هنر به عنوان يکي از مؤلّفه هاي اساسي ظهور و بروز فرهنگ ها و تمدن ها، جايگاه ويژه اي در تعاملات زيستي و فرهنگي انسانها داشته است و نقش محوري در پيشرفت و تعالي يا انحطاط و انحراف جوامع ايفا کرده است. هنر هر جامعه اي در بستر فکري و فرهنگي، ديني و اعتقادي و مطابق با شرايط تاريخي، اجتماعي و جغرافيايي آن جامعه شکل مي گيرد. در اين ميان دين به عنوان اصيل ترين و پر نفوذترين منبع فکري و معنوي، با بيان و بسط آموزه ها، تعاليم، آيين ها و مناسک خود، بيشترين تأثير را بر فرهنگ و هنر جوامع بر جاي گذاشته است.
با ظهور اسلام، تمدّنِ جديدي شکل گرفت و فرهنگ اسلامي در جوامعي که کلام وحي در آنها طنين انداز شد، به سرعت گسترش يافت. اين تحول در عرصهء هنر نيز ظاهر شد و آثار هنري جديدي خلق شد که به دليل تمايز چشمگير خود با ديگرآثار هنري،هنر اسلامي يا هنرهاي اسلامي نام گرفت. هنر اسلامي تلاش کرد به مخاطب خود ياري رساند تا حقايق الهي را در ساخت مادي تجربه کرده و سوار بر بالهاي زيبايي به سوي جايگاه اصلي خود که همانا ((قرب الهي)) است، حرکت کند.