تصور جهان به منزله يک کل همراه با ارائه نقشينه هايي از تاريخ و نمادگرايي توسط هنرمند معاصر برزيلي، Ernesto موزه هنر و فناوري، ليسبون اجرا شده است.
به گزارش گالري آنلاين، هنرمند معاصر برزيلي، Ernesto Neto، از 2 مي تا 7 اکتبر 2024 از بزرگترين نمايشگاه خود در موزه هنر و فناوري (MAAT) ليسبون، پرتغال، رونمايي مي کند. در مرکز اين گالري يکي از بزرگترين چيدمان هاي Neto تا به امروز در معرض نمايش گذاشته شده است. Neto با الهام از کشتي هايي که عازم قاره آمريکا مي شدند، با ظرافت تمام نمادي از بادبان ها و متريال هاي آن مانند طناب و پارچه را در هم آميخته است.
اين هنرمند بطور عمده پارچه چيت را که پارچه پنبه اي مقرون به صرفه و رايج در برزيل و اغلب گلدار است با ظرافت و با کمک دستيارانش بصورت نوار برش داده و با قلاب مي بافد. اين تکنيک که طي سال‌ها در استوديوي اين هنرمند در ريودوژانيرو معروف به Atelienave تقويت شد، پايه و اساس اين اثر را شکل مي دهد که از سوراخ هاي در هم تنيده و بهم پيوسته تشکيل شده است. اجراي اين کار با دست و بدون استفاده از هيچ گونه ابزار انجام شده و براي دقت و هماهنگي اثر با ويژگي هاي منحصر بفرد فضاي نمايشگاه در حين نصب، طراحي چيدمان با آزمون و خطا و تنظيمات توسط نرم‌افزار تخصصي انجام گرفته است.
هنرمند در اين چيدمان جهان را به عنوان يک کل به تصوير مي کشد، و آن را اينطور تعبير مي کند: اجدادي، پيش از استعمارگرايي و ماقبل بشري؛ سياره اي که بدون شک توسط وقايع و رويدادهاي خشونت آميز شکل گرفته است، مانند کوچ اجباري ميليون ها برده در دوران استعمارگري که تاريخ و روابط بين پرتغال و برزيل را در ميان بسياري از کشورهاي ديگر مشخص کرد. يکي از مسئولين موزه به نام Jacopo Crivelli Visconti مي‌گويد:" اين سياره جايي است که در آن با ادغام نژادها، جوامع و مردم، فرهنگ‌ها و جهان‌بيني‌هاي شگفت‌انگيزي پديد مي‌آيند که قدرت و زيبايي آنها را بايد شناخت و از آنها تجليل کرد."
هنرمند Neto در سال هاي اخير، در کنار فعاليت هاي هنري خود، به سازهاي کوبه اي نيز پرداخته است. اين چيدمان در سرتاسر نمايشگاه، با مجموعه‌اي از سازها در هم آميخته و با نواختن موسيقي توسط نوازندگان و گروه‌هاي مختلف از گوشه و کنار جهان و با تمرکز ويژه بر سنت‌هاي ريتميک مهاجران آفريقايي و آسيايي، هر از گاهي جان مي‌گيرد. تلفيق ريتم‌ها و ضرب‌ها در اين چيدمان به طور نمادين، به منزله وزنه تعادلي در برابر هزاران زبان رايج در سراسر جهان عمل کرده و به پتانسيل زبان‌هاي مشترک در فراتر رفتن از ارتباطات کلامي و تقويت ارتباطات واقعي و عميق در لحظات و شرايط خاص اشاره مي‌کند.
