به گزارش سرويس معماري گالري آنلاين به نقل از هنرآنلاين، ويتو آکونچي معمار و هنرمند صاحب سبک آمريکايي در سن 77 سالگي در گذشت. عملکرد رؤيايي و فوق العاده اين هنرمند در معماري و طراحي مبلمان در دهه 80 ميلادي، از تأثيرگذارترين جنبش‌هاي معماري در اين سال‌ها به شمار مي‌رفته است.
وي به عنوان يکي از حاميان قدرتمند نظريه‌هاي معماري آينده نگر معتقد بود آثارش به همان اندازه که مي‌توانست يک پروژه ساخته شده به نظر برسد، مي‌تواند مسير شکل و فرم معماري آينده را هموار کند. برخي از پروژه‌هاي استوديو آکونچي شامل بُعد هنري اعم از نماي دِفرمه شده (پروژه اي که با استوديو معماري استيو هال انجام شده)، پروژه جزيره مور، ساختار يک پل، آمفي تئاتر، کافه و زمين بازي از برخي کارهاي وي به شمار مي‌روند.
عموماً آکونچي را پدر و بنيانگذار بادي آرت مي‌دانند که ده سالي پس از «کارولي شنيمن» بر صحنه آوانگارد نيويورک ظاهر شد. او کار خود را با نوشتن اشعار تصويري (قطعات زباني) آغاز کرد. در اين آثار کاغذ به مثابه «يک فضاي مثالي يا محوطه اجراي مينياتوري» مورد استفاده قرار مي‌گرفت و او واژه‌ها را نه به خاطر کارکردهاي ارجاعيشان بلکه همچون نظيري بر مجسمه سازي مي‌نيماليستي به کار مي‌بست.
اما پس از اندکي آکونچي ديگر نمي‌خواست تنها در يک فضاي ذهني مسدود–آنگونه که خود گمان مي‌کرد- باقي بماند و تنها به پوشاندن سطح کاغذ با کلمات محدود شود. او براي اجراي شعر‌هايش بر صحنه «بيت» و رخدادهاي (Happening) شرايطي مهيا کرد اما اين هم براي آفرينش گريِ او کافي نبود. سپس مدتي هنرهاي زيبا را به عنوان آلترناتيوي بر شعر انتخاب کرد اما از آنجا که او مي‌خواست مفاهيم را به طور مستقيم و نه از طريق مديومي چون نقاشي و مجسمه سازي به مخاطب منتقل کند، از «شعر واژگاني» به «شعر بدن» روي آورد.
از نوشتن به اجرا، از صفحات چاپي به فضاهاي معماري (معمارانه) اولين «فعاليت‌هاي» او (آکونچي از اصطلاح اجرا يا پرفورمنس براي آثار هنري خود استفاده نمي‌کرد زيرا اين واژه در تئاتر واجد دلالت‌هاي ضمني زيادي است) يک پله بالا‌تر از task-likeهاي جنبش هپنينگ و تجربيات فلاکسوس در سالهاي ۱۹۶۰ بود.
به نظر مي‌رسد که در آثار آکونچي تغيير جهت اندکي از خودبيانگري به کار مرتبط (relational work) وجود دارد که سرانجام همين امر او را از دنياي هنر به فضاهاي اجتماعي هدايت کرد و اينجا نقطه‌اي بود که او توانست بدل به عضو مفيدي از جامعه شود و آنچه سبب اين پيوند شد، مشغله و درگيري‌اش با امور محيطي، معماري و شهرسازي است. هرچند او اغلب اين تغييرات را به مثابه دوره‌هاي مختلفي به شمار مي‌آورد و از نظر آکونچي هيچ توالي منظم و دقيقي در اين مورد وجود ندارد و هرگز هيچکدام از اين زمينه‌ها يکسره کنار گذاشته نشدند.