موزه پيکاسو در پاريس، پارکي براي مجسمه‌هاي برنزي هنرمند ايجاد مي‌کند تا بازديدکنندگان آثار او را در فضاي باز تجربه کنند.
به گزارش گالري آنلاين به نقل از ايسنا، چهل سال پس از تأسيس «موزه پيکاسو» در پاريس، اين مؤسسه خبر از بازسازي گسترده‌اي داده که شامل مرمت کامل باغ آن نيز مي‌شود. اين پروژه که «پيکاسو ۲۰۳۰» نام گرفته، فضايي ويژه براي مجسمه‌هاي هنرمند ايجاد خواهد کرد و باغ پشت موزه را به پارک عمومي مجاور متصل مي‌سازد.
اين باغ قرار است در سال ۲۰۳۰ ميلادي افتتاح شود و مساحتي حدود ۲۳۰۰ متر مربع خواهد داشت و قرار است آزادانه در دسترس عموم قرار بگيرد. طراحي آن توسط يک معمار منظره انجام خواهد شد و حدود ۱۲ مجسمه برنزي در آن به نمايش گذاشته خواهد شد؛ که از جمله آن‌ها به مجسمه‌هاي حيوان‌محور «پيکاسو» مانند «بز ماده» (۱۹۵۰) و آثار مرتبط با موضوع دگرديسي مي‌توان اشاره کرد.
«سيسيل دبره» (Cecile Debray)، مدير موزه پيکاسو، با اشاره به اينکه اين فضاي باز، موزه را براي بازديدکنندگان صميمي‌تر خواهد کرد، در بيانيه‌اي گفت: «از باغ‌هاي اسکانديناوي الهام مي‌گيريم؛ جايي که بازديدکنندگان مي‌توانند به مجسمه‌ها دست بزنند.»
با وجود اين اهداف، واقعيت اين است که «موزه پيکاسو» تاکنون با مشکل کمبود بازديدکننده مواجه نبوده و از زمان افتتاح در سال ۱۹۸۵ ميلادي به يکي از محبوب‌ترين نهادهاي هنري پايتخت فرانسه بدل شده است. نگراني اصلي، کمبود فضاست. اين موزه بزرگ‌ترين مجموعه آثار پيکاسو در جهان يعني بيش از ۵ هزار اثر هنري و ۲۰۰ هزار سند آرشيوي را در اختيار دارد و حدود يک دهه پيش بازسازي شد تا فضاي نمايشگاهي آن سه برابر شود.
اکنون اين موزه با ساخت يک بخش جديد گسترش خواهد يافت و فضاي نمايشگاه‌هاي موقت را از ۴۰۰ متر مربع به حدود ۸۰۰ متر مربع افزايش خواهد داد. اين پروژه که هزينه‌اي حدود ۵۰ ميليون يورو (۵۹ ميليون دلار) براي آن برآورد شده، بين سال‌هاي ۲۰۲۸ ميلادي تا ۲۰۳۰ ميلادي اجرا خواهد شد و در اين مدت ساير بخش‌هاي موزه همچنان باز خواهند ماند.
چالش اصلي موزه پيکاسو، تامين بودجه خواهد بود. در زمان‌هاي پررونق‌تر، انتظار مي‌رفت وزارت فرهنگ فرانسه حمايت مالي کند، اما در حال حاضر درگير پروژه‌هايي به ارزش بيش از ۱.۴ ميليارد يورو (۱.۶ ميليارد دلار)، از جمله ورودي جديد لوور است. در شرايط کنوني، دولت نمي‌تواند متعهد به پروژه‌هاي فرهنگي جديدي شود که «ضروري» محسوب نمي‌شوند.
با وجود مقياس کوچک‌تر، برآورد هزينه «پيکاسو ۲۰۳۰» تقريبا با هزينه بازسازي پيشين بين سال‌هاي ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ ميلادي برابر است. موزه دليل اين افزايش هزينه را تورم عنوان کرده است. منابع مالي از ترکيب بودجه داخلي موزه، کمک قابل‌توجه خانواده پيکاسو و همچنين حمايت مالي شرکت‌ها تامين خواهد شد.
پيکاسو در سال ۱۹۰۴ به‌طور دائم به پاريس نقل مکان کرد و حدود ۴۰ سال به‌طور مقطعي در آن زندگي کرد، پيش از آنکه به جنوب فرانسه برود. موزه پيکاسو در عمارت باروک قرن هفدهمي هتل ساله قرار دارد و آثاري از مشهورترين کارهاي او از جمله «پرتره دورا مار» (۱۹۳۷) و زن در باغ (۱۹۲۹) را در خود جاي داده است.
پابلو پيکاسو در سال ۱۸۸۱ ميلادي متولد شد. والدين او هنرمند بودند و پدر پيکاسو از همان دوران کودکي تکنيک‌هاي رسمي طراحي را به او آموخت و پيکاسو در سن هشت سالگي توانست به مهارت کامل در خلق نقاشي‌هاي رنگ روغن دست پيدا کند.
پيکاسو در سن ۱۳ سالگي فعاليتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پيش گرفت و بيشتر علاقه داشت صحنه‌هايي با مضامين مذهبي و پرتره‌هاي اعضاي خانواده‌اش را نقاشي کند. اين رويکرد سنتي و آکادميک در نقاشي‌هاي الهام‌گرفته از کليسا و تصوير عزيزانش همچون نقاشي‌هاي «مرد کليسا» و «پرتره مادر هنرمند» آشکار است.
با اين حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشي‌هاي پيکاسو از سبک واقع‌گرايانه فاصله گرفت.
نقاشي‌هايي همچون «لولا، خواهر هنرمند» بدون شک تحت تأثير «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسيونيست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسيونيست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پيکاسو را به تجربه سبکي آزادتر و آوانگارد نشان مي‌دهد.
پيکاسو در سال ۱۹۰۱ ميلادي به نظر مي‌رسيد که کاملا رئاليسم را رها کرده است. اين موضوع را به وضوح مي‌توان در انتخاب رنگ‌هاي او متوجه شد که از رنگ‌هاي طبيعي به طيف آبي تغيير کرده بود. اين تغيير در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ ميلادي ادامه پيدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبي شناخته مي‌شود.
هنر اين دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاريک است؛ رويکردي که احتمالاً ناشي از افسردگي ناشي از خودکشي يک دوست نزديک او بوده است. آثار هنري تک‌رنگ اين دوره اغلب داراي چهره‌هايي هستند که در فقر يا نااميدي زندگي مي‌کنند، مانند نوازنده گيتار لاغر در «گيتاريست پير» و مادري که در نقاشي «مادر و کودک»، فرزندش را در آغوش گرفته است.
هنگامي که پيکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشي کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالي که رنگ‌هاي آبي هنوز در اين نقاشي‌ها وجود دارد، اما با سايه‌هاي گرم‌تر همراه شده‌اند. به همين ترتيب، پيکاسو پس از نقل مکان به منطقه «مون‌مارتر» در پاريس، تمرکز خود را از افرادي که در نااميدي زندگي مي‌کردند، به سرگرمي‌ها از جمله آکروبات‌ها و ساير نوازندگان سيرک تغيير داد.
پيکاسو طي سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفريقايي الهام گرفت. اين مرحله که به عنوان دوره آفريقايي او شناخته مي‌شود، گرماي دوره رز او را حفظ کرد اما تغييري در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جاي به تصوير کشيدن آکروبات‌ها، نقاشي کردن تصاوير انتزاعي را آغاز کرد. يکي از خودنگاره‌هاي او تحت تاثير همين دوره خلق شده است.
کوبيسم ژانري است که موضوعات مورد نظر و اشيا را در قالب اشکالي با زاويه‌هاي شکسته‌شده به تصوير مي‌کشد. «پيکاسو» و «ژرژ براک» از پيشگامان سبکي بودند که به يکي از مهم‌ترين جنبش‌هاي هنري تبديل شد.