فاصله ای نیست بین تهران و البرز

خیلی ها هنوز هم البرز را جزئی از تهران می دانند،

فاصله ای نیست...

فاصله ای نیست بین نقاشی که بر روی پله رواق نشسته، زانوانش را در آغوش گرفته و بر صفحه کاغذی قلمو می زند با دختر و پسری که در گوشه از رواق مشغول صحبت روزمره اند،

فاصله ای نیست بین استادی که گویا امدادرسان هنرجویانش است و حتی آب و مرکب و تجهیزات هم برایشان آماده می کند با هنرجویی که با عصایی زیر بغل محو در بستن نقشی بر بوم نقاشی ست...

در رواق هنر فرهنگستان صبا، اندکی بالاتر از تئاتر شهر در روز 5 شنبه 11 مهرماه تئاتری برپا بود، هنرآفرینی نقاشان نوگرای البرزی؛ در این ورکشاپ یک روزه نقاشان البرزی با آب مرکب و قلم فلزی خلقتی به پا کردند و در نهایت 5 نفر برگزیده شد.

سی و اندی هنرمند خطه البرز در رواق هنر در میان بازدیدکنندگان محو بودند و تنها قلموی‌شان آنها را از مردم تمییز می داد. نه روی صندلی با بوم های پیش رو، نشسته بودند و نه چمدانی از رنگ های ناشناخته در کنارشان بود...

گاه یکی از آنها را ایستاده می دیدی که بوم را با دست بر تیزی دیوار گرفته، آب مرکب را بر تاقچه رواق گذاشته و قلمو به دست، طرح می زند

و یا هنرمندی دیگر که بوم مربع خود را بر زمین رها کرده، خود بر پارچه ای سفید نشسته و در کنار قدم های مردمان تماشاگر، قلمو و مرکب بر صفحه می نشاند.

آری اینجا فاصله ای میان هنرجو، استاد، نقاش و مردم نیست....

همه از یک رنگند....

گویا این از ویژگی های بارز نقاشان البرزی ست.

تهیه و تنظیم: گزارشگر گالری آنلاین مریم محمدزاده