يک تابلو نقاشي اثر «پابلو پيکاسو» که پرتره زني را به تصوير کشيده است، بعد از ۸۰ سال در يک حراجي به نمايش گذاشته شد.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، يک تابلو نقاشي اثر «پابلو پيکاسو» که اخيرا کشف شده است و در حقيقت پرتره‌اي از «دورا مار»، عکاس و نقاش فرانسوي است، پس از اينکه ۸۰ سال از نظرها پنهان مانده بود، در يک حراجي واقع در پاريس رونمايي شده است.
اين اثر که در دوران اشغال آلمان در پاريس در سال ۱۹۴۳ ميلادي خلق شد، با عنوان «نيم‌تنه‌ي زن با کلاه گلدار (دورا مار)» در حراجي «لوسيَن پاريس»(Lucien Paris) در ۲۴ اکتبر ارائه خواهد شد. پيش‌بيني شده است که اين نقاشي حدود هشت ميليون يورو (۹.۴ ميليون دلار) فروش برود.
وجود اين تابلو نقاشي پيش‌تر فقط از طريق عکسي که توسط «براسايي» (Brassaï)، عکاس مجارستاني ـ فرانسوي در استوديوي «پيکاسو» در سال ۱۹۴۴ ميلادي گرفته شد، مشخص شده بود.
يک نمايشگاه در سال ۲۰۱۹ در «تيت مدرن» واقع در لندن جايگاه «دورا مار» را در خط مقدم جنبش سوررئاليستي مطرح کرد. گالري «Amar» در همان شهر در سال ۲۰۲۴ نمايشگاهي از فوتوگرام‌ها و عکس‌هاي او برگزار کرد، از جمله از شاهکار ضدجنگ «پيکاسو» به نام «گرنيکا»، که «دورا مار» عکاس رسمي‌اش بود. همچنين در سال ۲۰۲۴ ميلادي، عکس‌هاي «دورا مار» در يک نمايشگاه بزرگ درباره‌ي عکاسي سوررئاليستي در «موزه‌ي دالي» در فلوريدا، گنجانده شد.
درباره پيکاسو
پابلو پيکاسو در سال ۱۸۸۱ ميلادي متولد شد. والدين او هنرمند بودند و پدر پيکاسو از همان دوران کودکي تکنيک‌هاي رسمي طراحي را به او آموخت و پيکاسو در سن هشت سالگي توانست به مهارت کامل در خلق نقاشي‌هاي رنگ روغن دست پيدا کند.
پيکاسو در سن ۱۳سالگي فعاليتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پيش گرفت و بيشتر علاقه داشت صحنه‌هايي با مضامين مذهبي و پرتره‌هاي اعضاي خانواده‌اش را نقاشي کند. اين رويکرد سنتي و آکادميک در نقاشي‌هاي الهام‌گرفته از کليسا و تصوير عزيزانش همچون نقاشي‌هاي «مرد کليسا» و «پرتره مادر هنرمند» آشکار است.
با اين حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشي‌هاي پيکاسو از سبک واقع‌گرايانه فاصله گرفت.
نقاشي‌هايي همچون «لولا، خواهر هنرمند» بدون شک تحت تأثير «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسيونيست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسيونيست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پيکاسو را به تجربه سبکي آزادتر و آوانگارد نشان مي‌دهد.
پيکاسو در سال ۱۹۰۱ ميلادي به نظر مي‌رسيد که کاملا رئاليسم را رها کرده است. اين موضوع را به وضوح مي‌توان در انتخاب رنگ‌هاي او متوجه شد که از رنگ‌هاي طبيعي به طيف آبي تغيير کرده بود. اين تغيير در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ ميلادي ادامه پيدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبي شناخته مي‌شود.
هنر اين دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاريک است؛ رويکردي که احتمالاً ناشي از افسردگي ناشي از خودکشي يک دوست نزديک او بوده است. آثار هنري تک‌رنگ اين دوره اغلب داراي چهره‌هايي هستند که در فقر يا نااميدي زندگي مي‌کنند، مانند نوازنده گيتار لاغر در «گيتاريست پير» و مادري که در نقاشي «مادر و کودک»، فرزندش را در آغوش گرفته است.
هنگامي که پيکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشي کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالي که رنگ‌هاي آبي هنوز در اين نقاشي‌ها وجود دارد، اما با سايه‌هاي گرم‌تر همراه شده‌اند. به همين ترتيب، پيکاسو پس از نقل مکان به منطقه «مون‌مارتر» در پاريس، تمرکز خود را از افرادي که در نااميدي زندگي مي‌کردند، به سرگرمي‌ها از جمله آکروبات‌ها و ساير نوازندگان سيرک تغيير داد.
پيکاسو طي سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفريقايي الهام گرفت. اين مرحله که به عنوان دوره آفريقايي او شناخته مي‌شود، گرماي دوره رز او را حفظ کرد اما تغييري در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جاي به تصوير کشيدن آکروبات‌ها، نقاشي کردن تصاوير انتزاعي را آغاز کرد. يکي از خودنگاره‌هاي او تحت تاثير همين دوره خلق شده است.
کوبيسم ژانري است که موضوعات مورد نظر و اشيا را در قالب اشکالي با زاويه‌هاي شکسته‌شده به تصوير مي‌کشد. «پيکاسو» و «ژرژ براک» از پيشگامان سبکي بودند که به يکي از مهم‌ترين جنبش‌هاي هنري تبديل شد.