گفتار آغازین (نگاه بهره بردار)

طی دهه‌های اخیر روش‌های آموزش در دانشگاه‌ها دستخوش تغییرات فراوان گردیده و نسل نوینی از دانشگاه ها در حال شکل گیری و توسعه هستند. نسل های پیشین مراکز دانشگاهی (نسل اول و دوم) با تمرکز بر آموزش و پژوهش، برنامه ریزی شده و شکل گرفته اند حال آنکه نسل سوم بر مبنای کار آفرینی و تولید ثروت تعریف گردیده. اگرچه تدریس و تحقیق به صورت معمول در نسل های اول و دوم به عنوان محور‌‌های اصلی فعالیت بوده اند، اما نیل به اهداف تعریف شده در نسل سوم دانشگاه‌ها نیز نیازمند پژوهش، تولید علم، آموزش و ترویج آن است. حوزه‌های مختلف علمی با دیدگاه‌های متفاوتی به نسل سوم دانشگاه‌ها ورود پیدا می کنند. دیدگاه‌هایی بر گرفته از ماهیت علمی، ظرفیت‌های ارتباط با صنعت، حرفه و بسترهای اجتماعی و ... . اما چگونه می توان این اهداف را در حوزه معماری دنبال نمود؟

راهکارهای متعددی همچون تغییر در سرفصل و محتوای آموزشی، تغییر در توازن ساعات تدریس و فعالیت نظری و عملی و ایجاد ارتباط موثر بین بازار کار و علاقه‌مندان به یادگیری معماری را می توان از جمله رویکردهای دستیابی به اهداف دانشگاه‌های نسل سوم نام برد. اما آنچه در حوزه معماری می‌توان متمایز از سایر حوزه‌های علمی مطرح نمود، مسابقات معماری مبتنی بر دانش و مهارت می‌باشند. مسابقات معماری ضمن رو در رو نمودن مخاطب خود با چالشی جدید، تخیلات ذهنی او را به زمین پیوند زده و در این پیوند تجربه‌ای زمینی و مبتنی بر واقعیت را رقم می‌زند. در واقع در مسابقات معماری دانش نظری، تجربه، یافته‌های ذهنی و عینی همه و همه در بستر مسابقه ادغام می‌گردد تا ظرفیت هر یک از آنان در واقعیت سنجیده شده و این سنجش راهنمایی باشد جهت ارتقاء ذهنی، علمی و مهارتی مسابقه‌دهندگان.

گفتار دوم (نگاه کارفرما)

معماری هر جامعه بازتاب وضعیت فرهنگی آن جامعه می باشد. معماری ایرانی، معماری واجد ارزشی است که فارغ از حد و مرز جغرافیایی و با استفاده از مولفه های بدون زمان و مکان، تفکر اجتماعی در این عرصه را نمایش می‌دهد و به بیان کیفیت‌های خود می‌پردازد. حال آنکه پیشرفت فناوری و انتقال آن به گوشه و کنار جهان، امکان تغییر در ساختارها و ساز و کارهای بومی و سنتی را فراهم آورده و آن سنخیت و همانندی قدیم را درهم ریخته است. با توجه به اندوخته غنی فرهنگی و معماری، داشتن صدایی برای معماری امروزین آن ضروری است. اما جستجوی معماری ایرانی به معنای جستجو و تقلید، ساده انگارانه نبوده بلکه سهیم شدن در زبانی برای مهار کثرت گرایی در آینده است.

برای پلشیر که سال‌هاست خدمت به سرزمین را از طریق حفظ ثروتهای فرهنگی، ریشه‌ها و اصالت‌ها چه در قالب حراست و باززنده‌سازی آثار فیزیکی، ابنیه و فضاهای تاریخی و چه به صورت جوهری و معنوی در آثار نو جستجو می‌کند، فراهم‌سازی فرصت ارائه‌ی رهنمودی کلی از دورنمای حیرت انگیز معماری ایرانی با بهره از توانایی‌ معماران جوان، یک رسالت است. با توجه به نقش پر رنگ دانشگاه ها به خصوص دانشکده های معماری به عنوان نقطه شروع آموزش، پاویون پُلشیر در محل دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، با هدف نمایش امروزین ارزشهای گذشته برای آیندگان برنامه ریزی شده است. این پاویون بستری مستقل برای تجلی پویایی، همکاری و خلاقیت و ابزاری ارتباطی برای نمایش یک طرز فکر است. پلی میان زیبایی شناسی، کارایی، فرهنگ و نوآوری.

داوران

بیان مسئله

معماری را می‌توان آینه تمام نمای زندگی دانست. به عبارتی معماری تبلور فیزیکی فرهنگ هر جامعه ای است که ارزش های حاکم، بینش اجتماعی، اقتصادی و طبیعی آن را نمایان می سازد. از همین روی دوام و ماندگاری خود را از این روابط می جوید. معماری ایرانی، معماری واجد ارزشی که فارغ از حد و مرز جغرافیایی و با استفاده از مولفه های بدون زمان و مکان، تفکر اجتماعی در این عرصه را در سطح جهانی نمایش داده و به بیان کیفیت‌های خود می‌پردازد. حال آنکه پیشرفت فناوری و انتقال آن و تفکر غالب غربی امکان تغییر در ساختارها و ساخت و ساز بومی را فراهم آورده و آن سنخیت و همانندی قدیم را درهم ریخته است. اکنون «نوآوری» به جای «سنت گرایی » نشسته و به اصطلاح هر کس می تواند ساز خود را زند. اما هر سازی نوآورانه هم الزاماً واجد ارزش نخواهد بود؛ زیرا با امر تناسب با بستر فرهنگی مغایرت دارد. این واقعیت ها چیزی نیست که کسی نداند، اما باید بپذیریم که بخش عمده ای از ساختمان سازی های فعلی در بستر یک از این دو «ورطه»؛ یعنی «سنت گرایی» یا «تقلید»، انجام می شود. طراحی و ساختمان سازی کنونی کشور را نه می توان تابعی از الگوهای غربی و شرقی با ویژگی های یک ساختمان مدرن و پیشرفته به شمار آورد و نه اثری از فرهنگ و هنر ایرانی و اسلامی را در آن جستجو نمود. با توجه به اندوخته ی غنی فرهنگی و معماری ایرانی، داشتن صدایی برای معماری ایرانی امروزی برای بقای فرهنگ ضروری است. اما جستجوی معماری ایرانی بر پایه ی جستجو و تقلید ساده انگارانه نبوده بلکه سهیم شدن در زبانی برای مهار کثرت گرایی در آینده است. این به معنای بی ارزش بودن معماری معاصر نیست، معماری واجد ارزش همچنان موجود است، ولی در انبوه ساخت و سازهای بی ارزش گم شده است و بر مبنای این باور، باید پذیرفت که در ایران معاصر معماران هنرمند و صاحب سبکی وجود دارند که یا چنان که باید و شاید فرصت بروز خلاقیت های خود را نیافته اند، یا آثار آن ها در انبوه ساخت و سازهای بازاری گم شده است. از همین روی اگر بتوان نمودی از این خلاقیت ها را در محدوده-ای خاص فراهم آورد، مجالی به دست می آید که هر معمار اندیشمند و هنرمندی با دستی بازتر و دلگرمی بیشتر اثری را به یادگار بگذارد؛ با رقابتی سالم و سازنده نمودی بارز از فرهنگ و هنر معماری معاصر، با تمام ضعف ها و قوت های آن، برجای می ماند.

حال سؤال این است که چه باید کرد؟ برای پلشیر که سال‌هاست خدمت به سرزمین را از طریق حفظ ثروت های فرهنگی و ریشه‌ها، اصالت‌ها چه در قالب حفظ و باززنده‌سازی آثار فیزیکی، ابنیه و فضاهای تاریخی و چه به صورت جوهری و معنوی در آثار نو جستجو می‌کند، ارائه‌ی رهنمودی کلی از دورنمای حیرت انگیز معماری ایرانی با بهره از توانایی‌ معماران جوان، یک رسالت است. پُرواضح که دانشگاه ها و به خصوص دانشکده های معماری و امثال آن می توانند به عنوان نقطه شروع آموزش بیشترین نقش را در رفع این نابسامانی ها برعهده داشته باشند. از همین روی پاویـون پلشیر در محل دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، با هدف نمایش امروزین ارزش های گذشته برای آیندگان برنامه ریزی شده است.

گاه شمار

محدوده طراحی

معیارهای داوری

جوایز

جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت فراخوان مراجعه نمایید.