فاصله اي نيست بين تهران و البرز
خيلي ها هنوز هم البرز را جزئي از تهران مي دانند،
فاصله اي نيست…
فاصله اي نيست بين نقاشي که بر روي پله رواق نشسته، زانوانش را در آغوش گرفته و بر صفحه کاغذي قلمو مي زند با دختر و پسري که در گوشه از رواق مشغول صحبت روزمره اند،
فاصله اي نيست بين استادي که گويا امدادرسان هنرجويانش است و حتي آب و مرکب و تجهيزات هم برايشان آماده مي کند با هنرجويي که با عصايي زير بغل محو در بستن نقشي بر بوم نقاشي ست…
در رواق هنر فرهنگستان صبا، اندکي بالاتر از تئاتر شهر در روز 5 شنبه 11 مهرماه تئاتري برپا بود، هنرآفريني نقاشان نوگراي البرزي؛ در اين ورکشاپ يک روزه نقاشان البرزي با آب مرکب و قلم فلزي خلقتي به پا کردند و در نهايت 5 نفر برگزيده شد.
سي و اندي هنرمند خطه البرز در رواق هنر در ميان بازديدکنندگان محو بودند و تنها قلموي‌شان آنها را از مردم تمييز مي داد. نه روي صندلي با بوم هاي پيش رو، نشسته بودند و نه چمداني از رنگ هاي ناشناخته در کنارشان بود…
گاه يکي از آنها را ايستاده مي ديدي که بوم را با دست بر تيزي ديوار گرفته، آب مرکب را بر تاقچه رواق گذاشته و قلمو به دست، طرح مي زند
و يا هنرمندي ديگر که بوم مربع خود را بر زمين رها کرده، خود بر پارچه اي سفيد نشسته و در کنار قدم هاي مردمان تماشاگر، قلمو و مرکب بر صفحه مي نشاند.
آري اينجا فاصله اي ميان هنرجو، استاد، نقاش و مردم نيست….
همه از يک رنگند….
گويا اين از ويژگي هاي بارز نقاشان البرزي ست.
تهيه و تنظيم: گزارشگر گالري آنلاين مريم محمدزاده
