نه.»
محققان بر اين باورند «اثر موناليزا» هيچ معنايي ندارد. آنها بيش از ۲۰۰۰ بار اندازهگيري انجام دادند تا متوجه شوند دقيقا در کدام نقطه مردم احساس ميکنند موناليزا به آنها نگاه ميکند و به اين نتيجه رسيدند اکثرا اندازهگيريها نشان ميدهد نگاه «موناليزا» مستقيما به خود تماشاگران نيست بلکه به سمت راست آنهاست.
پروفسور «هورستمن» هم در اين باره بيان کرد: «شرکتکنندگان در اين تحقيق به اين نتيجه رسيدهاند نگاه خيره «موناليزا» به سمت راست آنهاست و ميانگين زاويه نگاه ۱۵.۴ درجه است. در نتيجه «اثر موناليزا» وجود ندارد. اين امر بيانگر ميل قوي انسان به ديده شدن و در مرکز توجه قرار گرفتن است، يا به بياني ديگر ارتباط برقرار کردن با ديگران عليرغم شناخت آنها.»
اين اولين بار نيست که محققان مجذوب تاثير تابلوي «موناليزا» شدهاند. در سال ۲۰۱۵ محققان برتانيايي در نشريه «ويژن ريسرچ» اعلام کردند معماي سحرآميز لبخند «موناليزا» را حل کردهاند. لبخند «موناليزا» داراي ويژگي لحظهاي قابل تشخيص بودن و در لحظهاي بعد ناپديد شدن است. آنها اعلام کردند اين پديده خطاي بصري است که در اثر تکنيک خاص محوکنندهي «داوينچي» براي رنگ آميزي اطراف دهان نقاشي، به وجود آمده است.
«لئوناردو داوينچي» متولد فلورانس ايتاليا در مدت ۶۷ سال از عمر خود، صدها اثر هنري را که مشهورترين آنها تابلوي «موناليزا» يا «لبخند ژکوند» است، خلق کرد. هرچند بيشتر شهرت «داوينچي» به دليل خلق دو شاهکار نقاشي جهان، يعني «شام آخر» و «موناليزا» است اما او علاوه بر تبحر در نقاشي در مجسمهسازي، طراحي و مهندسي بناهاي تاريخي نيز يک استاد بود.