دیوید هاکنی، نقاش مشهور بریتانیایی، در طول ۷۰ سال گذشته با گالری ملی لندن تعاملات زیادی داشته است. این هنرمند از آثار پیرو دلا فرانچسکا، به ویژه «تعمید مسیح»، الهام گرفته و آثار خود را به نحوی طراحی کرده است که به طور مستقیم و غیرمستقیم به این نقاشی پاسخ دهند.

به گزارش گالری آنلاین، نمایشگاه‌های مختلفی که هاکنی در آنها شرکت کرده، از جمله نمایشگاه «چشم هنرمند» و نمایشگاه Millennium Encounters، نشان‌دهنده تعامل عمیق او با آثار تاریخی گالری و تأثیر آنها بر کارهای معاصر او هستند. هاکنی بر اهمیت مشاهده دقیق و نقش گالری‌های عمومی در دسترسی به هنر بزرگ تأکید می‌کند.

گالری ملی لندن که اکنون ۲۰۰ ساله است، از زمان تأسیس آن در سال ۱۸۲۴ با هنرمندان معاصر همکاری داشته است. در آن زمان، تاریخ هنر نسبت به فعالیت‌های هنری اهمیت کمتری داشت و هنرمندان به عنوان کارشناسان معتبر در زمینه نقاشی، سنت‌ها و تکنیک‌ها شناخته می‌شدند. به همین دلیل، نقاشان به ویژه برای ارزیابی آثار و تصدی پست‌های کلیدی در گالری مورد مشاوره قرار می‌گرفتند و اولین شش مدیر گالری همه هنرمندان آموزش‌دیده بودند. از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۶۹، گالری با آکادمی سلطنتی هنر به اشتراک گذاشته شد، که پیوندی تاریخی میان مجموعه و فعالیت‌های هنری معاصر به وجود آورد.

یکی از اهداف اصلی گالری این بود که هنرمندان بتوانند به مجموعه دسترسی داشته باشند تا الهام بگیرند. تا اواسط دهه ۱۹۴۰، هنرمندان دو روز در هفته دسترسی ویژه‌ای به گالری داشتند. در نیم‌قرن اخیر، هنرمندان از طریق اقامت‌های هنری، نمایشگاه‌های مهمان و آثار ویژه به مجموعه پاسخ داده‌اند و دیدگاه‌های تازه و جذابی از گالری ارائه داده‌اند.

یکی از تجلی‌های این تبادل خلاقانه، عشق دیوید هاکنی، نقاش بریتانیایی، به هنرمند رنسانس ایتالیایی، پیرو دلا فرانچسکا است. هاکنی از آثار دلا فرانچسکا به ویژه «تعمید مسیح» الهام گرفته و آثارش مانند «والدین من» و «نگاه به تصاویر روی صفحه نمایش» به طور مستقیم و غیرمستقیم به این اثر پاسخ می‌دهند.

گالری ملی لندن در مواقع کلیدی از هاکنی دعوت کرده است تا با آثار آن تعامل داشته باشد. در سال ۱۹۸۱، هاکنی به عنوان مهمان‌نگار در نمایشگاه «چشم هنرمند» شرکت کرد و در نمایشگاه هزار سالگی Encounters نیز یکی از ۲۵ هنرمند بود که در پاسخ به آثار دائمی گالری، کار جدیدی خلق کرد.

هاکنی از طریق تعاملاتش با هنرمندان تاریخی در گالری، به چندین باور اساسی اشاره می‌کند: هنر حتی پس از مرگ سازنده‌اش زنده می‌ماند و به گفت‌وگوهای جدید میان هنرمندان و تماشاگران در طول زمان ادامه می‌دهد. او به نقش گالری‌های هنری عمومی در دسترس قرار دادن هنر بزرگ و نمایش آن ایمان دارد.