کاوه نجفیان که مجذوب شگون ها و اعجوبه های فراوان در مفاهیم ساختارهای «غیرممکن» است، از ابزارهای طراحی هوش مصنوعی استفاده می کند تا مرزهای بین واقعی و غیر واقعی را طی کند.

به گزارش گالری آنلاین، با استفاده از برنامه تبدیل متن به تصویر Midjourney، معمار قلمرو جدیدی از طراحی مبلمان سورئال و تجربی را متصور است. سری صندلی های سالن Louhi ادغام جذابی از اشکال و مواد غیرممکن را در ترکیبات غیرعمدی که در عین حال آشنا و در عین حال عجیب و ناکارآمد هستند، درک می کند.

این مجموعه که از نام یک ملکه در اساطیر فنلاند گرفته شده است، موج نوظهور طراحی تولید شده توسط هوش مصنوعی و روش نوآورانه آن برای مفهوم سازی ایده های ورودی را در بر می گیرد. به این ترتیب، صندلی‌های مفهومی کاوه نجفیان به‌عنوان ساختارهای «غیرممکن» و غیرعملی ظهور می‌کنند که در آن فرم فراتر از کارکرد غالب است.

کاوه نجفیان جهش اخیر هنر و معماری به کمک هوش مصنوعی را به عنوان محرکی می‌بیند که شیوه‌های طراحان را به شدت تغییر داده است تا بین غیرعملی و قابل تصور و واقعی و غیرواقعی تزلزل پیدا کنند. در مجموعه اخیر خود، معمار مفاهیم مقاصد و تحقق غیرممکن ها را بررسی می کند، که با ابزارهای نوظهوری مانند Midjourney تکمیل می شود، راه های بی حد و حصری از تخیل و بیان خلاق فراتر از عملکرد و عملی بودن را باز کرده است. او می گوید: «در هنر هوش مصنوعی، همه چیز می تواند همه چیز باشد، همه چیز ممکن است، اما همه چیز در یک دنیای غیرممکن است.

با این حال، هنر و معماری به کمک هوش مصنوعی، به طور ناگهانی مفهوم را به فضایی ناشناخته منتقل کرده است. کاوه نجفیان می‌گوید: اینجا هیچ واقعی یا غیرواقعی وجود ندارد، صرفاً به این دلیل که نیت پشت خلقت مشخص نیست، یا بهتر است بگوییم، اصلاً قصدی برای شروع وجود ندارد.

هیچ مرجعی برای مقایسه وجود ندارد، دیگر میدان جنگی وجود ندارد. هر تصویری که توسط هوش مصنوعی در مرحله توسعه فعلی تولید می شود، مانند نقاشی یک کودک 4 ساله فوق العاده با استعداد است. نمی توان گفت که مثلاً یک میز در نقاشی کودکان واقعی است یا نه، نه به دلیل تکنیک ضعیف یا عدم دقت آن، بلکه صرفاً به این دلیل که در بیشتر مواقع در نظر گرفته نشده است که میز آن طور که ما می فهمیم باشد. و این همان چیزی است که به نقاشی های کودکان اصالت و پیچیدگی می بخشد.