«مارک شاگال» يکي از مشهورترين هنرمندان قرن بيستم ميلادي است. آثار او به‌رغم حفظ سبک منحصر بفرد «شاگال» عناصر جنبش‌هاي هنري مختلفي از جمله سورئاليسم، فوويسم، کوبيسم و اکسپرسيونيسم را به نمايش مي‌گذارند.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، آثار هنري قابل‌توجه زيادي در کارنامه «مارک شاگال» وجود دارد، با اين حال با نگاهي به اجمالي به چند مورد از نقاشي‌هاي او مي‌توان تا حدي با «شاگال» آشنا شد.
«من و روستا»، ۱۹۱۱
«شاگال» که در سال ۱۸۸۷ ميلادي متولد شد در «ويتبسک» يکي از شهرهاي کوچک بلاروس بزرگ شد. او معمولا به عنوان يک هنرمند روس شناخته مي‌شود؛ چراکه در آن زمان اين منطقه به امپراتوري روس تعلق داشت. «شاگال» براي دنبال کردن هنر شهر کوچکش را به مقصد «سن پترزبورگ» ترک کرد و بعد از مدتي به اروپاي غربي مهاجرت کرد. با اين حال تابلوهاي نقاشي او اغلب نمادي از وطن او بودند. براي مثال او نقاشي «من و روستا» را زماني خلق کرد که ساکن پاريس بود. با اينکه موضوع نقاشي ريشه‌هاي فرهنگي «شاگال» را به نمايش مي‌گذارد، اما سبک آن به طور آشکار تحت تاثير جنبش‌هاي هنري پاريس بود.
«پاريس از پشت پنجره»، ۱۹۱۳
«شاگال» براي ادامه حرفه خود به عنوان هنرمند نخستين‌بار در سال ۱۹۱۰ به پاريس نقل مکان کرد و چهار سال در آن شهر ماند. او در اين شهر با هنرمندان نامداري همچون «روبر دولونه» ملاقات کرد و اين نقاشي را با الهام از او خلق کرد. در اين نقاشي همچنين عناصر سبک «کوبيسم» ديده مي‌شود.
«بر فراز شهر»، ۱۹۱۸
«شاگال» نمي‌توانست براي هميشه از وطنش دور بماند. زماني که او براي نخستين‌بار بازگشت، فقط يک هدف در ذهن داشت: ازدواج کردن با «مري روزفيلد». او دختر يک جواهرساز ثروتمند بود و آن دو در سال ۱۹۱۵ ميلادي ازدواج کردند. «مري» حامي «شاگال» بود و اين نکته را مي‌توان در نقاشي‌هايي همچون «بر فراز شهر» تماشا کرد. در اين نقاشي اين زوج طوري با خوشحالي بر فراز شهر «ويتبسک» پرواز مي‌کند که گويي هيچ چيز ديگري اهميت ندارد. اين نوع اثر هنري از جمله محبوب‌ترين آثار کارنامه او به شمار مي‌رود.
«کوچ مصر»، ۱۹۳۸
«شاگال» با توجه به اينکه يهودي بود، به ناچار خانه‌اش را ترک کرد و به آمريکا گريخت. اين تصميم راحتي نبود. فرانسه به خانه دوم او تبديل شده بود و او خروج از اين کشور تا جايي که چاره ديگري برايش باقي نمانده بود، به تعويق انداخت. «شاگال» و نقاشي‌هايش در سال ۱۹۴۴ ميلادي به خاک ايالات متحده آمريکا رسيدند. به همين دليل است که بسياري از نقاشي‌هاي او در موزه‌ها و مجموعه‌هاي آمريکايي نگهداري مي‌شود. «شاگال» در نقاشي «کوچ مصر» به نوعي ترک وطن خود را به تصوير کشيده است.
«فانتزي سن‌پترزبورگ»، ۱۹۴۲
زماني که «شاگال» در آمريکا بود، يک رقص‌آراي روس از «شاگال» دعوت کرد که براي طراحي لباس و صحنه يک اجراي باله همکاري کند. اين باله بر اساس شعر «کولي‌ها» اثر «الکساندر پوشکين» و موسيقي نوشته «چايکوفسکي» اجرا شد. «شاگال» براي آماده‌سازي اين باله به مکزيک رفت و در همان جا بود که اين نقاشي آبرنگ بزرگ با عنوان «فانتزي سن‌پترزبورگ» را خلق کرد.
سقف سالن اپراي پاريس، ۱۹۶۴
«شاگال» از آنجايي که واقعا هيچ وقت نتواسته بود خود را با ايالات متحده آمريکا وفق دهد، در نهايت به اروپا بازگشت. در سال ۱۹۶۰، وزير فرهنگ فرانسه به او سفارش داد تا سقف سالن اپراي «گارنيه» را نقاشي کند. در مرکز سقف صحنه‌هايي از اپراهايي همچون «فلوت سحرآميز»، «رومئو و ژوليت» و «تريستان و ايزولده» ديده مي‌شود. هر کدام از نقش‌ها با رنگ‌هاي متفاوتي مشخص شده‌اند، چراکه رنگ نقش اساسي را در هنر «شاگال» ايفا مي‌کرد.
شيشه‌رنگي‌هاي کليساي سن استفن، ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶
«شاگال» نه تنها يک نقاش برجسته بلکه در زمينه‌هاي مختلف هنرمندي بااستعداد بود. زماني که به پاريس بازگشت با بازديد از يک کليسا تصميم گرفت که نقاشي «ويتراي» را آغاز کند. با اينکه «ويتراي» تجربه جديدي براي «شاگال» بود اما او به خلق نقاشي بر روي شيشه‌هاي رنگي ادامه داد و پس از مدتي از کشورهاي مختلفي از جمله بريتانيا، ايالات متحده آمريکا، سوئيس و فرانسه سفارش قبول کرد. او در سال ۱۹۷۸ نقاشي «ويتراي» کليساي «سن استفن» در آلمان را آغاز کرد.
خودنگاره با هفت انگشت، ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۳
«شاگال» تابلو «خودنگاره با هفت انگشت» را در جريان نخست سفرش به پاريس خلق کرد. با اين که «شاگال» اين نقاشي را در دوران ابتدايي فعاليت هنري‌اش خلق کرد، اما مي‌توان خلاصه‌اي از هنر و مسير حرفه‌اي او را تماشا کنيم. شامل زادگاه او ويتبسک و همچنين پاريس است. علاوه بر اين، او خود را به عنوان يک نقاش با لباس شيک نقاشي مي‌کند. ده سال بعد در حالي که تنها ۳۰ سال داشت زندگينامه خود را نوشت. چيزي که بسيار جذاب است، دستي با هفت انگشت است که در عنوان نقاشي نيز ديده مي‌شود. اين به عبارت «Mit alle zibn» اشاره دارد که در ترجمه لغوي، «با تمام هفت انگشت» معنا دارد و عبارتي است که به کار سخت اشاره دارد.