«انجمن هنرمندان نقاش ايران به عنوان يک نهادِ مادر، هم در روابط جامعه هنرمندان باهم مي تواند تاثير داشته باشد و هم در بالا بردن سطح کيفي کار آنها» اين را مريم عابدي از اعضاي انجمن هنرمندان نقاش ايران گفت.
در ادامه خواننده اين گفتگو باشيد.
به گزارش گالري آنلاين مريم عابدي، هنرمند نقاش، دو اثر در نمايشگاه گروهي انجمن هنرمندان نقاش ايران که از ۷ – ۱۸ تيرماه در خانه هنرمندان ايران برپاست، ارائه داده که در آنها از تکنيک بافت با پارچه بوم استفاده کرده است.
وي در گفتگو با خبرنگار گالري آنلاين اشاره کرد که دغدغه ام شيوه هاي استفاده از پارچه بوم نقاشي براي خلق تصوير است. تکنيک کار من با استفاده از برش پارچه بوم به ساخت نوارهاي بوم منتهي مي شود؛ اين نوارها براي من حکم تاروپود فرش را بازي مي کند. پس مراحلي همانند بافت فرش را روي چهارچوب بوم تجربه مي کنم.
عابدي افزود: تارها را مي کشم و بعد پود ها را که اندازه هاي مختلف دارد از لابلاي تارها عبور ميدهم. در اين فرآيند فرم هاي مختلف خلق مي شود. از آنجا که شيوه کارم به صورتي است که قبل از کار معمولا يا اتود نمي زنم و يا اگر بزنم به آن وفادار نيستم، از فرمي که قرار است شکل بگيرد کاملا بي خبرم و به غير از اندازه هاي مشخصي که پيشتر به نوارها داده ام از چيز ديگري خبر ندارم. يعني فرم ها در جريان کار خودشان را نشان مي دهند بي هيچ نقشه قبلي.
وي همچنين گفت: گاهي رسيدن به يک فرم و دانستن اينکه چه زمان کار تمام شده زمان بر است. گاهي يک هفته، گاهي يک ماه و شايد شش ماه. يک روز تغييري مي دهم که فردايش به نظرم ناخوشايند است؛ دوباره تغييرش ميدهم و باز فرداي آن روز و فرداهاي ديگر… . در طول زمان فرم ها پخته مي شوند و به جهان بوم وارد مي شوند.
عابدي اظهار داشت: شيوه استفاده از رنگ ها هم يا قبل از بافت و يا بعد از بافت گذاشته مي شود و معمولا حسي و لحظه اي است؛ بسته به دوراني که کار ميکنم دارد. يعني فکر و نقشه پيشيني براي پالت رنگ هايم ندارم اما کارهايم بيشتر متمايل به رنگ‌هاي خاکي است.
اين هنرمند در رابطه با اين رويداد گفت: نمايشگاه خوبي بود ولي شايد اگر با گرما و تعطيلات و ايونت هاي مهم ديگر شهر همزمان نبود مي توانست مخاطب بيشتري داشته باشد.
وي در نهايت اظهار داشت که انجمن به عنوان يک نهادِ مادر، هم در روابط جامعه هنرمندان باهم مي تواند تاثير داشته باشد و هم در بالا بردن سطح کيفي کار آنها. اين دو در نهايت به بالابردن سطح خود نهاد و بصورت کلي سطح هنرِ جامعه کمک مي کنند.
معتقدم نمايشگاه يکي از راههايي است که اگر با ايده، برنامه ريزي و زمانبندي هاي مشخص اتفاق بيفتد مي تواند براي رسيدن به اين اهداف مفيد باشد.