نگاهي به برترين هاي اکسپو شيکاگو

از طاووس تا کاور جديد مجله Vogue، گزارشي است از در اکسپو شيکاگو که بعد از وقفه دوساله به علت ويروس کرونا، برگزار شده است.

به گزارش گالري آنلاين، پس از تقريباً دو سال و نيم بدون داشتن نمايشگاه هنري سالانه، Expo Chicago به بازگشته است. اين نمايشگاه جانشينArt Chicago است که Tony Karman در سال ۲۰۱۲ آن را به عنوان Expo مجددا راه اندازي کرد. تاريخ هاي بهاره جديد و فضاExpo Chicago همانند Art Chicago است. اين نمايشگاه با بيش از ۱۴۰ غرفه افتتاح شد.
در بيانيه اي Karman گفت: «اين نمايشگاه ريشه عميقي در اکوسيستم فرهنگي شيکاگو دارد و ما از روح و حال و هواي سخاوتمندانه و مشارکتي آن بهره زيادي مي بريم.» "شهر شيکاگو براي يک هفته پر جنب و جوش و قوي که ارتباطات ماندگار و معني دار را براي هنرمندان، گالري ها، موسسات شيکاگو و the greater Midwest تسريع و نشاط مي‌بخشد، هيجان زده است." 

My Barbarian at Vielmetter Los Angeles
اولين غرفه اي که با ورود به نمايشگاه شيکاگو مي بينيد ارائه Vielmetter از مجموعه اي از ماسک هاي صورت معصوم است که بر روي ديوار، کاملا در يک رديف قرار گرفته اند. نگران نباشيد، آن ها هيچ ارتباطي به covid-19 ندارند. در عوض، به احتمال زياد با توجه به ويژگي هاي متمايز خود، به Commedia dell'arte مرتبط هستند: يک چهره سفيد خشن مزين شده با کلاه گيس سياه کثيف که سيني اي پر از گلدان هاي زينتي در يک دست و نسخه ديگري از چهره خود را در دست ديگر نگه داشته است. براي ساخت اين مجسمه دراماتيک با عنوانStandelabra IV Cassandra در نقش جوديت؛My Barbarian (سه نفري که توسطMalik Gaines Jade Gordon وAlexandro Segade تشکيل شده اند) از اشياء و مواد آرشيوي خود که در اجراهاي سابق بکار رفته است، استفاده شده است. نمايش بيستمين سالگرد اين گروه که فوريه گذشته در موزه Whitney به پايان رسيد، در حال حاضر در حال منتقل شدن به موسسه هنرهاي معاصر لس آنجلس است.

Paul Mpagi Sepuya and Sara Greenberger Rafferty at Document
گالري Document مستقر در شيکاگو که به عنوان استوديوي چاپ نيز فعاليت مي کند، اثر شش هنرمند از جمله Paul Mpagi Sepuya را که کار وي در غرفه Vielmetter لس انجلس نيز به نمايش گذاشته شده بود، ارائه مي دهد. Sepuya مطالعات Mirror را ارائه مي‌دهد؛ مطالعه اي که با نگاهي جديد به استوديوي دقيق و جزئي خود؛ دوستان، دوستداران و همه اعضاي عجيب و غريب اين جامعه هنري را به تصوير مي‌کشد. با اين اثر، اين هنرمند تصاويري که عکاسي کرده را قطعه قطعه مي کند و عکس ها را درون عکس هايي ديگر که به طور غير مستقيم در مقابل آينه گرفته‌ شده است، مي‌چيند و به نمايش ميگذارد؛ که مانند يک عنصر مجسمه سازي در تصوير ظاهر مي شود.
روبه روي اثر Sepuya، اثرSearch Emoji (2021) از Sara Greenberger Rafferty که تمايل دارد عکس هايش را باtraditional media مانند پلاستيک معني کند، قرار دارد. اين اثر يک تابلو a fused and glass-kin است که يکي از چاپ هاي خودش را که به منظور حل شدن در دماي بالا ساخته شده را جذب کرده است.
اين هنرمند که زماني در Barney کار مي کرد، افزايش ديجيتالي شدن جهان را زير سؤال مي برد و از اين رو، ارائه و نمايش بدن زن در مد را زير سؤال مي برد.

Elian Almeida Galeria Nara Roesler

با صحبت شدن از مد، مجموعه ي نقاشي شده از شخصيت هاي فراموش شده "Vogue" اثر Elian Ameidia به عنوان کاور اين مجله معروف را چک کنيد. اين مجموعه از آثار توانمند کننده است که بر روي زنان رنگين پوست متمرکز است و به گفته اين هنرمند برزيلي سزاوار درخشش به روشنايي هر شخصيت تاريخي ديگر و دريافت کردن همان شناخت هستند. براي نمايشگاه، گالري، پرتره هايي از: رهبر کويلومبا Teresa de Benguela را که به جامعه اش براي مقاومت در برابر برده داري در برزيل در طول قرن ۱۸ ميلادي کمک کرد؛Josephine Baker رقصنده متولد آمريکا و عامل مقاومت فرانسه، که تابوتش دسامبر گذشته در پاريس به Pantheon فرانسه منتقل شد و Elizabeth Eckford، يکي از اولين دانش آموزان سياه پوستي که دبيرستان مرکزي Little Rock در Arkansas را که قبلاً سفيد پوست بود ادغام کرد، انتخاب کرده است. داستان هاي آن ها واقعاً الهام بخش است. 

Ebony G. Patterson and Candida
Alvarez at Monique Meloche

يک طاووس پر زرق و برق در مرکز غرفه Monique Meloche نگهباني مي دهد. نصب مجسمه چشم نواز، مهره هاي آراسته، پوسته conch، جواهرات، پارچه و غيره توسطEbony G. Patterson در نظر گرفته شده است تا بازديد کنندگان را مجاب کند از نزديک به اثر نگاه بيندازند. اوضاع آن چيزي که دقيقا از دور به نظر مي رسد، نيست.
دور تا دور اين مجسمه نقاشي هايي از آخرين مجموعه Candida Alvarez به نام «Pica Pica» است. اين هنرمند ۶۷ ساله براي روايت زندگي خود از انتزاع رنگ هاي روشن استفاده مي کند، اما نمي خواهد جزئيات زيادي از زندگي اش را به بينندگان بدهد و ترجيح مي دهد که کارش را بدون داشتن اطلاع ببينند. در واقع هيچ راهي براي شناسايي منابع الهام بخش اين هنرمند وجود ندارد.

پس از شرکت در نمايشگاه شيکاگو در سال ۲۰۱۸، صحنه هنر Windy City به فروشندهMariane Ibrahim که سه سال پيش گالري خود را به اينجا (شيکاگو) منتقل کرده بود، زنگ زد. (او همچنين سال گذشته فضايي را در پاريس باز کرد.) براي همکاري خود در نمايشگاه امسال، Ibrahim غرفه قابل توجهي که به رنگ قرمز نقاشي شده را ارائه مي دهد. از جمله هنرمندان مورد نظر Carmen Neely هنرمند مستقر در شيکاگو است که مجموعه اي از انتزاع هاي حرکتي را به نمايش مي گذارد. اين هنرمند نقاشي و طراحي را وسيله اي براي «نقل بيان بصري» (visual paraphrasing) يا وسيله اي براي تسخير تکه هاي زمان با ساخت بر روي يک کلمه، يک جمله يا يک عبارت مي بيند. اشاره به کلمه «نگاه» (look) در قطعه مرکزي و نوشته هاي روي بوم مجاور يک مثال گويا است.
اين گالري همچنين هنرمند فرانسويRaphaël Barontini را معرفي ميکند، که مجسمه (Caribbean Fantasia Panorama) پانوراماي خيالي کارايبين او—يک يادگار پارچه اي و برنز از نبرد 1804 Vertières زماني که مردم Haitian استقلال خود را در برابر سربازان فرانسوي ناپلئون به دست آوردند، است— به عنوان قسمتي از بخش In/Situ به نمايش گذاشته شده است.

José Lerma at Nino Mier Gallery

از دست دادن اين غرفه سخت است. اين غرفه پر از پرتره هاي بسيار ضخيم توسطJosé Lerma است. اين هنرمند متولد اسپانيا که از سال ۲۰۰۹ در School of Art Institute شيکاگو تدريس مي کند و اکنون زمان خود را بين Windy City و Puerto Rico تقسيم مي کند، از يک رنگ اکريليک hand-mixed استفاده مي کند که از زمان همه گير شدن ويروس کرونا، به امضاي وي تبديل شده است. در حالي که زندگي اجتماعي و عمومي همه در زمان قرنطينه محدود بود، Lerma نيز تصميم به محدود کردن stroked و حرکت هايش گرفت، تا در حد امکان زمينه را از تابلو هايش خارج کند. مدل هاي او قرار نيست به رسميت شناخته شوند. در واقع هر چه بيشتر به آنها خيره مي شويد، بيشتر انتزاعي مي شوند. برخي حتي ممکن است به عنوان مناظر درک شوند. آن آثار رنگارنگ در تضاد با چندين پرتره ي اکريليک سياه و سفيد بر روي کاغذ هستند، که تراکم آن در بافت نهفته نيست، بلکه در يک شبکه بازيافته از خطوط است.

Chelsea Culprit at Revolver Galería

در بخش Profile که براي نمايشگاه هاي موضوعي متمرکز، محفوظ است؛ اثر Revolver Galería الهام بخش بوده است. اين غرفه، سه Plexiglas نوري، رنگارنگ و به اندازه واقعي که توسط Chelsea Culprit برش داده شده را نمايش مي دهد. در دو طرف اين سه گانه دو ترکيب زغال چوب بر روي بوم وجود دارد. تمام اين پنج اثر با الهام از (features) Sibyls، پيامبراني از اساطير يوناني که اغلب در حالت خلسه پيش بيني و پيش گويي مي‌کردند، هستند. منحني ها و پيچ و تاب هاي جسماني اين اثر به حرفه گذشته اين هنرمند به عنوان يک رقاص و اين واقعيت که پاسخ هايي که ما به دنبال شان هستيم گاهي اوقات در اعماق بدن و روح ما پنهان شده است، مربوط مي شود. در زمان هايي که اخبار جعلي مانند آتش سوزي پخش مي شود، زماني که Instagram ترند «در مقابل واقعيت» را ترويج مي دهد، رقصنده سابق، ما را در مسيري به سوي حقيقت قرار مي دهد.

Leo Marz and Andrew Roberts at Pequod Co.

Leo Marz and Andrew Roberts at Pequod Co.

براي شرکت کردن در بخش Exposure نمايشگاه، براي گالري هاي تازه کار، Pequod Co از هنرمندان مکزيکي Leo Marz و Andrew Roberts دعوت کرده است تا به هم بپيوندند؛ با همکاري آن هاA Jab Line خلق شد. (هر دو هنرمند در صنعت فيلم سازي نيز کار مي کنند.) اين چيدمان هرگز ديده نشده، شامل يک پينوکيو متحرک و از جا در رفته و مجموعه اي از کارتون هاي طنز مرتبط به دهه هاي ۱۹۸۰ و ۹۰ ميلادي است که در ديوار مرکزي غرفه حک شده اند. اين سکو با چوب صنوبر ساخته شده بود و بعدا چوب پينوکيو ناميده شد. شخصيت Carlos Colldi که در دوران صنعتي شدن ايتاليا خلق شده است، به عنوان يک کمدين شکست خورده به تصوير کشيده مي شود که شوخي هاي منفور را بدون فکر مي گويد. اين دو هنرمند که دوست صميمي شدند و قصد دارند به همکاري با هم ادامه دهند، شباهت بين عروسک خيمه شب بازي که دوست دارد به يک پسر واقعي تبديل شود و ماشين ها در فيلم هاي علمي تخيلي که آرزوي احساسات داشتن را دارند، ترسيم مي کنند. شايد بگيد، بهتره دقيق باشد.

Javier Pérez at Galerie Papillon

گالري Papillon که براي نسخه ۲۰۲۰ نمايشگاه شيکاگو برنامه ريزي شده بود و در نهايت به دليل همه گيري ويروس کرونا لغو شد، غرفه خود را به هنرمند بين رشته اي اسپانيايي، Javier Pérez اختصاص داده است که اثر او به بررسي تنش هاي بين زندگي و مرگ مي پردازد. در مرکز غرفه، "Bud) "Brotes I) که يک مجسمه برنزي قلبي شکل با تيغه ها و شاخه هاي در حال رشد است، وجود دارد. يک قطعه بسيار جالب و گيرا ديگر، Un solo latido است؛ دو قلب گوشت خوک که Pérez قبل از ريخته گري در برنز، آن ها را خود به هم دوخت. صفحه نمايشي که جلب توجه بسياري از بازديد کنندگان در طول پيش نمايش VIP را به خود جلب کرد، رقصنده فرانسوي Amélie Ségarra را که با کفش مخصوص باله ايستاده است، نشان مي دهد: چاقو آشپزخانه به کفش هاي باله او اضافه شده است. چالش خلق اين اجرا سخت از همه بيشتر بود، زيرا رقصنده در حال بهبودي از مصدوميت بود. هر يک از پنج نسخه اين ويدئو با عنوانEn puntas، همراه با يک جفت از اين کفش هاي باله که به آن ها چاقو آشپزخانه متصل است، ميايد.