مقام اول مسابقه معماري ميرميران با موضوع «مسابقه طراحي مفهومي: معماري پويا» که در ارديبهشت سال جاري برگزار شد به طرح گروهي محسن صف شکن، کارشناسي ارشد معماري، حسين پنجه پور، کارشناس ارشد معماري، پيمان برخورداري، کارشناس معماري و اميرعلي رستگار رازي، کارشناس ارشد معماري تعلق يافت.
اين اعضا به روند شکل گيري گروهشان اشاره کرده و گفتند: همکاري بين اعضا بر اساس يک پروژه همکاري مشترک تحت عنوان "معماران بي نام" شکل گرفت. در واقع اين همکاري از سال ۹۵ و با دو هدف عمده شکل گرفت: مطالعه در باره ظرفيت هاي معماري و چگونگي استفاده از اين ظرفيت ها در جهت ايجاد خير و منفعت عمومي.
آنها افزودند: اول از هر چيز بايد بگوييم که اين پروژه در مرز بين آينده پژوهي و تخيل قدم بر مي دارد. معماري همواره درگير محدوديت هاست. محدوديت هاي مکاني، زماني، کالبدي، اجرايي و… . تخيل معمارانه وراي تمام اين مرزها بوده و پويايي مي تواند در به چالش کشيدن هر يک از اين محدوديت هاي نهادينه شده بروز کند. بنابراين در برخورد اوليه با صورت مساله موجود (معماري پويا) ما جنبه هاي انتقادي اين مساله را مورد مطالعه قرار داديم و به پتانسيل هاي حداکثري پويايي در معماري فکر کرديم. سوال اين بود که آيا پويايي مي تواند در مفهومي (مفاهيمي) بجز حرکت کردن نيز بروز کند؟
اين گروه در ادامه بيان کردند: نتيجه، آزاد گذاشتن تخيل معمارانه براي عبور از سقف اين محدوديت ها اما با پايه اي استوار در ديسيپلين هاي ديگر بود. ايده از سمتي تکيه بر نظريه هاي علمي حوزه هايي چون فيزيک نوين، تفکر سيستمي و it داشته و از سمت ديگر پا بر شانه سينما مي گذارد: با الهام از فيلمهايي چون ماتريکس، لوسي، her و اينتراستلار.
اعضاي مقام اول مسابقه ميرميران اذعان داشتند: اگر ميرميران تاريخ معماري را در حرکت به سمت کاهش ماده و افزايش فضا تعريف ميکند، اين پروژه غايت اين تعريف را مد نظر قرار مي دهد. بنابراين، پروژه شبيه به يک پژوهش در رابطه با چه بودگي معماري در آينده است که بصورتي آگاهانه وضعيتي آرمان شهر گونه بخود مي گيرد. البته ما به خطر اين گفتمان راديکال آگاهيم اما تفکر مرزي حتي در صورت اشتباه کردن منجر به پيش بردن تعاريف نيز مي گردد و به همين دليل ما اين ريسک را پذيرفتيم. بنظر ميرسد علت اول شدن اين طرح نيز در شيوه متفاوت نگريستن به مفهوم پويايي در معماري باشد. ما براي معماري حد قائل ميشويم اما براي تخيل نه و اين کليد تعادل در هر پروژه معمارانه است.
اين گروه به همسو بودن طرح خود با موضوع اين دوره از مسابقات اشاره کرده و بيان کردند: درواقع ما ار ساختمان عبور کرديم و وضعيتي را متصور شديم که به ذات با پويايي در ارتباط است: حرکت از ماده به آگاهي. ما در اين طرح در باره آرمان شهري به وسعت تاريخ خرد بشري صحبت ميکنيم. جايي که معمار بجاي طراحي فضا، به طراحي پلتفرمي براي خلق فضا مي پردازد. و اين خود حد غايي پويايي است.
آنها اظهار داشتند همانطور که ذکر شد اين پروژه بر پايه تخيل و نگاهي آينده نگر شکل گرفته و از اين رو اجرايي بودن در چنين فضاي فکري مورد توجه نيست.
آنها در رابطه با ميزان زمان صرف شده براي طرح خود اينچنين گفتند: به محض روبرو شدن با سؤال شما با پروژه درگير شده ايد حال آنکه نياز به جلسات و تدقيق ايده هاست و در نهايت نيز بايد با روش هاي معمارانه پروژه را ارائه کرد. پس در اين موضوع ابهام وجود دارد. اما جمع بندي و ارائه کار چيزي در حدود ۲۴ ساعت به طول انجاميد.
اعضاي اين گروه در انتها خاطرنشان کردند که معماري يک تمرين پيوسته و مداوم است. اين مسابقه فرصتي بوجود مي آورد تا بتوان اين تمرين را به طريقي متفاوت انجام داد و به گونه اي ديگر در مورد معماري انديشيد. همانطور که در ابتدا گفتيم ما به مطالعه ظرفيت هاي معماري علاقه داريم و مسابقه فرصتي براي اين مطالعه را فراهم مي کند.