گالری هور از روز جمعه 29 آبان ماه تا 17 اذر ماه میزبان آثار فرشید ملکی خواهد بود
علاقه مندان میتوانند همه روزه به جز شنبه ها از ساعت ۱۴ تا ۱۹ از گالری به آدرس خیابان مطهری، خیابان میرزای شیرازی شمالی، کوچه نعیمی، شماره 16 دیدن بفرمایند.


فرشید ملکی متولد ۱۳۲۲ تهران
دیپلم ریاضی از دبیرستان دارلفنون ۱۳۴۲
لیسانس گرافیک از دانشکده هنرهای تزئینی ۱۳۴۸
فوق لیسانس نقاشی از دانشگاه ردینگ انگلستان ۱۳۵۷
تدریس در دانشگاه فارابی از ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹
۲۴ سال تدریس به عنوان استادیار در دانشگاه هنر ( هنرهای تزئینی سابق )، دانشگاه آزاد و دانشگاه الزهرا
نمایشگاه های انفرادی

تالار قندریز ۱۳۴۷
تالار قندریز ۱۳۵۲
تهران گالری ۱۳۵۳
انستیتو گوته، تهران ۱۳۶۳
گالری شیخ، تهران ۱۳۶۸
گالری گلستان، تهران ۱۳۷۰

فرشید ملکی نخستین نمایشگاه انفرادی‌ اش را درسال ۱۳۴۷ در تالار قندریز برپا کرد. او تاکنون در نمایشگاه متعدد گروهی شرکت کرده و نمایشگاه اخیر او در گالری هور در ۲۳ آبان برپا شده است. ملکی علاوه بر این نمایشگاه‌ های متعددی در گالری‌ ها و موزه‌ های ایران، انگلستان، ارمنستان و عربستان برپا کرده و بزودی هیجدهمین نمایشگاه انفرادیش را برپا خواهد کرد.

حسن موریزی نژاد نقاش که مجموعه آثار ملکی را بررسی کرده است، در شماره ۳۹ تندیس، نشریه دو هفتگی هنرهای تجسمی نوشته است " او از دوران دبستان بعد از دیدن چند کپی مداد رنگی نزد یکی از همسالانش شیفته نقاشی شد."

ملکی در سال ۴۲ وارد دانشکده هنرهای تزئینی شد و از حدود سال ۴۷ همکاری خود را با تالار قندریز آغاز کرد.

در این دوره بحث های روشنگرانه ای که در تالار قندریز صورت می پذیرفت، بیشترین تاثیر را در تحول شیوه کاری او داشته است.

از کارهای دوره رنگی
ملکی که شیفته ساده کردن فرم ها و پیکره ها در طراحی است تا سال ۱۳۵۳ تلاش خود را ادامه داد تا به سبک انتزاعی کامل رسید.

اما در این دوره هنوز طراحی را چندان جدی نگرفت. در نخستین نمایشگاه انفرادی اش در سال ۴۷ آثار کنده کاری خود را بر روی اینولئوم و چوب به نمایش گذاشت.

موریزی نژاد درباره این دوره از کارهای فرشید ملکی نوشته است: " تکراری از ریتم نقاط، خطوط موازی و یا سطوح مهم ترین عناصر تشکیل دهنده آثار او هستند. به تدریج با تنظیم روابط سطوح که معمولا در میانه کادر صورت می گیرد، توتم ها یا انسان واره هایی شکل می گیرند که سخت متکی به خود به نظر می رسند."

هدی روحی پور در پایان نامه تحصیلی خود درسال تحصیلی ۱۳۷۹-۱۳۷۸ به بررسی زندگی و آثار فرشید ملکی پرداخته و به نقل از ملکی نوشته است که در این دوره برای او نیز همانند دیگر اعضای تالار قندریز مساله هویت مطرح بوده، اما او سعی داشته تا به طور مستقیم از نقوش سنتی استفاده نکند و به ویژگی هایی چون بافت، قرینگی و نقوش هندسی گلیم و جاجیم توجه داشته است.

در سال ۵۳ ملکی به انگلستان رفت و دو سال بعد وارد دانشگاه ردینگ شد. سال ۵۷ به ایران بازگشت و در سال ۶۳ در انستیتو گوته نمایشگاه گذاشت. در آثار این دوره ملکی سعی داشته تا ریتم موسیقی ایرانی را به تصویر بکشد.

پنج سال بعد در نمایشگاهی دیگر در آثارش، بازگشتی فیگوراتیو به کارهای تجریدی - هندسی ۲۰ سال قبل کرد. به نظر موریزی نژاد در آثار این نمایشگاه از فرم و فضای هنری و فضای هنری و منطقی آثار گذشته خبری نیست و نقاش ضمن استفاده نسبتا خاموش از رنگ رفتار آزادانه تری پیدا کرده و آثارش حال و هوایی اکسپرسیونیسم یافته است.

ملکی در باره این آثار که شباهت هایی با نقوش سرخپوستی و هندسی و توتم های آفریقایی دارند، به هدی روحی پور گفته است که در زمان کار هرگز به آنها فکر نکرده و این شباهت را متاثر از ناخودآگاه جمعی و این نمادها را نمودار ترس ها، رازها، اعتقادات، عواطف و عشق های انسانی دانسته است.

ملکی بین سال های ۱۳۷۲-۱۳۷۰ تحت تاثیر نقاشی های کاملا غریزی دختر ۴ ساله اش حنا تصمیم می گیرد فی البداهه کار کند و اجازه بدهد تا غرایز ناخودآگاه در کارش منعکس شود.
از اینجاست که جستجوهای سه دهه گذشته او به نتیجه نزدیک و دوره جدیدی در طراحی های او آغاز می شود.

از کارهای دوره رنگی
از سال ۷۴ ملکی ابزار جدیدی را به کار می گیرد، رنگ را به کناری می نهد، در قطع ثابت 50 در 30 سانتیمتر با قلم راپید و با ذهنی کاملا آزاد و رها و فارغ از هر چیز، حتی ترکیب بندی به طراحی می پردازد.

او در این باره به هدی روحی پور گفته است: " ...هیچ فکر نمی کردم روزی با وسیله ای این قدر محافظه کارانه که کاربرد مهندسی و معماری دارد، کارکنم. ولی شروع کردم و بدون اینکه به چیزی فکر کنم خط می کشیدم و خط دنیاهای مرا نشان می داد و شکل هایی به وجود می آورد. گاهی آدم، گاهی حیوان و گاه نیز صرفا یک فضای آبستراکت شکل می گرفت."

موریزی نژاد آثار این دوره را دارای فضایی بسیار مبهم و راز آمیزی از عناصر گاه آشنا و گاه غریب و یا بسیار شگفت انگیز توصیف می کند که روایتی ورای تجربه های عادی و روزمره ما در آن جریان دارد. او طراحی های ملکی را بیان فردی تجربه های تلخ و شیرین و بیان محیط و آدم هایی می داند که نقاش را فراگرفته اند.

به نظر او نقاش اشاره مستقیمی به تجربه ها نمی کند و گویی دنیا را از دریچه های کودکی می نگرد. طراحی های او پر از اشیاء شناور است. ماشین ها، سنگ ها و یا موجوداتی فضایی، و در چشم انداز برهوت و در زمانی نامعلوم. هزاران سال قبل یا صدها سال آینده. در هر صورت گویی دنیا را مدتی بعد از فاجعه ای عظیم شاهدیم.

فرشید ملکی همچنان در حال و هوای طراحی هایی با تخیل آزاد است. بیننده نیز مجاز است تا آثار او را آنچنان که خود می خواهد تفسیر کند.
منابع
تندیس، دو هفته نامه هنرهای تجسمی، شماره ۳۹ هفدهم آذر ۱۳۸۳
پایان نامه تحصیلی دوره کارشناسی خانم هدی روحی پور، سال تحصیلی ۱۳۷۹-۱۳۷۸
نشریه حرفه هنرمند