"هنرمندان این مجموعه تاثیراتی که اتفاق های سیاسی و اجتماعی، جنگ و حوادثی از این قبیل بر آنها گذاشته از طریق طبیعت بی‌جان نمایش می‌دهند. در واقع طبیعت بی‌جان به مثابه کودکی است که در سالهای ۵۷ تا ۶۷ رشد کرده است." عیسی جباری کیوریتور نمایشگاه طبیعت بی‌جان 1+12 در گفتگو با خبرنگار گالری آنلاین در مورد مفهوم آثار به نمایش در آمده در این مجموعه می‌گوید‌‌.

نمایشگاه طبیعت بی‌جان 1+12 به همت کارگروه نمایشگاه های انجمن هنرمندان نقاش ایران به کیوریتوری عیسی جباری و کوکیوریتوری رویا ارمکیان روز جمعه ۱۲ مهر ماه ۹۸ در خانه هنرمندان ایران گشایش خواهد یافت. در ادامه خواننده این گفتگو باشید:

جباری در رابطه با مفهوم آثاری که به نمایش در خواهند آمد توضیح داد:

ژانر این مجموعه طبیعت بی جان است و موضوع بر می‌گردد به دهه ۵۷ تا ۶۷ که آثار هنرمندان نقاش متولد این دهه در آن به نمایش در خواهد آمد.

وی در ادامه توضیح داد : این مجموعه زبان منحصر به فرد خودش را دارد، بیشتر این هنرمندان دهه ۵۷ تا ۶۷ را با کودکی و نوجوانی‌شان درک کرده اند. آنها تاثیراتی که اتفاق های سیاسی و اجتماعی، جنگ و حوادثی از این قبیل بر آنها گذاشته از طریق طبیعت بیجان نمایش می‌دهند.

در واقع طبیعت بی‌جان به مثابه کودکی است که در این دوران رشد کرده است. در این رویداد یک موقعیت ساخت اثر داریم که به این شکل است "رادیو بین سالهای ۵۷ تا ۶۷ در گوش طبیعت بی‌جان چه می‌گوید". مسئله هنرمندان مجموعه اتفاقاتی‌ست که در فرم و فضا می افتد.

وی هدف خود از جمع آوری این مجموعه را چنین توضیح داد:

من احساس می‌کنم از نظر تاریخی و به جهت اتفاق های سیاسی_اجتماعی و جنگ که در آن دوران بوده، ماجرای متولدین دهه پنجاه به لحاظ شکل زندگی و شکل تربیت بسیار خاص و حساس بوده است. از آن‌جهت که خودم کودکی خاصی در این دوران داشته‌ام بسیار مشتاق بودم ببینم هم نسل های من تا چه اندازه در این ماجرا روحیات مشترک دارند و چطور این ماجرا را در آن دوره درک کرده اند و الان به عنوان یک هنرمند که قلم به دست دارند یا دوربین به دستشان است، چه لایه‌های از این موضوع در آنها شکل گرفته و رسوب کرده و تراوشات‌ کنونی آن‌ها به چه شکل است.

این کیوریتور در رابطه با روند انتخاب آثار و اجرای این ایده گفت:

این موضوع همیشه دغدغه من بوده و خودم هم به عنوان یک هنرمند احساس می‌کنم بخشی از وجودم را در آن دوران جان گذاشته ام و به دنبال دیدن اجرای هنرمندان نسبت به این موضوع بودم، به همین دلیل این ایده تبدیل به یک پروپوزال شد که انجمن هنرمندان نقاش ایران به من این فرصت را دادند که این رویداد را کار کنیم. این نمایشگاه نتیجه تلاش بسیاری از دوستان داخل و خارج از انجمن است و به مدت سه ماه آثار اعضای انجمن هنرمندان نقاش را بررسی و بازبینی کردیم تا به این مجموعه رسیدیم.
وی در مورد شیوه و معیار انتخاب هنرمندان اشاره می‌کند که هر دو عامل منطق و عاطفه تاثیرگذار بوده و سعی شده از لحاظ معنی به مفهوم اولیه پایبند باشند و اثر بتواند از این موضوع حراست کند. جباری ادامه می دهد:
در این پروژه به دنبال این بودم که مجموعه به عنوان یک گذاره‌ی زمینه‌مند باشد. کارهای اعضای انجمن را دیدم و کارهایی که احساس میکردم می‌توانند در این مجموعه قرار بگیرند انتخاب کردم. البته بخشی از آثار مربوط به دوستانی است که شناختی در مورد ذهنیت آنها داشتم و می‌دانستم دایره لغاتشان از نظر بصری چطور است و در نهایت این اتفاق افتاد. برخی هنرمندان کار مناسبی برای این فضا داشته اند و بعضی از هنرمندان برای این مجموعه اثری را خلق کرده اند.
در این مجموعه آثار عکس نیز حضور دارد و همچنین کارها برای فروش نیز ارائه خواهند شد. این نمایشگاه چهار گالری ممیز، میرمیران، پاییز و زمستان خانه هنرمندان ایران را در بر گرفته است.

این هنرمند در رابطه با حضور عناصر نمادین این دوره تاریخی در آثار این مجموعه توضیح داد:
وقتی در مورد این دوره از تاریخ صحبت می‌کنیم متولدین دهه پنجاه ابژه (شئ) های مشخصی دارند، از اینرو برخی هنرمندان مستقیم به این اشیاء پرداختند و از آنها به عنوان سمبل استفاده کرده اند.
در برخی موارد هم کارها از نظر ریختار به سمت آبستره هستند که اینجا عناصر سمبولیک دیگر اهمیت چندانی ندارد، و در این موارد روابط انتزاعی است که کار را پیش می‌برد و تعریف از موضوع به واسطه دلالت های معنایی که از پس برخورد نقاشانه به وجود می‌آید، شکل می‌گیرد.
پس بنابراین من با یک روش‌شناسی کلی روبرو نیستم که نمادگرایانه یا سمبولیک صحبت کنم ولی حتما در اغلب کارهای فیگوراتیو یک چیز مشترک وجود دارد که آنهم ابژه‌های فرهنگی_اجتماعی است که در آن دوره باب بود.

جباری معتقد است این موضوع قابلیت این را دارد که در انواع مدیاهای هنری دیده شود و ادامه می‌دهد:
متاسفانه تاریخ باستان و تاریخ معاصر ما یک وضعیت به شدت سیاسی دارد ولی وقتی من این موضوع را با طبیعت بیجان به این شکل تعریف می‌کنم، در واقع از چگالی معناهای اجتماعی تا انباشتگی حافظه فردی صحبت می‌کنم. اگر این مباحث سیاسی را کنار بگذاریم و به این نگاه تاریخی به صورت روش‌مند نگاه کنیم ماجراهای بسیاری از درونش تراوش پیدا می‌کند. اغلب متولدین دهه پنجاه اکنون پدر و مادر هستند و در حال تربیت فرزند هستند.
به عنوان مثال تاثیر بمب اتمی هیروشیما را از لحاظ ژنتیکی می‌توانیم بررسی کنیم و بگوییم سه نسل ادامه پیدا کرده ولی در خصوص تاثیرات اجتماعی و روانی و ... ماجراهایی پیش می‌آید که خیلی سخت است به سادگی در مورد آن صحبت کنیم.
ولیکن آسیب شناسی آن بسیار کمک می‌کند که ببینیم ما در کدام دوره قرار داریم. نسل دهه ۷۰، ۸۰ و ۹۰ را چه کسی تربیت می‌کند؟ اینها آسیب شناسی های ریشه ای است که من فکر می‌کنم می‌شود برای آن نمایش‌های بسیار خوبی داشته باشیم.

عیسی جباری در پایان از کمک‌های شایان دستیار خود رویا ارمکیان (از اعضای فعال کارگروه نمایشگاه‌های انجمن هنرمندان نقاش ایران) در زمینه جمع آوری کارها و ارتباط با هنرمندان تشکر کرد. وی همچین از حمایت های اعضای هیئت مدیره انجمن هنرمندان نقاش و مسئولین خانه هنرمندان ایران تشکر کرد.

نمایشگاه "طبیعت بی جان ١+١٢" تا ۲۳ مهرماه همه روزه بجز شنبه ها از ساعت ١٣ الی ٢١ در گالری های استاد ممیز، زمستان، پاییز و استاد میرمیران خانه هنرمندان به نشانی خیابان طالقانی، موسوی شمالی، ضلع جنوبی باغ هنر میزبان علامندان به هنر خواهد بود.

طراح پوستر : سامان اسطلخی