|
به گزارش سرويس نقاشي گالري آنلاين پل کله يکي از غول هاي هنري قرن بيستم و همچنين جزء نوآوران خلاق زمان خودش است. نقاشي هاي بديع, جادويي, مبتکرانه و شوخ طبعانه ي او در برابر طبقه بندي آسان مقاومت مي کند. کله تقريباً در همان زمان مانند ماتيس, پيکاسو و باوهاوسي معاصر او کاندينسکي مورد توجه واقع شد. او از شمايل راديکال در مدرنيسم اروپايي تخطي کرد. تأثير او بر هنر آبستره مي تواند در آثار رخو, ميرو و بعد از آنها ديده شود. اما براي هنرمندي در قد و قامت کله چيزهاي زيادي براي بررسي وجود دارد.
موفقيت پل کله در طول جنگ جهاني اول آغاز شد, زماني که او اولين بار آثار سرهم بندي انتزاعي شخصي خود را با رنگهايي که بعدها به شاخصه هاي مربع هاي جادويي او بدل شدند, بسط داد.
مرکز نمايشگاه بر دهه اي که کله تدريس و کار خود را در مدرسه ي باوهاوس گذراند, تمرکز داشت. سرچشمه ي هنر مدرنيسم, و بوم هاي انتزاعي که او در آنجا توليد کرد. مانند ترکيب موزون " آتش در عصر- 1929 " که به واسطه ي آن شهرت بين الملي يافت. در دهه ي 1930 او دچار تغييرات راديکالي شد. مهاجرت به دوسلدورف کله را از موقعيت تدريس خود توسط نازي ها منفصل کرد, چنانچه او با خانواده اش به سويس پناهنده شود. در حالي که آثار او از مجموعه ها پاک شد و برچسب هنر منحط آلمان را خورد. علي رغم آشفتگي سياسي, ناامني مالي و ضعف سلامتش او پرکارتر شد. بوم هاي کوچک و پر معنا با معاني که خود کله دسته بندي کرده غني شده است.
" گرچه کله هنر را به مثابه فرايندي از خلاقيت خود انگيخته و رشد طبيعي ديد. اين ديدگاه را مي توان با اين تمثيل مشهور او از ترسيم متوجه شد: " انتخاب يک مسير براي پياده روي". به واقع کله با وسواسي خاص کار مي کرد. اين نمايشگاه شهرت کله را به عنوان يک خيالباف منزوي تغيير داد. آشکارسازي دقت کم نظير و نوآوري کله با آنچه که او خلق کرد, و آن را در عموم به نمايش گذاشت." متيو گيل, موزه دار
|
