عکاس پرتره و مستندساز اجتماعي، phil borges، متولد سال 1942 ميلادي است که با خانواده اش در بندر سياتل آمريکا زندگي مي کند.
به گزارش گالري آنلاين، بورگس در سال 1969 از دانشگاه کاليفرنيا به عنوان يک Regents Scholar فارغ التحصيل شد و با مدال معتبر دانشگاه کاليفرنيا در سال 2004 مورد تجليل قرار گرفت.
بيش از بيست و پنج سال است که وي فرهنگ هاي بومي و قبيله اي را مستند مي کند و تلاش دارد تا چالش هايي را که قبيله هايي بومي با آن روبرو هستند به تصوير بکشد.
اين مستندساز محور فعاليت ها و رويکرد مردم شناسانه اش را بر پايه ي محافظت و استمرار فرهنگ هايي که رو به نابودي و زوال اند، قرار داد.
بورگس از موسسين اتحاديه " زمين آبي " – که فعاليت اصلي آن تامين هزينه براي حفظ فرهنگ هاي در معرض خطر است- به شمار مي رود. وي همچنين در سال هاي دهه ي نود مجري برنامه هاي تلويزيوني با موضوع «فرهنگ هاي در معرض نابودي» بود که از شبکه هاي ديسکاوري و نشنال جغرافي پخش مي شدند.
اين هنرمند در سال 1998 در نمايشگاه عفو عمومي -که به مناسبت پنجاهمين سال تنظيم منشور حقوق بشر برگزار شده بود- شرکت کرد و کتاب خود را با عنوان " روان جاودان " در آن معرفي نمود.
قابل توجه است که اين عکاس در همان سال جايزه «عکاس سال» مجله ي "فوتو مديا" را نيز به خود اختصاص داد. شيوه عکاسي بورگس چنانکه خود همواره مي گويد تحت تاثير «اروينگ پن» و «ادوارد کرتيس» شکل گرفته است هر چند که در حال حاضر شيوه اي کاملا شخصي به حساب مي آيد.
تصاوير پرتره بورگس از پناه‌جويان تبتي شهرتي جهاني داشته و سختي و مشقت زندگي آنان را به خوبي به بيننده منتقل مي‌سازد. وي همچنين تصاوير به ندرت ديده شده از مردم کوه‌هاي دارامسالا در هند و از جنگل‌هاي آمازون اکووادور نشان مي‌دهد. با مستند کردن اين فرهنگ‌هاي در خطر انقراض، او مي‌خواهد به حفظ کردن آنها کمک کند.
کار اين عکاس در موزه ها و گالري ها در سراسر جهان نمايش داده مي شود. کتاب هاي او که برنده دريافت جايزه بوده و همچنين به چهار زبان دنيا منتشر شده است، عبارتند از: پرتره تبت، روح پايدار، زنان صاحب اختيار و تبت:فرهنگ در لبه است.
نام بورگس را ميتوان درميان برترين عکاسان پرتره جهان يافت. وي هم اکنون شصت و چهار سال سن دارد و در سياتل آمريکا زندگي مي کند.
حال به سراغ مجموعه ي عکس هاي اين عکاس مي رويم. اين تصاوير حاصل سفر وي به تبت است و شامل پرتره هايي است که شايد در نگاه اول بتوان آن ها را در شاخه کلي مردم نگاري جاي داد اما با مروري دوباره به وضوح مي بينيم که اين تصاوير ناقض قواعد کلي آثار مردم نگاري هستند؛ هر چند نوع پوشش و فضاي زمينه ي مردمان موجود در تصاوير کاملا بيانگر قوميتي مشخص و کم وبيش شناخته شده است.
بورگس در مجموعه ي مذکور، زبان را در خدمت بيان قرار داده و نتيجه را به سويي مي برد که موجب شکست ساختارهاي دستور زبان اوليه خواهد شد.
سازوکار مُد بر مبناي تمسخر و تحقير از مُد افتاده ها شکل مي گيرد و ادامه ي کار اين جريان به ارائه ي انواع تازه بستگي خواهد داشت از جمله مدل هايي که پس از توليد و فروش کافي از سوي سرمايه گذاران الزاما کنار گذشاته مي شوند. حال اين سازو کار را وارد محيطي مي کنيم که در آن لباس ها در حکم تنپوش و در مقام اصلي خود قرار دارند و تا مرگ فيزيکي شان پوشيده مي شوند. مسلما در چنين زمينه ي تازه اي سازوکار مُد از کار باز مي ماند.
بورگس در ميان پيش فرض پذيرفته شده اوليه مطرح شده در رابطه با مد، ديدگاه دوم را در چهار چوب دستور زبان مد بيان کرده و پوششي جاودانه را معرفي مي کند که جاودانگي و فخرشان در گروي صاحبان آن ها است و نه دوره هاي تعيين شده از سوي سرمايه داران.
انسان هاي مجموعه اين عکاس حوزه تازه اي را مي گشايند که با هيچ کدام از پيش فرض هاي اروپايي همخواني نداشته و کاملا خودبسنده است. بازنمايي اين خودبسندگي نتيجه ي شيفتگي عکاس نسبت به فرهنگ عميق ساکنان آن سرزمين است. شيفتگي اي که وي را وا داشت تا سختي هاي سفري
دشوار را هموار سازد و در نهايت هر گونه قياس فرهنگي را که معيار هاي آن از پيش تعيين شده باشد مردود مي شمارد؛ بدين معنا که هر فرهنگي در بطن خود قابل بررسي است و نه در همنشيني با ديگري. با اين نگرش نگاهي را در ارائه آن فرهنگ به مردمان جهان بر مي گزيند که از هر گونه ديد اگزوتيکي تهي است.
منبع: philborges / english-video / blog.pixel / mosbate1 / virgule