نگار قیامت "بیگانگان" را به گالری جرجانی می برد
نگار قیامت متولد ١٣٦٢ و كارشناسى ارشد ارتباط تصویرى از دانشگاه هنر و معمارى آزاد اسلامى است. در کارنام هاین هنرمند نمایشگاه انفرادى عكس / رسواگر/ گالرى جرجانى/ آبان ١٣٩٤ و نمایشگاه گروهى /گل/ گالرى نگر/ مهر ١٣٩٥ به چشم میخورد.
نگار قیامت درگفتگوی اختصاصی با خبرنگار گالری آنلاین در مورد هدف از برگزاری این نمایشگاه بیان کرد:
مهم ترین هدف من در این پروژه،به چالش کشیدن خودم از طریق نقاشی است. نمی توانم چنین در نظر بگیرم که از قبل ایده‌ای را برگزیده و در صدد اجرای آن پیش رفتم، بلکه تلاش کردم آزادانه و بدون تصمیم قبلی نقاشی کنم. تنها می‌دانستم مسیر کار به سوی خلق فرم‌هایی ارگانیک خواهد رفت. گاه سوژه‌ام را بی آن که بشناسمش، بدون جزئیات، در دورترین و محو ترین حالت می‌دیدم. در طول نقاشی آن زمانی راضی‌تر بودم که جسور‌تر کار کردم. تصاویر به کندی شکل می‌گرفتند و به سختی می‌پسندیدمشان. در نتیجه بر روی آن‌ها بارها کار کرده‌ام. گاه کامل خرابشان می‌کردم و از نو می‌ساختم. آن‌چه باقی ماند، نتیجه‌ی این کشف و شهود است که همچون نوری راه را برایم روشن خواهد کرد. به طور مشخص نمی‌توانم زمان خاصی را عنوان کنم چرا که این پروژه نتیجه‌ی مطالعه‌‌ای چند ساله بر فرم می‌باشد و بسیار با نگاه من در نمایش عکس قبلی (مطالعه‌ی پوست و بدن) مرتبط است. به هر روی، از نگاهی دقیق‌تر، پروژه از اسفندماه 94 شروع شده و در تیرماه 95 جدی‌تر پیش رفته است.
وی در ادامه افزود:
آن چه که در قالب فرم و رنگ در این مجموعه صورت گرفته، بسیار مرتبط با نگاه من به فرم در مجموعه‌ی قبلی ( مطالعه‌ی پوست و بدن ) می‌باشد. تغییرات رنگ، شکل‌گیری فرم،... بر اثر جستجوی بیشتر در همان مسیر است. من این نمایش را جستجویی در ادامه‌ی نمایش اولم می‌دانم، اما در مدیای متفاوت با چالش‌های متفاوت.قیامت علت انتخاب عنوان "بیگانگان" برای این مجموعه را چنین شرح داد:
عنوان به شیوه‌ی اجرای آزادانه اشاره دارد. من از قبل نمی‌دانستم با چه تصویری روبرو خواهم شد. تنها این را می‌دانستم که حسی از یک پیکر به تدریج به من نزدیک‌تر می‌شود و بر بوم من نقش می‌بندد. پیکری که برای من بیگانه است ولی از من خارج شده است.
در استیتمنت این نمایشگاه آمده است:
بیگانگان
نمى دانم چه موقع و چطور ازمیان سفیدى بوم آشكار شدند؛ همه ى آن ها با كشمكشى گاه طولانى و گاه كوتاه شكل گرفتند. آنان را از پنهان وجودم بیرون كشیدم. نیروى زیادى لازم بود! به خواست خود نمى آمدند. در من، آسوده آرمیده بودند. صدایشان زدم، بیدارشان كردم؛ در لحظه ى ظهور، برایم بیگانه بودند. انگار از دورترین ها آمده اند. بى تردید، راه درازى را از درونم گذرانده تا بر بوم نشسته اند. بیگانگانى كه در من زندگى مى كنند.