طرح "مرکز شهري صدرا" و طرح "خانه طاقي گويُم" از "دفتر معماري ديگر" برنده جايزه فستيوال جهاني معماري WFA در بخش "پروژه هاي آينده" گرديد.
به گزارش گالري آنلاين، فستيوال جهاني معماري WFA از سال ۲۰۰۸ برگزار مي‌شود و چهار سال ابتدايي آن در شهر بارسلونا برگزار شد و پس از آن چهار سال نيز سنگاپور ميزبان اين رويداد بود. برلين آلمان و شهر آمستردام در کشور هلند در سال‌هاي اخير ميزبان اين رويداد جهاني در عرصه هنر معماري بوده‌اند.
امسال طرح‌ها و پروژه‌هاي تکميل‌شده از سراسر جهان در قالب بيش از ۳۰ بخش به رقابت با هم پرداختند. فهرست کامل برندگان اين جشنواره جهاني در بخش هاي گوناگون را مي‌توانيد در سايت جشنواره مشاهده نماييد.
خانه طاقي گويُم
در اين پروژه اين سوال مطرح شد که ساختار طاق و قوسي چگونه مي تواند به شکلي توسعه يابد که فضايي مکعب شکل را دربرگيرد؛ به عبارت ديگر چگونه مي شود حجمي با مرز هاي مکعب، به واسطۀ ساختارهاي برگرفته از چهارطاقي، هم به تفکيک فضا بپردازد و هم راه حلي براي سازۀ خود داشته باشد؟ آيا اين ساختارهاي گنبدي شکل مي توانند جوابي براي سبک زندگي عمومي و خصوصي در خانه داشته باشند؟ امکانات اين دو رگه گي چه چيزهايي ست؟
در طرح خانه گويم، صفحه هاي متورم شده و تحت تأثير سازماندهي طاق و قوسي، به حجم هاي گنبدي شکلي تبديل مي شوند؛ در طبقه همکف، اين احجام نيم گنبد، فضاهاي بسته و نيم بسته را در درون خود جاي مي دهند؛ به صورتيکه سه نيم گنبد پشت به پشت درون مکعبي شيشه اي قرار دارند و فضاهاي آشپزخانه، تعويض لباس و اتاق مهمان را شکل مي دهند و فضاي سيال بين آن ها فضاي عمومي داخل خانه است؛ در اين طبقه همه چيز شفاف است به جز اين سه ريزفضاي غوطه ور در آن و ارتباط با حياط بصورت بي واسطه مقدور است.
در تضاد با اين شفافيت، در طبقه اول سه نيم گنبد رو به روي هم قرار مي گيرند و محل حياط مرکزي گود رفته اي را ايجاد مي-کنند که مطابق با زندگي خصوصيِ اتاق هاي خواب در اين طبقه است. عملاً ارتباط با بيرون از طريق اين حياطِ نيمه محصور شکل مي گيرد.
در نتيجه، مرز غير قطعي و مبهمِ درون و بيرون هر کدام از طبقات بصورت متفاوتي شکل گرفته است. نيم گنبد هاي طبقات بالا و پايين بروي هم مي نشيند و نحوه انتقال نيرو که به اسلاف چهارطاقي نزديک است باعث مي شود فضايي دورگه به وجود بيايد که در مرز مکعب و فرم هاي گنبدي قرار بگيرد.
مرکز شهري صدرا
در اين پروژه چند پرسش ساختاري مطرح بود، اينکه چگونه مي شود مجموعه اي ساخت که خاصيت الگويي و تأثيرگذاري داشته باشد و در عين حال از کليشه هاي يادماني مرسوم فاصله ي انتقادي بگيرد. و اينکه مسئله ي فضاي باز و فضاهاي عمومي براي تفرج و زندگي اجتماعي چگونه مي تواند با اقليم و آفتاب "جِنگ" شيراز رابطه برقرار کند.
و اينکه با توجه به تمايل مردم شيراز به معماري پر از تخيل و طراوت چگونه مي توان به آن رسيد و در عين حال مرز انتقادي، معماري "کيچ" حفظ شود و جذابيتي عاري از ابتذال به وجود آورد. بر مبناي اشتراک پاسخ اين پرسش ها، به سمت اين ايده رفتند که شهري ميان شهر بسازند. کل را متلاشي کردند و از جزء، فضاها و احجام شهري بسازند. شهري پر از فضاهاي نيمه باز سايه دار که در هر کدام از فضاها مي توان رويدادها و تم هاي مختلفي ايجاد کرد. تم هايي از شادي، آتش، تعزيه، نقالي، بازي و موسيقي. حجم هايي که در عين حالي که از يک خانواده بودند، مي توانند علي رغم شباهت هاي ساختاري، شمايل مختلفي هم پيدا کنند، نورگيري هايي سر در بياورد، مسجدي قد علم کند و فضاهاي فرهنگي خود را نمايان تر سازند تا خوانايي و تنوع هم در عين هماهنگي شکل بگيرد و فضايي مدني و اجتماعي در لايه ها و طبقات اجتماعي مختلف به وجود بياورد. اين شهر که در عين اينکه با گذشته نسبتي برقرار ميکند و در فرم و ساختار کانسپتي و ساختار سازه اي از زمين آنجا روييده است، در عين حال بي زمان مي نمايد.
منبع: آرل/اتووود