پس از امپرسيونيسم، جنبش هنري جسورانه‌تر و چندوجهي به نام پست‌امپرسيونيسم به وجود آمد که بر رنگ‌ها و ضربات قلم‌موهاي نقاشي تمرکز داشت. اين جنبش بيشتر با آثار هنري «وينسنت ون گوگ» و «پل گوگن» شناخته مي‌شود که هر دو به شکل‌گيري اين سبک در دهه‌هاي ۸۰ و ۹۰ کمک کردند. با اين حالي يکي از هنرمندان کمتر شناخته‌شده‌اي که در کنار اين نقاشان چيره‌دست فعاليت مي‌کرد، «اميل برنار» بود.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، «اميل برنار» که يک هنرمند فرانسوي است در ۱۸سالگي به زيبايي شناختي و ايده‌هاي دقيقي از نقاشي آوانگارد دست پيدا کرده بود.
زماني که «برنار» با «آنري دوتولوز»، «گوگن» و بعدها «ون‌گوگ» آشنا شد، با تبادل نامه‌ها و آثار هنري و يافتن فضاهايي براي نمايش نقاشي‌هايشان، به آن‌ها در فعاليت‌هاي خلاقانه آن‌ها پيوست. در طول اين مدت، او همچنين به پيدايش «مجزاگري» و «ترکيب‌گري»، دو سبک فرعي پست امپرسيونيسم کمک کرد. اما صرف نظر از ارتباط نزديک او با تمام اين شخصيت‌ها و جنبش‌هاي اصلي، «برنار» هرگز به سطح شهرت هنرمندان معاصرش دست پيدا نکرد و زماني که در ۳۰ سالگي بود از مرکز توجه خارج شد.
در ادامه به بخشي از زندگي و بررسي آثار هنر رنگارنگ او مي‌پردازيم.
«خودنگاره» اثر «اميل برنار» ۱۸۹۷
«اميل برنار» هنرمند و نويسنده فرانسوي بود که به شکل‌گيري «پست امپرسيونيسم» و دو سبک ديگر آن در اواخر قرن نوزدهم کمک کرد. او که متولد «ليل» بود در نوجواني به «پاريس» نقل مکان کرد و «مدرسه عالي ملي هنرهاي تزئيني» در پاريس پيوست.
اين هنرمند در ۱۸ سالگي پاريس را ترک و سفر به نقاط مختلف را آغاز کرد. پس از چند سال، او به مدارس هنري بيشتري ملحق شد و با چندين هنرمند پست امپرسيونيسم دوست شد. همواره از «برنار» به عنوان يکي از تاثيرگذارترين چهره‌ها بر هنر و سبک «پل گوگن» ياد مي‌شود.
«خودنگاره با پرتره پل گوگن» اثر «اميل برنار» ۱۸۸۸
«برنار» نخستين‌بار در سال ۱۸۸۶ در دوران اقامتش در «پون-آوان» با «پل گوگن»، نقاش فرانسوي ملاقات کرد. در آن زمان «برنار» ۱۸ ساله و «گوگن» ۳۸ساله بود، اما «گوگن» بعدها در اين زمينه نوشت که به شدت تحت تاثير ايده‌هاي ناب «برنار» درباره نقاشي کردن قرار گرفته است.
پس از گذشت چند سال، اين دو دوست ارتباط نزديک با يکديگر را حفظ کردند. تمايل «برنار» به خلق آثار هنري بر پايه سادگي با طرز فکر «گوگن» همخواني داشت. برخي از ويژگي‌هاي بارز نقاشي‌هاي «برنار» همچون تاکيد بر خطوط نقاشي در آثار هنري «گوگن» نيز قابل مشاهده است.
«نقاشي وينسنت ون گوگ» اثر «اميل برنار»
يک سال پس از نخستين ملاقات «برنار» با «گوگن»، «برنار» با «وينسنت ون گوگ» ملاقات کرد. آن‌ها در يک مدرسه خصوصي هنر فعاليت داشتند و در آن مکان بود که «ون‌گوگ» به سرعت به سبک نقاشي «برنار» علاقه‌مند شد. از آنجا که برنارد، گوگن و ون گوگ همگي به هنر يکديگر علاقه داشتند، رابطه خلاقانه اي برقرار کردند و براي مدت طولاني نامه و آثار هنري را براي يکديگر ارسال کردند.
بالا «زنان بريتون در مرتع سبز» اثر «اميل برنار»
پايين «زنان بريتون در مرتع سبز» اثر «ون‌گوگ»
در يک مبادله، برنارد نقاشي خود را «زنان بريتون در مرتع سبز» فرستاد و ون گوگ نسخه‌اي از همين نقاشي با استفاده از رنگ‌هاي خاکي‌تر را به «برنار» فرستاد.
«زن بريتون در چمن‌زار» اثر «اميل برنار» ۱۸۸۶
«برنار» جوان راه هنري خود را در آغاز جنبش پست امپرسيونيسم آغاز کرد. با اين حال، برخلاف دوره هاي هنري ديگر که مي‌توان آن‌ها را داراي يک سبک استاندارد توصيف کرد، اين جنبش شامل چندين سبک مختلف بود. تنها ويژگي مشترک اين سبک‌هاي فرعي، تاکيد بر رنگ و ضربات قلم‌مو واضح بود.
به همين ترتيب، آثار هنري اوليه «برنار» تأثيرات و تجربه‌هاي مختلفي را شامل شده است که، از جمله آن‌ها به «نقطه‌چيني» مي‌توان اشاره کرد.
«برداشت گندم سياه» اثر «اميل برنار»
«مجزاگرايي»(Cloisonnism) يکي از سبک‌هاي پست امپرسيونيسم بود که از ويژگي‌هاي بارز آن به فضاهاي رنگي يکدست و خطوط پررنگ مي‌توان اشاره کرد. نام اين سبک برگرفته از نوعي روش تزئيني به نام «cloisonné» است که در آن روش اشياء فلزي شامل شيشه‌هاي رنگارنگ در قاب‌هاي سيمي ساخته مي‌شوند.
«برنار» و «گوگن» به همراه «آنکوتن» و «سروزيه» در مرکز خاستگاه اين سبک بودند.
«برنار» و «گوگن» پس از «مجزاگري» به شکل‌گيري سبک ديگري از پست امپرسيونيسم به نام «ترکيب‌گري» کمک کردند. عمده تفاوت «ترکيب‌گري» با «مجزاگري» در اين است که نقاشي‌هاي ترکيب‌گري خنثي‌تر هستند و در اين سبک خبري از خطوط پررنگ و پهن نيست.
«زنان بريتون در کنار يک ديوار» اثر «اميل برنار»
آثار «برنار» و «گوگن» را در نمايشگاهي در سال ۱۸۸۹ به نمايش گذاشتند. در آن زمان، جنبش پست امپرسيونيسم هنوز پذيرفته نشده بود و منتقدان هنري اين نمايشگاه را مورد توجه قرار ندادند.
«بدون عنوان» اثر «اميل برنار» ۱۸۹۲